Του πολίτη Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Μέσα σ΄ ένα κρεσέντο πολιτικού τυχοδιωκτισμού
ολοκλήρου του σάπιου πολιτικού «συστήματος» - της οικογενειοκρατίας και των παρεών –προτείνεται και το δικαίωμα ψήφου στους έχοντες – και έχουσες – ηλικία
17 ετών, ενώ σήμερα το πρωί (Δευτέρα 4 Ιουλίου, στο ραδιόφωνο Real FM) άκουσα και την πρώην πρόεδρο της
Βουλής και νυν αρχηγό του «κόμματος Ελευθερίας» να
υποστηρίζει ότι θα πρέπει το δικαίωμα της ψήφου να παραχωρηθεί και στους δεκαεξάρηδες!
Πρόκειται για
ψηφοθηρικό πλειστηριασμό, ο οποίος ποτέ δεν είχε καμμιά απολύτως σχέση με την
πολιτική ηθική της Αριστεράς. Θυμίζω σ’ όλους αυτούς τους «αγωνιστές» και «επαναστάτες» του
γλυκού νερού ότι ο «Κώδικας Τοπικής Αυτοδιοίκησης» της κυβέρνησης του Βουνού (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης), με εισήγηση του
γραμματέα του ΚΚΕ Γ. Σιαντου καιΠρόεδρο του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου
Αλ. Σβώλο, στον πράγματι αυτό καινοτόμο κώδικα, στην ιστορία του θεσμού,
θεσπίστηκε το δικαίωμα ψήφου «καθολικό και ίσο», στους «άνδρες και γυναίκες που έχουν συμπληρώσει την ηλικία των 18 χρόνων» (άρθρο 41, παρ. 2) – (βλ. Δελτίο Πράξεων και Αποφάσεων της «ΠΕΕΑ», εκδ. «ΟΛΚΟΣ», Αθήνα 1976, σελ. 68).
Ο κώδικας αυτός (
πράξη 55), φέρει ημερομηνία
12 Αυγούστου 1944.
Ήταν ο κώδικας που συντάχθηκε με το όπλο στο χέρι. Πολεμώντας και συντάσσοντας τους νέους θεσμούς της νέας Ελλάδας. Ήταν τότε που ο γράφων από το 1943, στα δώδεκα χρόνια του, οργανώθηκε στα
αετόπουλα και πολεμούσε με τον τρόπο του (Στο αριστερό μου πόδι υπάρχει ακόμα το τραύμα).
Ήταν τότε που το καταστατικό της ΕΠΟΝ έθετε ως προϋπόθεση τα
17 για να γίνει όποιος ήθελε μέλος της.
Κύριοι… προοδευτικοί! Εμείς τότε «πολεμώντας» με ό,τι μπορούσαμε: Συνθήματα, διακίνηση πληροφοριών και έντυπου υλικού
είμασταν γεμάτοι από εμπειρίες και διατρέχαμε και κινδύνους.
Ερωτάσθε: Οι σημερινοί
βουτυρομπεμπέδες όλων των κομμάτων: Οι ψηφοφόροι
των 16 και 17 χρονών που τη «βγάζουν» με τους «φραπέ» και το χαρτζιλίκι του παππού, έχουν την πολιτική και κοινωνική ωριμότητα να καθορίζουν τη ζωή μας αλλά και τη ζωή τους;
Αν όμως προχωρήσουμε στον Αριστοτέλη, θα δούμε ότι για την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος απαιτείται τόσον
η αρετή όσον και η πολιτική παιδεία, που απαιτούν διαθέσιμο χρόνο για ν’ αποκτηθούν και κοντά σ’ αυτά και η σωφροσύνη, η οποία αποτελεί το προνομιακό επίπεδο των ηλικιωμένων (βλ. Πολιτικά, Βιβλίον VII, III, σελ. 673).
Ερωτάται: Ένας έφηβος των 16 ή 17 ετών ποτέ και πως είναι δυνατό ν’ αποκτήσει αυτές τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις για να έχει την απαιτούμενη ωριμότητα να ψηφίσει και να καθορίσει τη ζωή της Ελλάδας και του λαού της;
Ούτως εχόντων των πραγμάτων επαναλαμβάνω το άρθρο μου που είχα γράψει εδώ και χρόνια για το σαπιοπολιτικό σύστημα: «Τα παιδία παίζει στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού και των τυχών του έθνους» (Στο μηνιαίο περιοδικό «Ηλιαία», τευχ. Μαρτίου 2007).
Παίζουν, παίζουν όλοι τους εν ου παικτοίς.
Κλείνω εδώ το θέμα της παροχής πολιτικών δικαιωμάτων στα βουτυρόπεδα των 16 και 17 ετών, γιατί αν πήγαινα στον Αριστοτέλη θα μας έλεγε ότι «η παροχή πολιτικών δικαιωμάτων προς το δημοτικόν πλήθος», θα πρέπει να γίνεται με τη συνδρομή ορισμένων προϋποθέσεων, κυρίως της ασκήσεως επαγγέλματος και της ικανότητας να υπερασπίζουν την πατρίδα εν καιρώ πολέμου φέροντες τον κατάλληλο οπλισμό. Έγραφε: «Επειδή δε τέσσαρες κυρίως τάξεις του δήμου υπάρχουν: Οι γεωργοί, οι βαναυσοτένχαι, οι αγοραπωληταί και οι ημερομίσθιοι, τέσσαρες δε είναι και αιχρησιμοποιούμεναι κατά τον πόλεμον τάξεις: Το ιππικόν, οι οπλίται, οι ψίλοι και το ναυτικόν..» (βλ. «Πολιτικά», Βιβλίον VI, σχόλια – μετάφραση Παν. Λεκατσά, εκδ. «Ι. Ζαχαρόπουλος». Αθήνα 1940, σελ. 625 και 627).
Είναι προφανές ότι η παροχή πολιτικών δικαιωμάτων στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, όπως και η πολιτογράφησης δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση, όπως συμβαίνει επί των ημερών μας κατά τις οποίες το παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα προβαίνει σε αθρόες πολιτογραφήσεις (Για τις δυσκολίες της πολιτογράφησης στην Αρχαία Αθήνα. Βλ. το έργο μου: «Εχθροπάθεια», εκδ. «Πελασγός» - Γιαννάκενας – Αθήνα 2013).
Πέραν όλων τούτων αξίζει να σημειωθεί ότι στην Αθηναϊκή Δημοκρατία: «
Οι έφηβοι κατά το δέκατον όγδοον έτος της ηλικίας τους ενεγράφοντο εις τους καταλόγους των δημοτών και ελάμβανον την πανοπλίαν, την λεγόμενην «όπλα ιερά» και μετά διετή δε άσκησιν ενεγράφοντο πολίται» (βλ. Αριστοτέλους «Πολιτικά» εκδ. «Ι. Ζαχαρόπουλος», Αθήνα 1940, Βιβλία Ι-ΙΙΙ, Σχόλια-Μετάφραση Π. Λεκατσά, σελ. 277-278, σημ. 6). Είναι προφανές ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία, η οποία ήταν ασυγκρίτως πιο σοβαρή από την πολλαπλώς εκφυλισμένη δημοκρατία τούτων των χρόνων,
απέδιδε την πρέπουσα σημασία στο πως και πότε οι έφηβοι Αθηναίοι αποκτούσαν τον επίζηλο τίτλο του πολίτη, τον οποίο απέδιδε η Συνέλευση των έξι χιλιάδων πολιτών στην Πνύκα, σ’ αυτό το λίκνο της δημοκρατικής ανθρωπότητας. (Λίγη αρχαιοελληνική ιστορία θα ήταν ωφέλιμη για τους… προοδευτικούς!).
Θα ήθελα ακόμα να προσθέσω και τα εξής:
Ο Αριστοτέλης, στο δεύτερο βιβλίο της «Αθηναίων Πολιτείας», το οποίο αρχίζει με το κεφάλαιο «
εφηβεία» γράφει: «Λαμβάνουν μέρος εις την διοίκησην όσοι εγεννήθησαν από γονείς έχοντας αμφότεροι πολιτικά δικαιώματα»
οι νέοι εγγράφονται στον κατάλογο των δημοτών όταν συμπληρώσουν το 18οέτος» (βλ. την «Αθηναίων Πολιτεία», εκδ. «Ι. Ζαχαρόπουλος» Αθήναι 1940, σχόλια-μετάφραση Γ. Κοτζιούλα, σελ. 159 και τη σημ. 3 όπου σχετικό σχόλιο του κορυφαίου Γερμανού Φιλολόγου και Ιστορικού Βιλαμόβιτς (1848-1931), που κάνει λόγο για την οργάνωση των εφήβων).
Να προσθέσω ακόμη ότι οι έφηβοι των Αθηνών δεν ήταν του φραπέ και της μπάλλας αλλά «εφρουρούσαν τα σύνορα της Αττικής και έκαμναν στρατιωτικάς πορείας και επιπλέον κατεγίνοντο με το σκάψιμο, την κατασκευή τάφρων και άλλα οχυρωματικά έργα» (βλ. όπου παραπάνω σημ. 1 της σελ. 161), όπου ο Αριστοτέλης γράφει ότι: «Οι εκλεγόμενοι παιδαγωγοί τους μάθαιναν να μάχωνται, ως οπλίται, να ρίπτουν με τόξο, να πετούν το ακόντιον, να χειρίζονται τον καταπέλτην»,
τουτέστιν δεν ήταν βουτυρομπεμπέδες όπως οι σημερινοί.
Τέλος, όσο για το κουρελοσύνταγμα επανέρχομαι μόνο σε τούτη την πρόταση, την οποία είχα κάνει το Φεβρουάριο του 2005:
Να μειωθούν οι άχρηστοι βουλευτές στους 150.
Αθήνα 12/07/2016
