Η κατασκευή του αγωγού TurkStream με τον οποίο επιχείρησε ο Ερντογάν να δελεάσει τον Πούτιν, πρόκειται για ένα ζήτημα ύψιστης γεωστρατηγικής σημασίας, αφού αυτό που διακυβεύεται είναι η απομόνωση ή μη της Ρωσίας ως βασικού προμηθευτή υδρογονανθράκων της Γηραιάς Ηπείρου, κάτι που συνεπάγεται αυξημένη ρωσική επιρροή, την οποία και θέλει να μειώσει η Δύση, εξαρτώμενη από την Τουρκία, η οποία προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο…
Σχολιάζει ο Μιχαήλ Βασιλείου
Στόχος της είναι να μετατρέψει εαυτόν σε «ενεργειακό διαιτητή» ανάμεσα σε ανατολή και δύση, καθώς επίσης την τουρκική επικράτεια σε κόμβο προώθησης υδρογονανθράκων στις δυτικές αγορές, επιτυγχάνοντας και αυτή με τη σειρά της να διαθέτει μεγάλη επιρροή και διαπραγματευτική ισχύ.
Σε αυτό το πλαίσιο ας μην ξεχνάμε την εναλλακτική της ανατολικής Μεσογείου, η οποία όμως θέλει λύση του Κυπριακού ώστε ο αγωγός που θα μεταφέρει τους υδρογονάνθρακες στην Τουρκία να διέρχεται από την κυπριακή ΑΟΖ. Η Τουρκία είναι γνωστό τι επιδιώκει στην Κύπρο (γεωστρατηγικό έλεγχο), ενώ αντιλαμβάνεται ότι το όλο σχέδιο έχει και την αρνητική γι’ αυτήν διάσταση, του ελέγχου της από ΗΠΑ-Ισραήλ.
Κατά συνέπεια, η ρωσική επιλογή έχει και την έννοια της τουρκικής απόπειρας να σπάσει αυτό το αγγλοσαξονικό «μονοπώλιο ελέγχου», κάτι που επιθυμεί και η Ρωσία για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, αλλά δεν θα προσφέρει άνευ όρων στην Τουρκία τη λύση αυτή. Στο βέλτιστο σενάριο, αν αποκατασταθούν οι περιφερειακές ισορροπίες, η Τουρκία θα βρεθεί με έναν «γεμάτο» αγωγό και από τις δυο κατευθύνσεις, βορά και νότο…
defence-point
