Γράφει ο συνεργάτης μας κ. Ναπολέων Λιναρδάτος
Αν κάτι θα γίνεται ολοένα και πιο φανερό είναι η απέχθεια για την διαφορετική άποψη που έχει η καθεστωτική πολιτική τάξη για όποιον τολμά να αμφισβητεί τις «πεφωτισμένες» απόψεις της. Κλασσικό παράδειγμα η ανατολικογερμανίδα Μέρκελ για την οποία η πολιτική διαφωνία δεν είναι απλά έκφραση μιας διαφορετικής άποψης, αλλά η φανέρωση ενός προσωπικού ελαττώματος ή ακόμα πιο συχνά μιας αμαρτίας.
Με την εκλογή του κ. Trump η κα Μέρκελ φρόντισε να δώσει στον μελλοντικό πρόεδρο των ΗΠΑ και ένα μάθημα ανεκτικότητας, όπως φυσικά την καταλαβαίνει η κα Μέρκελ, γράφοντας για σεβασμό στον άνθρωπο ανεξάρτητα από το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό, την θρησκεία και τις πολιτικές απόψεις. Βέβαια το τελευταίο περί ανεκτικότητας στις πολιτικές απόψεις από την κα Μέρκελ μόνο ως ειρωνεία ή λεκτικός αναχρονισμός μπορεί να εκληφθεί αφού η Γερμανία είναι στην πρωτοπορία των νόμων λογοκρισίας. ‘Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κρούσματα η περίπτωση του κ. Μπέρμεναν όπου έκανε το λάθος να γράψει σατιρικό ποίημα για το τούρκο πρόεδρο Ερντογάν. Η κυβέρνηση της κα Μέρκελ συμφώνησε να προχωρήσει η καταγγελία του κ. Ερντογάν και το πρωτοδικείο του Αμβούργου επέβαλε κυρώσεις.
Η κα Μέρκελ προφανώς είναι ταραγμένη γιατί η εκλογή Trump δυσκολεύει το πολιτικό αφήγημα που προσπαθεί να περάσει. ‘Ότι δηλαδή όποιος δεν συμφωνεί με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων είναι ρατσιστής, ξενόφοβος και μισαλλόδοξος. Όλο αυτό το αφήγημα γίνεται πιο δύσκολο να πουληθεί αν πρόεδρος της ηγέτιδας χώρας της δύσης διαμηνύει ότι τα ανοιχτά σύνορα είναι καταστροφή, και πιο συγκεκριμένα τα ανοιχτά σύνορα στον μουσουλμανικό εποικισμό.
Δεν υπάρχουν θετικά επιχειρήματα για το τσουνάμι μουσουλμανικού εποικισμού που πλήττει την Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν να δώσουν στους πολίτες της Ευρώπης τίποτε εκτός από την γνωστή αριστερή μπαρουφολογία της πολυπολιτισμικότητας. Ο εκφοβισμός με τις κατηγορίες περί ρατσισμού και ξενοφοβίας, είναι το κυρίαρχο μέσο ώστε οι πολίτες της Ευρώπης να σωπάσουν και να αποδεχθούν την παρακμή της καθημερινότητας τους ως κάτι αναπόφευκτο και αδιαμφησβήτητο.
Ο μέσος ευρωπαίος πολίτης αντιμετωπίζει ένα μονοπώλιο όσον αφορά τις πολιτικές επιλογές του. Μπορεί τα κόμματα να αλλάζουν, αλλά οι πολιτικές παραμένουν αμετάβλητες. Η πολιτική τάξη της Ευρώπης λειτουργεί με την ιδέα ότι αυτή γνωρίζει τι πραγματικά πρέπει να γίνει και ο ρόλος των πολιτών είναι απλά να παράσχουν ένα μανδύα δημοκρατικής νομιμοποίησης στην μόνιμη πολιτική τάξη.
Και σε αυτό το σημείο έχει σημασία η εκλογή Trump. Οι Αμερικανοί πολίτες βομβαρδίστηκαν επί μήνες για το πια θα έπρεπε να είναι η επιλογή τους. Το πολιτικό-δημοσιογραφικό κατεστημένο νόμιζε ότι οι αμερικάνικες εκλογές ήταν μια υπόθεση που είχε κλείσει. Η νίκη της Hillary Clinton εθεωρείτο σίγουρη. Αλλά οι Αμερικάνοι πολίτες παρά τις επανειλημμένες συστάσεις επέλεξαν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που προωθούσε το κατεστημένο. Ο φόβος της κας Μέρκελ είναι ότι κάποια στιγμή οι πολίτες της Ευρώπης θα πάψουν να συμπεριφέρονται ως πρόβατα. Οι αμερικάνικες εκλογές και το Brexit αποτελούν ένα επικίνδυνο προηγούμενο μιας και η διαφωνία με την κα Μέρκελ θεωρείται αυστηρώς ακατάλληλη για το ποίμνιο των ευρωπαϊκών εθνών.
