{ Ας αφήσουμε επιτέλους τις "επιτροπές" ΚΥΣΕΑ, ΣΕΑ κ.λ.π. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα είδος πολεμικού συμβουλίου που θα ευρίσκεται σε συνεχή ετοιμότητα -για το κρίσιμο αυτό χρονικό διάστημα- το οποίο θα έχει αποφασιστικές δυνατότητες.} ΑΛΕΞ
Γράφει ο
ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΕΝΕΚΟΣ
Υποναύαρχος ε.α
Πρόεδρος της ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΞΙΩΝ
Διάβασα με μεγάλη προσοχή το άρθρο του Ναύαρχου Χηνοφώτη για την ανάγκη δημιουργίας Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ). Ο Ναύαρχος Χηνοφώτης είναι από τους περισσότερο καταρτισμένους στα ζητήματα στρατηγικής, λήψης αποφάσεων και χειρισμού κρίσεων αξιωματικούς και πολιτικούς, που υπάρχουν στην χώρα μας.
Ας δούμε όμως ποια ανάγκη εξυπηρετεί η δημιουργία ενός τέτοιου οργάνου και μετά ας προσπαθήσουμε να δούμε την δομή που θα έπρεπε να έχει.
Το μεγάλο πρόβλημα της λειτουργίας του ΚΥΣΕΑ, που είναι το ανώτατο αποφασιστικό όργανο διαχείρισης κρίσεων, είναι ότι διαχειρίζεται τις κρίσεις και διαμορφώνει στρατηγικές αντιλήψεις για την εθνική ασφάλεια, με πολιτική / κομματική μονομέρεια.
Η μονομέρεια αυτή προκύπτει από την σύνθεση του, γιατί στην ουσία αποτελείται από στελέχη του ιδίου κόμματος ή από στελέχη που συντάσσονται με τις πολιτικές αντιλήψεις για την εθνική ασφάλεια του κόμματος αυτού.
Επίσης κανένα στέλεχος του οιουδήποτε κυβερνητικού οργάνου, δεν έχει το θεσμικό ανάστημα για να σταθεί απέναντι από την απολυταρχική κυριαρχία της πρωθυπουργικής άποψης.
Συνεπώς οι θέσεις των λοιπών θεσμικών εκπροσώπων της βούλησης του λαού, δεν εκπροσωπούνται άμεσα κατά τον χειρισμό κρίσεων στα σοβαρά ζητήματα εθνικής ασφάλειας, που καλείται να διαχειριστεί το ΚΥΣΕΑ.
Επίσης την εθνική στρατηγική δεν μπορεί να την χαράξει το ΚΥΣΕΑ, αλλά λειτουργεί κυρίως ως όργανο επικοινωνιακού χειρισμού και τακτικών κινήσεων, στην συντριπτική τους πλειοψηφία συγκυριακών, αποσπασματικών, ευκαιριακού χαρακτήρα και προσωπικών αντιλήψεων, για να καλυφθούν οι ανάγκες της στιγμής, κυρίως για εσωτερική κατανάλωση και για άμβλυνση είτε κάλυψη του προβλήματος.
Οι αποφάσεις του ελάχιστα εδράζονται σε μία σταθερή και μακρόπνοη στρατηγική, ούτε είναι πάντα συνεπείς με τις σταθερές διαχρονικές εθνικές θέσεις.
Συνεπώς το σημαντικό πρόβλημα είναι ο τρόπος λειτουργίας του ΚΥΣΕΑ, η απαίτηση για μακρόπνοη και συνεκτική εθνική στρατηγική και για συνέπεια των κυβερνητικών χειρισμών στην στρατηγική αυτή.
Θα μπορούσε κάποιος να προτείνει ώστε να διευρυνθεί η σύνθεση του ΚΥΣΕΑ και με θεσμική εκπροσώπηση της αντιπολίτευσης. Αυτό όμως δεν πρόκειται να το δεχθεί καμία παλαιοκομματική Ελληνική κυβέρνηση.
Επίσης σημαντικό είναι οι συμμετέχοντες να είναι ενήμεροι για τα εθνικά θέματα και να έχουν ικανότητες χειρισμού κρίσεων και βαθιά γνώση των διακρίσεων στρατηγικής-επιχειρησιακής λογικής και τακτικών ενεργειών.
Συνεπώς οιοδήποτε όργανο χειρισμού κρίσεων (ΚΥΣΕΑ ή οτιδήποτε άλλο), θα πρέπει να εκπαιδεύεται συνεχώς σε ρεαλιστικά σενάρια χειρισμού κρίσεων, ώστε να μάθουν και να εθισθούν οι συμμετέχοντες σε όλες τις απαραίτητες έννοιες και τεχνικές χειρισμού κρίσεων και λήψης αποφάσεων.
Γνωρίζοντες την Ελληνική πολιτική πραγματικότητα αναρωτιόμαστε:
“ποιος από τους στη συντριπτική πλειοψηφία τους απαίδευτους και ανεπάγγελτους πολιτικούς, πλην όμως “πολύξερους”, θα δεχόταν να εκπαιδεύεται τακτικά σε τέτοια σενάρια, από γνώστες των θεμάτων και των διαδικασιών αυτών και από επιστημονικές ομάδες;”
Πόσο μάλλον: “ποια παλαιοκομματική κυβέρνηση θα δεχόταν να συνδιαμορφώσει στρατηγική για εθνικά ζητήματα, με τους λοιπούς θεσμικούς μη κυβερνητικούς φορείς;” (σε διευρυμένη μορφή ως ΣΕΑ).
Δεν θα το ήθελε για πολλούς λόγους, μικροκομματικού και μικροπολιτικού συμπλεγματισμού, προσωπικού συμπλεγματισμού των στελεχών της, μικρο-επικοινωνιακούς, και ιδεοληπτικών πολιτικών στερεοτύπων.
Από την άλλη πλευρά, καμία αντιπολίτευση στην Ελλάδα δεν θα είχε την μεγαλοψυχία και την συγκρότηση να μετέχει σε ένα τέτοιο όργανο (ΚΥΣΕΑ ή ΣΕΑ), με θετικό και συνεργατικό τρόπο. Θα δημιουργούσε προσκόμματα, θα διέρρεε άκαιρα και καταστροφικά πληροφορίες για ίδιον πολιτικό όφελος και θα ήταν πάντα έτοιμη να κατηγορήσει τη κυβέρνηση για οτιδήποτε, αποποιούμενη των ευθυνών της.
Συνεπώς το σημαντικότερο όλων πρόβλημα, είναι οι εκπρόσωποι του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος και οι μικροκομματικές τους αντιλήψεις.
Γι’ αυτό χρειάζεται να υπάρξει ” περισσότερη Δημοκρατία” στα συμβουλευτικά όργανα, και θεσμική δέσμευση των αποφασιστικών οργάνων (ΚΥΣΕΑ ή άλλο) για συνέπεια ως προς τους θεσμούς και συνεχή εκπαίδευσή τους και γνώση στα ζητήματα χειρισμού κρίσεων.
Η λύση που θα πρότεινα σε άμεσο και πρώτο στάδιο, είναι η θεσμική ενίσχυση των αρμοδιοτήτων και της στελέχωσης της “Διαρκούς Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων”, ώστε να μπορεί να λειτουργεί ως συμβουλευτικό όργανο στο ΚΥΣΕΑ, χωρίς να στερείται το ΚΥΣΕΑ της δυνατότητας ταχύτητας και ευελιξίας στη διαδικασία χειρισμού κρίσεων και λήψης αποφάσεων.
Η επιτροπή αυτή θα μπορούσε να συν-διαμορφώνει (συνεργαζόμενη με τους λοιπούς θεσμικούς φορείς) και την οιαδήποτε στρατηγική για την εθνική ασφάλεια.
Επίσης θα πρέπει να συζητά επί των ενεργειών που έγιναν από το ΚΥΣΕΑ σε μία διαρκή, εξελικτική και απόρρητη διαδικασία επανεκτίμησης και θεσμικής ανατροφοδότησης του συστήματος στρατηγικού σχεδιασμού και λήψης αποφάσεων.
Militaire.gr
