Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Διερωτώμαι σε τί αποσκοπούσαν όλες αυτές οι ειδήσεις που εμφανίστηκαν τον τελευταίο καιρό σχετικά με τις δραχμές που θα τυπώνονταν στη Ρωσία και με το σχέδιο Β που είχαν ετοιμάσει οι ΗΠΑ (γιατί όχι η Ελλάδα, πρώτη ενδιαφερόμενη;!) για να εφαρμοστεί ακριβώς στην Ελλάδα που(εάν) θα έβγαινε από το ευρώ.
Για τις δραχμές στη Ρωσία, ο Τσίπρας είπε πως πρόκειται για μια μπαρούφα διότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλους για να τυπώσει δραχμές μιας και διαθέτει ακόμη τις μήτρες των δραχμών που είχε σαν νόμισμα.
Τις παλιές δραχμές. Για το plan Β όμως κανείς δεν ακούστηκε. Ούτε για να μας πει έστω για πότε προβλεπόταν η εφαρμογή του. Καμία λεπτομέρεια. Αυτό μήπως σημαίνει πως η είδηση αληθεύει; Και αν είναι όντως αλήθεια και μια πραγματικότητα που πέρασε, τότε προς τί, πριν από μερικούς μήνες, όλη η «φασαρία» με κατηγορίες για τον Βαρουφάκη και το plan Β του μαζί με τον Τσίπρα που θα έβγαζε την Ελλάδα από την αγαπημένη αγκαλιά του ευρώ, όταν ολόκληρες ΗΠΑ είχαν ένα σχέδιο Β για την Ελλάδα;
Βέβαια θα πρέπει και κάποιος να μας πει γιατί αυτό το σχέδιο Β των Αμερικανών δεν εκτελέστηκε, αφού η Ελλάδα θα είχε την «μεγάλη τύχη» να τύχει της «αμέριστης» αμερικανικής βοήθειας (ανθρωπιστικής, τονίζεται, αλλά αυτό τί σημαίνει;) «για τις πρώτες μέρες προκειμένου να σταθεροποιηθεί η χώρα».
Μια άλλη υπόθεση είναι τώρα το αν η Ελλάδα θα «σταθεροποιούταν» στις «πρώτες μέρες» ή αν θα χρειαζόταν και 20 και 60 μέρες και 200 μέρες για να «σταθεροποιηθεί» πάντα με την «ανθρωπιστική βοήθεια» των ΗΠΑ (μήπως ένα είδος νέου, μικρού «σχεδίου Μάρσαλ;!). Το θέμα είναι ότι δεν έγινε τίποτα, η Ελλάδα έμεινε στο «πολύτιμο» ευρώ, όλη η δεξιά συμπαράταξη αυτό εξάλλου ήθελε και θέλει, ενώ και η ίδια η «αριστερά» δεν πήγε κόντρα στο ευρώ από το 2015, αμφότερες αναλογικά συμβάλλοντας στη «κατηφόρα» της χώρας.
Κατά τα άλλα, όμως, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι και ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του το 2015 έβαλε το χεράκι του: εμφανίστηκε να θέλει πάντα το ευρώ, δηλαδή τελείως μαζοχιστικά να θέλει να βρίσκεται κάτω από το τσεκούρι των δημίων του! Θα πει κανείς: ό, τι πιο απερίσκεπτο και καταλυτικό.
Ναι, αλλά αφού το ήθελε ο «κυρίαρχος λαός»… Πέρασε ο καιρός, η χώρα «κανονικά» αποσταθεροποιήθηκε, όπως προβλεπόταν, σχεδόν διαλύθηκε και σήμερα, με τις υποχρεώσεις της δεύτερης αξιολόγησης εντός του Δεκέμβρη 2016, οι οποίες ως είθισται συνοδεύονται πάντα από νέες, απρόσμενες απαιτήσεις των «πιστωτών», είναι ορατός ο κίνδυνος να μπει στη τελειωτική φάση αποσταθεροποίησης όλων των δομών της, των οικονομικών της, του ανθρώπινου ιστού της και της πολιτικής οντότητάς της.
Και δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος ο οποίος να είναι σε θέση να διαψεύσει αυτή την διαπίστωση αντιτάσσοντας ικανά και βάσιμα στοιχεία του αντιθέτου. Διότι, σαν να μην έφταναν όλα ετούτα, δρομολογούνται καταστάσεις ώστε σε λίγο καιρό τα πάντα να βρεθούν σε ξένα χέρια: όλη η κρατική και μια τεράστια μερίδα ιδιωτικής περιουσίας και εξουσίας.
Το μόνο δήθεν ελληνικό που θα μείνει – για τα μάτια! – θα είναι η Βουλή, κι αυτή όμως με πολλούς βουλευτές, παραφράζοντας, «τοις ξένοις ρήμασι πειθόμενους».Στο ίδιο επίπεδο και το κυβερνητικό συγκρότημα όμηρο των βουλήσεων των Βρυξελλών μέσω Γερμανίας, άσχετο κι αν για αντιπερισπασμό επιδίδεται ευχαρίστως σε προσποιητούς λεονταρισμούς. Όσο για εκείνο που λένε ότι δήθεν ο «εφιάλτης των μνημονίων (στην Ελλάδα) θα προκαλέσει (ναι μεν) αποσταθεροποίηση στη χώρα, (αλλά) με ό,τι αυτό συνεπάγεται για ολόκληρη τη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής» – ε λοιπόν, πιστεύω ότι αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου αποδεδειγμένο.
Παράδειγμα; Όλη η αποσταθεροποίηση που ταλανίζει, είναι τώρα έξι χρόνια, την Ελλάδα και τον πληθυσμό της μήπως προκάλεσε αναταραχές στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή και δεν το γνωρίζουμε; Απολύτως τίποτα. Απεναντίας, είναι τα γεγονότα της Συρίας και αλλού στη περιοχή, με τα οποία η Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση, άμεση ή έμμεση, που δημιούργησαν και δημιουργούν πολλαπλές πηγές αποσταθεροποίησης στην Ελλάδα! Εκείνο όμως που θα μπορούσε όντως να προκαλέσει δυνατές εξελίξεις στη Μεσόγειο είναι μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ (επιπλέον, μετά απ’ την Αγγλία, έτοιμη για τους λόγους που θα πούμε παρακάτω είναι και η Ιταλία ενώ δεν είναι λιγότερο ευάλωτες η Ισπανία και η Πορτογαλία).
Σύμφωνοι, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει, θα πούνε μερικοί. Ωστόσο ας το πάρουμε σαν σχήμα λόγου, σαν ακαδημαϊκή άσκηση και ας υποθέσουμε εδώ, σε γενικές γραμμές, πώς θα μπορούσαν (ή και θα έπρεπε) να γίνουν τα .πράγματα στην ορισμένη περίπτωση. Μια, όπως λένε, «συντεταγμένη» έξοδος της Ελλάδας θα είχε κατ’ αρχήν, απ’ ό, τι φαίνεται και μπορεί ο καθένας να φανταστεί, πολύ σοβαρές συνέπειες/ζημιές στην Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία όχι μόνο δεν θα έπαιρνε πια ούτε ένα σεντς από τα δισεκατομμύρια δανείων που δήθεν χορήγησε στην Ελλάδα και για τα οποία τώρα την κρατάει πάνω στο κρεβάτι του Προκρούστη τραβολογώντας την από ΄δω κι από ΄κει, αλλά δεν θα έπαιρνε και τίποτα από όλα τα πάμπολλα «χρυσαφικά» που διαθέτει η Ελλάδα, πάνω και κάτω από το έδαφός της, και τα οποία τώρα ένα-ένα κινδυνεύει να χάσει για μια μπουκιά ψωμί, ή και λιγότερο! Ναι, αλλά όπως λένε επίσης, θα είχε και πολύ βαριές συνέπειες για την ίδια την Ελλάδα. Σωστό, και κανείς δεν αμφιβάλλει. Ωστόσο, αν το καλοσκεφτούμε, κάνοντας για λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου:
1) αυτές οι συνέπειες πόσο θα μπορούσαν να είναι βαρύτερες από όσο βαριά είναι σήμερα η κατάσταση μετά από μια σχεδόν 85% διάλυση της ελληνικής βιομηχανίας, 65% διάλυση της ελληνικής γεωργίας, 95% διάλυση της ελληνικής βιοτεχνίας, 70% απαξίωση της ελληνικής ναυτιλίας, 90% διάλυση του ελληνικού συστήματος υγείας, 80% απαξίωση της ελληνικής παιδείας, 400% ακριβότερο το κόστος χρηματοδότησης των ελληνικών επιχειρήσεων από τις ευρωπαϊκές, 35% αύξηση των αυτοκτονιών κυρίως σε άντρες παραγωγικής ηλικίας, κάθετη αύξηση της κατάθλιψης(τώρα πάνω από 550.000 «κρούσματα»), κοντά στις 20.000 αποποιήσεις κληρονομιών λόγω αδυναμίας πληρωμής των ανάλογων φόρων, όλο και περισσότερες ποινικοποιήσεις της οικονομικής ατονίας, κλπ. κλπ.;
2) και ασφαλώς, απ΄ την άλλη μεριά, δεν θα περιόριζε σημαντικά τις βλαβερές συνέπειες μιας «εξόδου» η σωστή οικονομική και κοινωνική οργάνωση της όλης διαδικασίας με τις ενδεδειγμένες ενέργειες στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό με μια προληπτική προσυμφωνημένη συμβολή φιλικών χωρών;
3) και δεν είναι βέβαιο πως οι ελευθερίες κινήσεων που η χώρα θα αποκτούσε θα αντιστάθμιζαν σημαντικά και θα ακύρωναν σε χρόνο μάλλον λιγότερο του ενός έτους όλες τις δυσκολίες που θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν στους πρώτους έξι μήνες;
4) και η Ελλάδα δεν θα έπαιρνε πίσω και δεν θα ξαναποκτούσε όλες τις περιουσίες της που θα είχαν περάσει με επαχθείς συμφωνίες σε χέρια αλλοδαπών, έχοντας μεριμνήσει με κατάλληλη και γρήγορη νομοθεσία(που δεν θα υπαγόταν πια σε έγκριση της ΕΕ όπως είναι τώρα) να ακυρώσει όλες τις λεόντειες συμβάσεις που είχε υποχρεωθεί να συνάψει με όσους παράνομα είχαν επωφεληθεί από την βαριά κατάσταση οικονομικής ανάγκης της;
5) και η επανάκτηση της «ιδιοκτησίας» και ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδας δεν θα ήταν τεράστιο κέρδος και συμφέρον της χώρας, ιδίως για την δυνατότητα αυτόνομης πια έκδοσης νομίσματος που τώρα όχι μόνο αποκλείεται, αλλά και το ίδιο το πιστωτικό Ίδρυμα είναι υπό κοινοτική κατοχή; Το ερώτημα είναι: πότε είναι εφικτή μια έξοδος από το ευρώ (ποιος ξέρει πόσες άλλες χώρες της ΕΕ το έχουν σκεφτεί χωρίς να το εκφράσουν!), πάντα υπό την προϋπόθεση της σύμφωνης γνώμης της πλειοψηφίας του λαού;
Για την ειδική περίπτωση της Ελλάδας, είναι φανερό πως η «ιδανική», ας πούμε, περίοδος εξόδου υπήρξαν τα έτη 2010-2012, όταν οι οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες ήταν απείρως καλύτερες και η Ελλάδα τα πάντα θα κέρδιζε και τίποτα δεν θα έχανε αφού θα ακυρωνόταν αμέσως οι όροι και συνθήκες με τις οποίες «είχε μπει» λάθρα στο κοινό νόμισμα, όπως όλοι γνωρίζουμε, και είχε μπει εγκληματικά στο πρώτο μνημόνιο.
Βέβαια, και τώρα είναι εφικτή (απόδειξη: το plan Β του αρχείου της Κλίντον και ποιος ξέρει πόσα άλλα σχέδια Β!), αρκεί να γίνει η απαραίτητα όχι μόνο καλή αλλά τέλεια προετοιμασία έτσι ώστε η επόμενη μέρα να μην είναι ένα «άλμα στο κενό» και ό,τι γίνει-γίνει, αλλά μια περίσκεπτα προγραμματική διαδικασία με προγραμματισμένα όλα τα ενδεχόμενα και τις ενδεχόμενες εξελίξεις.
Εξάλλου, μέσα στο ίδιο πλέγμα δεδομένων, και για να διαπλατύνουμε λίγο το πλαίσιο, ας θυμηθούμε και την Ιταλία, με τον τεράστιο χρέος της, όπου γίνεται όλο και πιο έντονη η σκέψη μιας εξόδου από τον ευρώ και επανάκτησης του παλιού εθνικού νομίσματος, έχοντας προπάντων υπόψη το πώς ήταν η Ιταλία πριν μπει στην ΟΝΕ το 1999 και πώς κατάντησε σιγά-σιγά να είναι αυτή τη στιγμή, μετά από μόλις 15 χρόνια, μέσα στην ασφυκτική «αγκαλιά» της γερμανοκρατούμενης ΕΕ και του ευρώ!
Και ας ρίξουμε επίσης μια ματιά στη Γαλλία η οποία, για να ακολουθήσει σαν κολλητήρι τη πολιτική της Γερμανίας, κατάντησε κυριολεκτικά ο «φτωχός συγγενής» της χάνοντας οποιαδήποτε εθνική αυτοτέλεια και ανεξαρτησία κινήσεων μέσα στις κατευθυντήριες γραμμές που δυναστικά της επιβάλλει το Βερολίνου, οπότε τώρα πια η τόσο επιθυμητή απεξάρτηση να μη μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο με την ίδια την αποκήρυξη του ευρώ! Έτσι όπως βαίνουν τα γεγονότα, είναι εμφανές πως η Ελλάδα δεν θα αργήσει να βρίσκεται ολόκληρη προς πώληση και στον ελληνικό λαό (όχι όμως και στην πλουτοκρατία με τα πλούτη της στο εξωτερικό) δεν θα μείνει τίποτα δικό του (τρόπος του λέγειν μιλώντας για «κυρίαρχο λαό»!) όταν όλα τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας θα οδεύσουν προς ξένα χέρια και διαχειρίσεις και κανείς στην Ελλάδα δεν θα είναι πια αφέντης του τόπου του όπως και της ζωής του.
Είναι δυστυχώς αλήθεια ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να έχει καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ ανοχής, υπομονής. υποταγής, καρτερίας, μιζέριας, ευνουχισμού και δυστυχίας μένοντας απαθής, δίχως καμία αντίδραση μέσα σε όλα όσα έχει υποστεί, και συνεχίζει να υφίσταται, αυτά τα τελευταία έξι χρόνια.
Δεν ξέρω αν σε κάποια άλλη χώρα στον κόσμο ο λαός θα υπέμενε τόσα χρόνια να τον βασανίσουν έτσι όπως βασανίζουν τον ελληνικό λαό που, κατά τα άλλα, υποτίθεται πως γνωρίζει ή τουλάχιστον θα έχει την υποψία ότι, με τους σημερινούς ρυθμούς κατάπτωσης, κυρίως η νεολαία, δηλαδή το μέλλον, προορίζεται να βουλιάξει αύτανδρη και γι’ αυτήν δεν είναι ορατός ούτε ο ίσκιος ενός υποφερτού αύριο.
Και όμως, ορίστε που συμβαίνει κι αυτό στην Ελλάδα του 2016! Μολοντούτο, θα ήθελα να πιστεύω πως, με όλα όσα τώρα «μαγειρεύουν» για την καταρράκωση του ελλαδικού ελληνισμού και την καταιγιστική εθνική deminutio capitis (το ίδιο συμβαίνει με άλλο σύστημα και στη Κύπρο με τον κυπριακό ελληνισμό της), αυτός ο ελληνικός λαός δεν θα περιμένει να καταλήξει στη μη αναστρέψιμη αποσύνθεσή του και κάποια στιγμή, μαζί ή και χωρίς τους «κυβερνώντες» του, θα δείξει ποιος είναι ο δρόμος της ελευθερίας, ανεξαρτησίας, αντίστασης, ανάπτυξης και τελικά εθνικής αξιοπρέπειας. Βεβαίως, σήμερα, έχοντας αλλάξει οι συνθήκες του 2010-2012, μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα πρέπει να έχει την υποστήριξη μιας μεγάλης και ισχυρής χώρας γιατί η Ελλάδα με την οικονομική αφαίμαξη που της έχει επιβληθεί, είναι απίθανο να τα καταφέρει από μόνη της.
Τρεις είναι οι μεγάλες χώρες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν: οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία. Ο «λαχνός» μάλλον θα πέσει πάλι στη πρώτη, η οποία εξίσου σίγουρα θα κάνει ό, τι μπορεί για να μην αφήσει τις άλλες δυο να γίνουν sponsores της ελληνικής «ανάτασης», εκτός κι αν η Ελλάδα διαθέτει κυβερνήτες με τέτοια ψυχική δύναμη ώστε, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, να αψηφήσουν την αμερικανική «πίεση» και εναλλακτικά να ζητήσουν, και προπαντός να λάβουν, καθοριστική βοήθεια από μία εκ των άλλων δυο χωρών, ή και από τις δυο, οι οποίες θα πρέπει ταυτόχρονα να δεχθούν επίσης να έλθουν σε κάποια σύγκρουση με τις ΗΠΑ, κάτι όχι και τόσο αυτονόητο!
Επομένως, με αυτά τα δεδομένα, η Ελλάδα μάλλον θα υποχρεωθεί πάλι να δεθεί με άλλα γερά δεσμά με τον Θείο Σαμ και την αμερικανική παρουσία του έχοντας υπόψη ότι κάθε υποστήριξη εκ μέρους των ΗΠΑ αντιστοιχεί με πολλαπλή ελληνική δέσμευση erga omnes και ειδικά erga εκείνων των χωρών που οι ΗΠΑ θεωρούν εχθρικές στον σημερινό ακήρυκτο ψυχρό πόλεμό τους.
Μένει να δούμε τώρα αν με την νέα διοίκηση, που αρχίζει εκεί τον Γενάρη του 2017, θα παραμείνουν «εχθρικές» ή όχι αυτές οι «γνωστές» ίδιες χώρες. Εάν τα «πράγματα» εξελιχθούν ακριβώς όπως είπαμε, η συναλλαγή do ut des που θα προκύψει με τους Αμερικανούς θα μπορούσε κάλλιστα να προβλέπει, σαν «τίμημα» για την οικονομική βοήθεια που θα «ανεξαρτητοποιήσει» την Ελλάδα από την ΕΕ, την «συνιδιοκτησία» όλων των ορυκτών της με τις ΗΠΑ βάσει ποσοστών αρνητικά ετεροβαρών για την Ελλάδα. Ακόμη μια φορά οι Αμερικανοί θα έρθουν, με το αζημίωτο, να «σώσουν» την Ελλάδα στη διεθνή σκηνή. Αυτό αναφορικά με το πρώτο σκέλος της «επιχείρησης εξόδου».
Όσο για το δεύτερο σκέλος, στην εσωτερική σκηνή, του υποτιθέμενου «επιχειρήματος εξόδου» με προϋπόθεση τη πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ, ασφαλώς η Ελλάδα θα χρειαστεί να εξασφαλίσει την προηγούμενη συναίνεση του λαού της και να εφαρμόσει συνάμα, απαραιτήτως και εγκαίρως, τα απαιτούμενα μέτρα ώστε όλα τα διαθέσιμα κεφάλαια στην επικράτειά της να είναι ευθύς εξαρχής και άμεσα προσβάσιμα, διότι η χρηματική επάρκεια είναι το πρώτο sine qua non στοιχείο της εθνικής επιβίωσης.
Φυσικά πριν από τη «σύμφωνη γνώμη» του λαού μέσω δημοψηφίσματος, θα πρέπει ο πρωθυπουργός να μεριμνήσει να πληροφορήσει τον λαό με ακρίβεια και πληρότητα τουλάχιστον για: – όλα τα τεχνάσματα με τα οποία το ελληνικό χρέος από ιδιωτικό έγινε δημόσιο και η Ελλάδα από μια μέρα στη άλλη αντί να έχει χρέη με ξένες τράπεζες, έχει χρέη με ξένα κράτη! – όλα τα παρασκήνια με τους δανειστές από το 2010 και μετά. – όλους τους αποκρουστικούς όρους που οι ξένοι δανειστές επέβαλαν στη χώρα και ποτέ δεν έχουν δημοσιοποιηθεί. – όλους τους εκβιασμούς των ξένων δανειστών και άλλων κρατών. – όλες τις αθετήσεις των ξένων παραγόντων. – όλα τα ψέματα που ειπώθηκαν για το ελληνικό χρέος. – όλα τα σχέδια ΕΕ, Γερμανίας και άλλων για το «μέλλον» της Ελλάδας.
Με την ευκαιρία, όμως, η ενημέρωση του λαού θα πρέπει ακόμη να περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, επίσης και τα εσωτερικά «αγκάθια», τουτέστιν: – πώς το χρέος δημιουργήθηκε και πώς έφτασε τα 350 δις, (για να μη πούμε και συνολικά πάνω από 800 δις), ένα ποσό δυσβάστακτο και απόλυτα μη «βιώσιμο». – τί έκανε ο Κώστας Σημίτης για να βάλει την Ελλάδα στην ΟΝΕ. – τί έκανε ο κ. Σημίτης για να πουλήσει την Ελλάδα στην Γερμανία. – με ποιους τρόπους ο κ. Σημίτης και ο αδελφός του έγιναν η 5η Φάλαγγα της Γερμανίας μέσα στην Ελλάδα και ποιες ζημίες προκάλεσαν. – τί έκανε ο Γεώργιος Παπανδρέου (ΓΑΠ) για να βάλει την Ελλάδα στα μνημόνια. – τί δεν έκανε ο ΓΑΠ, ενώ έπρεπε να κάνει, για να μη «μπλέξει» την Ελλάδα με ΔΝΤ και μνημόνια. – τί έκανε ή δεν έκανε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία στην υπηρεσία των ανωτέρω προθυπουργών. – τί έκανε ο κεντρικός τραπεζίτης μαζί με τον ΓΑΠ προς όφελος των ξένων. – ποιος ο ρόλος του κεντρικού τραπεζίτη ως εντεταλμένου και longa manus της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. – τί έκαναν οι άλλοι επόμενοι πρωθυπουργοί που συνέτριψαν όλους τους κοινωνικούς ιστούς της Ελλάδας (εργασία, υγεία, οικονομία, κλπ.). – τί έκαναν οι πρωθυπουργοί, από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ και μετά και κατάφεραν, μέσα σε 35 χρόνια από το 1981 να διαλύσουν την βιομηχανία, την γεωργία, την ναυτιλία, την βιοτεχνία, την υγεία, την παιδεία και άλλων ων ουκ εστί τέλος και όλα αυτά προς όφελος κυρίως γερμανικών συμφερόντων. – τί ΔΕΝ έκαναν όλοι οι πρωθυπουργοί για να αναδείξουν την ελληνική ΑΟΖ**, ιδίως μετά την υπογραφή απ’ την Ελλάδα της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982, αποστερώντας την Ελλάδα από τεράστια οικονομικά οφέλη και ευημερία του λαού, για να ακολουθήσουν πειθήνια προγενέστερη πολιτική πλήρους, αλλά και παράνομης, υποταγής σε ξένα συμφέροντα, εάν όντως αληθεύουν όσα βγήκαν πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας σχετικά με έναν «Αναγκαστικό Νόμο» αριθ. 2220/14.2.1940 και μια λεγόμενη «σύμβαση Cooper», άκρως φονική για τα ελληνικά δίκαια και συμφέροντα. Αυτός είναι πάντως ο μόνος σωστός τρόπος ώστε ο λαός να γνωρίσει πραγματικά εκείνους που δήθεν τον «κυβέρνησαν» και πόσο καλά τον «κυβέρνησαν». Και να γνωρίσει ποιοι και πώς είναι οι «φίλοι και σύμμαχοι» και εταίροι ξένοι και ποια (δεν) είναι η κοινοτική «αλληλεγγύη» των καταστατικών κειμένων της ΕΕ.
‘Ετσι, μόνο με αυτόν τον «ανοιχτό» τρόπο ο λαός θα μάθει την «ιστορία» μέσα στην οποία έζησε ανύποπτος και θα μπορέσει να εκφράσει σωστά την θέλησή του παραμονής ή όχι στο ευρώ. Εάν μολαταύτα αυτός ο λαός θελήσει να παραμείνει, θα ξέρει τί τον περιμένει. Εάν δεν θελήσει να μείνει, θα ξέρει πως η τύχη του βρίσκεται στα χέρια του και πρέπει αυτός να την διαχειριστεί μεν κόπους, θυσίες, αλλά και με σύνεση, δύναμη, αποφασιστικότητα και πίστη στον εαυτό του.
Πολύ ωραία, κάποιος θα πει: μα είναι τόσα πολλά: πώς θα τα πει όλα μαζί; Ασφαλώς δεν λείπει ο τρόπος, αρκεί να υπάρχει η αρμόδια και ικανή θέληση. Βέβαια όλα αυτά μπορεί να είναι ουτοπικά, αλλά μπορεί και να είναι ρεαλιστικά, μπορεί να είναι φαντασία, αλλά μπορεί να είναι και πραγματικότητα: τίποτα δεν αποκλείει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Τα πάντα εξαρτώνται από την υπέρβαση ή όχι ορισμένων αναγκαιοτήτων. Μένει να δούμε την πρόοδο των γεγονότων παρατηρώντας το μένος του Γερμανού, τον κυνισμό του Κουαρτέτου, τον τυχοδιωκτισμό της Κομισιόν, την επιμονή του ΔΝΤ, τις ατελείωτες λερναίες «αξιολογήσεις» και τις άλλο τόσο αναμενόμενες και πάντα μακρινές «ελαφρύνσεις»: όλα συμπτώματα που, εκ πρώτης όψεως, προμηνύουν μια ατέρμονη βασανιστική αβεβαιότητα για την Ελλάδα ενώ τα σκοτάδια δεν λένε να διαλυθούν.
Ως πότε; ** Υπάρχει η περίπτωση η επί δεκαετιών πεισματική άρνηση των ελληνικών κυβερνήσεων να ανακηρύξουν και οριοθετήσουν την ΑΟΖ της Ελλάδας να οφείλεται πολύ απλά στις ελληνικές (κατά τη γνώμη μας παράνομες) δεσμεύσεις αναληφθείσες με την προαναφερθείσα σύμβαση; Είναι μια εύλογη ερώτηση με το σκεπτικό ότι η ανακήρυξη και οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ θα μπορούσε να είναι «εμπόδιο» στην πλήρη εκτέλεση της ως άνω σύμβασης και θα αφαιρούσε ανυπολόγιστα κέρδη από τις αμερικανικές εταιρείες εκτός του ότι θα καθιστούσε την Ελλάδα οικονομικά ανεξάρτητη στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της, κάτι που προκαλεί εκνευρισμό πέραν του Ατλαντικού, αλλά και σε μερικούς στην Ευρώπη που θέλουν την Ελλάδα υποχείριο τους.
Επίσης, μήπως η τωρινή τόσο θερμή και πρόθυμη υποστήριξη της Ελλάδας από τις ΗΠΑ (ως και ο Ομπάμα έκανε τον κόπο να έρθει στην Αθήνα, έστω και όψιμα) έχει κάποια σχέση με αυτή τη σύμβαση;! Κάποια «υπενθύμιση» για παν ενδεχόμενο;!
Ή μήπως η Ελλάδα απαγορεύεται να διαθέτει δικά της συμφέροντα και υποχρεώνεται να ενεργεί πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα πρωτίστως της Τουρκίας;!
Η ίδια η Ελλάδα συναίνεσε σε αυτή την απαγόρευση;!
Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής, συγγραφέας
Πηγή: Το ευρώ, το σχέδιο Β, η δραχμή, η όψιμη επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα: Και στη μέση η Ελλάδα! http://mignatiou.com/2016/11/to-evro-to-schedio-v-i-drachmi-i-opsimi-episkepsi-tou-proedrou-ompama-ke-sti-mesi-i-ellada/
http://mignatiou.com/
