Του συνεργάτη μας Δημήτρη
Κωνσταντάρα
Τα ολίγα που
αναφέρω παρακάτω τα γράφω και τα ξαναγράφω εξακολουθητικά αλλά κανείς δεν
δείχνει να τα διαβάζει ή να τα ακούει ή να τα σέβεται. Επανέρχονται λοιπόν και επανέρχονται και σταματημό δεν έχουν
πολιτικοί, σχολιαστές και αρθρογράφοι στον παγκοίνως εδώ και χρόνια
χαρακτηρισμό κάθε ψεύτη, ανακόλουθου , αναξιόπιστου υπουργού ή βουλευτή ως
«Μαυρογιαλούρου». Ξέρετε βέβαια ότι ο «Ανδρέας Μαυρογιαλούρος» ήταν το όνομα που έδωσε ο αείμνηστος Αλέκος Σακελάριος
στον εκπληκτικό εκείνο χαρακτήρα του υπουργού Εθνικής Ανασυγκρότησης που
ζωντάνεψε με μοναδική επιτυχία στη σκηνή και στο πανί ο επίσης αείμνηστος
Λάμπρος Κωνσταντάρας τη δεκαετία του ’60.
Είναι μια
γνωστή ευκολία και μια «πολιτισμένη» βρισιά το να αποκαλείς έναν πολιτικό
«Μαυρογιαλούρο» αφού ο χαρακτήρας αυτός που απλώς ερμήνευσε ο Κωνσταντάρας και
τον οποίο εμπνεύστηκε ο Σακελάριος παραμένει στη μνήμη, το μυαλό, τα μάτια, την
ψυχή και τα αυτιά των Ελλήνων δεδομένου ότι η ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο»
παίζεται κατ εξακολούθηση από τα τηλεοπτικά κανάλια σε prime time, σαράντα χρόνια τώρα .
Ωστόσο όσοι
το χρησιμοποιούν έτσι αυτό το όνομα, πλανώνται «πλάνη οικτρά» - όπως έλεγε ο
Γεώργιος Παπανδρέου εκείνα τα χρόνια- δεδομένου ότι εκείνος ο ψεύτης,
ανακόλουθος, αναξιόπιστος υπουργός , προφανώς προσομοίαζε σε πραγματική
πολιτική προσωπικότητα του καιρού του Σακελάριου και του Κωνσταντάρα, της
δεκαετίας του ’60, πριν από τη δικτατορία , σε μιαν εποχή που πράγματι υπήρχαν
πολιτικοί που υπόσχονταν να «φτιάξουν γεφύρια» ακόμη και εκεί όπου ΔΕΝ υπήρχαν
ποτάμια και συμπλήρωναν ότι «θα σας φτιάξω και ποτάμια». Αλλά εκείνος ο
άνθρωπος / υπουργός ΔΕΝ ήταν έτσι όπως τον φανταζόμασταν.
Ίσως να
υπάρχουν και τώρα. Αλλά «Μαυρογιαλούροι» ΔΕΝ είναι. Γιατί εκείνος ο
«Μαυρογιαλούρος» που εμπνεύστηκε ο Σακελάριος και ζωντάνεψε ο Κωνσταντάρας,
ήταν ένα πραγματικό θύμα μιας χυδαίας
και απατεωνίστικης πολιτικά περιόδου όπου πάρα πολλοί υπουργοί
άνοιγαν το στόμα τους και έλεγαν ό, τι τα «παραπολιτικά τζιμάνια» του
κόμματος τους, τους έλεγαν να πουν. Κάτι
που ακόμα και τώρα ενδεχομένως συμβαίνει. Μόνο που εκείνος ο Μαυρογιαλούρος,
ερχόμενος – μάλλον από σύμπτωση ή απλό ατύχημα- σε επαφή με τον απλό,
πραγματικό πολίτη, ΚΑΤΑΛΑΒΕ.
Κατάλαβε
δηλαδή ότι χωρίς να καταλαβαίνει, επί πολύ καιρό, «δούλευε» τους ψηφοφόρους του
ψιλό γαζί ενώ όλοι οι συνεργάτες του τον εκμεταλλεύονταν. Και ηθικά, ένοιωσε
συντετριμμένος. Μετάνιωσε. Ζήτησε συγγνώμη, έδιωξε τους συνεργάτες του αφού
τους «στόλισε» με όλα τα …κοσμητικά επίθετα που υπάρχουν και ομολογώντας την
αφέλειά του στους ίδιους τους ανθρώπους που εξαπατούσε για την ψήφο τους,
παραιτήθηκε.
Μακάρι
λοιπόν όλοι οι υπουργοί της σημερινής, της χτεσινής, της προχτεσινής, ( και της
αυριανής ελπίζω) να ήταν Μαυρογιαλούροι. Γιατί – μερικοί τουλάχιστον-
διαπιστώνοντας τις βλακείες και τα ψέματα που λένε στον απλό κόσμο και την
κοροιδία που «πατάνε» στους ψηφοφόρους για την ψήφο τους, θα ζητούσαν μια
συγγνώμη και θα παραιτούνταν.
Αντιθέτως.
Κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη.
Μια
συγγνώμη ουδέποτε άκουσε ο ελληνικός λαός από πολιτικό που είπε καραμπινάτο
ψέμα και «πιάστηκε στα πράσα». Ουδέποτε.
Ας το έχουν
υπ΄όψη τους οι αρθρογράφοι και οι ομιλητές στη Βουλή και οι αναλυτές στα
κανάλια ότι όποιον ένοχο αποκαλούν «Μαυρογιαλούρο», κομπλιμέντο του κάνουν.
Διότι τέτοιοι « Μαυρογιαλούροι», σήμερα, δεν υπάρχουν.
