Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης
Η καταστροφή της πατρίδας μας και αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζεται. Επί επτά συναπτά έτη, οι Έλληνες πολίτες αδυνατούν να βρουν τον προσανατολισμό τους, με αποτέλεσμα να άγονται και να φέρονται από ανίκανους λαϊκιστές πολιτικούς και να κάνουν οι ίδιοι καταστροφικές επιλογές στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Από τη μια πλευρά μια αστική τάξη που δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει έναν υγιή εθνικό παραγωγικό κορμό και πρότυπο, που θα ήταν δυνατόν να ανταπεξέλθει στις αναταράξεις που προκλήθηκαν από την τραπεζική κρίση του 2007-8, ίσως γιατί ήταν απασχολημένη με την λεηλασία του εθνικού πλούτου, μέσω παρασιτικών επιχειρηματικών δράσεων και όχι δράσεων που παράγουν πλούτο.
Την ίδια στιγμή, αυτή η αστική τάξη και τα κόμματα εξουσίας, στα οποία με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είχε τη δυνατότητα να ασκήσει επιρροή, κράτησαν την Ελλάδα στην οπισθοδρόμηση, αφού επιχειρηματίες και πολιτικοί δεν είχαν το ηθικό ανάστημα να εμπνευστούν ένα εθνικό σχέδιο, που όχι μόνο θα ήταν η κινητήρια δύναμη αλλά θα λειτουργούσε και ως δίχτυ ασφαλείας σε όποιους κινδύνους, όπως για παράδειγμα η καταστροφή που υφιστάμεθα τα τελευταία επτά χρόνια.
Ουραγός η Ελλάδα στην ποιότητα του πολιτικού λόγου, ουραγός στην ανάπτυξη ενός υγιούς επιχειρηματικού και παραγωγικού μοντέλου, ουραγός στον ουσιαστικό και πραγματικό εκσυγχρονισμό του κράτους, ουραγός στις μεταρρυθμίσεις, ουραγός στην παιδεία.
Από την άλλη πλευρά ο λεγόμενος πνευματικός κόσμος, αλλά και ο κόσμος της τέχνης και του πολιτισμού, αντί να παίξει το ρόλο του «αντιβιοτικού» στα φαινόμενα παρακμής και σήψης, άλλοτε γινόταν συμμέτοχος –παίρνοντας ψίχουλα ή και παχυλές αμοιβές για τις «υπηρεσίες» του– και άλλοτε, με την ιδεοληπτική και καταστροφική του στάση, λειτουργούσε εξ αντικειμένου ως πολλαπλασιαστής ισχύος στη διαδικασία καταστροφής της πατρίδας.
Δεν ήταν μόνο οι συνδικαλιστές που λειτούργησαν ως τροχοπέδη στις προσπάθειες εκσυγχρονισμού του ασφαλιστικού συστήματος, που αποτελεί μια από τις βασικές αιτίες για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η οικονομία της χώρας. Ήταν και ο πνευματικός κόσμος, οι καλλιτέχνες και οι δημοσιογράφοι, που έκαναν εξαιρετικά εύκολο το έργο των λαϊκιστών.
Ήταν το καθηγητικό κατεστημένο στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, που μαζί με τους «αριστερούς» που είναι φυτεμένοι στα κόμματα δεν επέτρεψαν τη λειτουργία μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, που θα μπορούσε να καταστήσει την πατρίδα μας περιφερειακό εκπαιδευτικό και πνευματικό κέντρο, με σοβαρή συμβολή στην οικονομία αυτής της τώρα κατεστραμμένης χώρας.
Όλοι αυτοί, που οι ίδιοι στέλνουν τα δικά τους παιδιά σε ξένα πανεπιστήμια, δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αναλύσουν το φαινόμενο της εκροής εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο για σπουδές Ελληνοπαίδων στο εξωτερικό, δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αναλύσουν το όφελος της οικονομίας της Κύπρου από τη λειτουργία τέτοιων πανεπιστημίων, όπως το Πανεπιστήμιο Νεάπολις της Πάφου, όπου βρέθηκα πρόσφατα για μια ομιλία και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι το επίπεδο σπουδών που παρέχεται στο εν λόγω πανεπιστήμιο και την αδικία που γίνεται στα Ελληνόπουλα που αναγκάζονται να σπουδάσουν υποχρεωτικά σε κρατικά πανεπιστήμια, και αν όχι, να εκπατριστούν και να πληρώσουν τεράστιο κόστος.
Αλήθεια, όλοι αυτοί που κρατούν την Ελλάδα σε εκπαιδευτικό καθεστώς τύπου Βόρειας Κορέας, δεν αναρωτιούνται πόσο συνάλλαγμα αφήνουν οι 70.000 φοιτητές που φοιτούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια στα Κατεχόμενα, συμβάλλοντας στην αναβάθμιση της διεθνούς προσωπικότητας των Κατεχομένων;
Για τις ευθύνες της αστικής τάξης και των κομμάτων εξουσίας, κάναμε αναφορά. Όσον αφορά τις ευθύνες της τροχοπέδης που ακούει στο όνομα συνδικαλισμός, δημοσιογραφία, πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος, εκεί πρέπει να τις αναζητήσουμε στη μαγική λέξη Αριστερά και αριστεροσύνη.
Στο εξωτερικό, και κυρίως στην Τουρκία, το να είσαι αριστερός, σημαίνει ότι πληρώνεις κόστος και μάλιστα μεγάλο.
Στην Ελλάδα, μετά το 1974, η αριστεροσύνη έγινε επάγγελμα και εργαλείο ανόδου στην τέχνη, τον πολιτισμό, το πανεπιστήμιο, τη δημοσιογραφία… Αυτό οδήγησε ό,τι πιο ανέντιμο, ανήθικο και οπορτουνιστικό υπήρχε στην ελληνική κοινωνία να αναζητήσει καταφύγιο στην αριστεροσύνη, για να είναι ανοιχτός ο εύκολος δρόμος της ανέλιξης.
Έτσι, με μια αστική τάξη του παρασιτισμού και της λεηλασίας του εθνικού πλούτου, με κόμματα εξουσίας του ιδίου φυράματος, ένα κομματικοποιημένο κράτος ανίκανο να υπηρετήσει και να προστατέψει την πολίτη, και έναν πνευματικό, δημοσιογραφικό και καλλιτεχνικό κόσμο βουτηγμένο στην υποκρισία της κίβδηλης και ωφελιμιστικής αριστεροσύνης, οδηγήσαμε την πατρίδα μας στην καταστροφή, χωρίς καν να καλλιεργούμε την ελπίδα για την Ανάσταση.
http://www.pontos-news.gr/
