του Στέλιου Παπαθεμελή*
Σχολιάζοντας τα εξάχρονα της μνημονιακής τραγωδίας μας η Die Weltμας ονομάζει “Χώρα των χαμένων, Das land der Verlorenen” (7.5.16). Αποσιωπά βεβαίως ότι αυτό είναι έργο made in Germany.
Επείγει όμως να δούμε τι συμβαίνει με την κατακόρυφη έξαρση της εμπράγματης τουρκικής επιθετικότητας.
Είναι μείζονος υπαρκτικής σημασίας η αποκάλυψη του προωθημένου τουρκικού σχεδίου κατάληψης της Παναγιάς του συμπλέγματος των Οινουσών, κίνηση στοχευμένη να δημιουργήσει τετελεσμένο. Η Άγκυρα περνάει από την ρητορική αμφισβήτηση της εδαφικής μας ακεραιότητας σε άμεσες προκλητικές ενέργειες πολεμικού χαρακτήρα.
Είναι δευτερεύουσας σημασίας αν πρόκειται για κινήσεις εξαγωγής του εσωτερικού αδιεξόδου του σουλτάνου, ή για συνειδητό άνοιγμα νέου μετώπου στο οποίο οδηγείται από την ακατάσχετη βουλιμία του.
Στις προκλήσεις αυτού του είδους δεν μπαίνει ζήτημα μεγέθους και έντασής τους. Το ξεκαθάρισε από αμνημονεύτων χρόνων ο Περικλής (Θουκυδίδης Α’, 140, 5) με έξοχη σαφήνεια. Δεν υπάρχει «βραχύ»(=μικρό) και «μέγα». Το λεγόμενο μικρό ζήτημα χρησιμοποιείται για να βεβαιωθεί και να δοκιμασθεί η αντίδραση του προκαλουμένου («το γαρ βραχύ τι τούτο πάσαν υμών έχει την βεβαίωσιν και πείραν της γνώμης»). Ο μέγας πολιτικός δίνει ευθέως τον χρυσούν κανόνα των διακρατικών σχέσεων.
Οι Έλληνες δυστυχώς δεν διαβάζουμε και προπαντός δεν εφαρμόζουμε την θουκυδίδεια επιστημολογία.
Το κάνουν ανθ’ημών και εναντίον μας οι Τούρκοι, οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί, οι δανειστές μας. Γενικά οι αντίπαλοί μας.
Περικλής :
«Οις ει ξυγχωρήσετε, και άλλο τι μείζον ευθύς επιταχθήσεθε ως φόβω και τούτο υπακούσαντες, απισχυρισάμενοι δε σαφές αν καταστήσαιτε αυτοις από του ίσου υμίν μάλλον προσφέρεσθαι» (Α’ 140,5)
Δηλαδή :
Αν υποχωρήσετε θα βρεθείτε αμέσως μπροστά σε άλλη μεγαλύτερη αξίωσή τους, διότι θα νομίσουν ότι από φόβο υποκύψατε. Ενώ εάν απορρίψετε αποφασιστικά τις αξιώσεις τους, θα τους δώσετε να καταλάβουν ότι οφείλουν να σας συμπεριφέρονται ως ίσος προς ίσο.
Αυτό το μήνυμα προς τoν βάρβαρον γείτονα, η επίσημη Ελλάς πλην σπανίων φωτεινών διαλειμμάτων, έχει αποφύγει να το δώσει εξαντλούμενη στην “άψογον στάσιν” (ως το 1912) και στην “ψυχραιμία και νηφαλιότητα” (από την Λωζάννη μέχρι σήμερα).
Ο Μάρτης του 1987 ήταν μια λαμπερή εξαίρεση όταν ο Ανδρέας προειδοποίησε ότι θα βυθίσει το Σισμίκ. Οι «σύμμαχοι» επειδή τον θεωρούσαν απρόβλεπτο και άρα ικανό να το πράξει αντί να πιέσουν ως συνήθως την Ελλάδα πίεσαν τον Οζάλ ο οποίος τα μάζεψε.
Σε λίγο όμως πήραν την ρεβάνς οδηγώντας τον Ανδρέα στο Νταβός που όταν το κατάλαβε ανεφώνησε το γνωστό mea culpa! Οι διάδοχοί του συσσωρεύουν έκτοτε mea culpa στην νιοστήν (Ίμια, Μαδρίτη, Ελσίνκι, S/300 κ.λ.π.).
Ο Ερντογάν, προσωπικότητα με έντονα σχιζοφρενικά συμπτώματα πείθει την καταπτοημένη Δύση. Το παίζει διεθνής παίκτης. Του εμπιστεύονται την ασφάλεια των συνόρων της. Τα ανταλλάγματα επώδυνα όπως το άνοιγμα των ευρωπαϊκών συνόρων στους τούρκους. Οι ευρωπαϊκές χώρες τρέμουν στην ιδέα πως οι Τούρκοι θα μετακινούνται ανενόχλητοι στην Ε.Ε. Κυκλοφορούν εφιαλτικά σενάρια. Ενώ μετρούν και τα ψυχοπαθολογικά ξεσπάσματα του νεοοθωμανού.
Συρία, Ιράκ, ενδοϊσλαμικός εμφύλιος με Φετουλάχ Γκιουλέν, ένοπλη κουρδική εξέγερση, ρήξη με Μόσχα και Τελ Αβίβ όλα αυτά ασφαλώς πολλαπλασιάζουν τη νευρικότητά του ενώ αυξάνουν το ενδεχόμενο έκ-ρήξης του.
Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος έλεγε σοφά : «Το πειστικότερον των εθνικών μας δικαίων επιχείρημα είναι η δύναμις».
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις σημαίνουν συγκρουσιακή συνύπαρξη. Οι τάχα σχέσεις φιλίας και συνεργασίες είναι κακόγουστο παραμύθι.
Οι στρατηγικοί στόχοι της Τουρκίας είναι δεδομένοι, ορατοί και κραυγαλέοι. Θέλει συγκυριαρχία στο Αιγαίο εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδος και τουρκοποίηση της Κύπρου.
Να απαλλαγούμε από τις ψευδαισθήσεις της αριστεράς και της δεξιάς αφέλειας. Να αποτινάξουμε την ιδεοληπτική ηττοπάθειά μας. Να δώσουμε βαρύνουσα προτεραιότητα στην ποιοτική εξισορρόπηση του ένοπλου ανισοζυγίου. Με το ποιοτικό θα υπερνικήσουμε το ποσοτικό πλεονέκτημα του εχθρού. Με μια αληθινά πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική θα αξιοποιήσουμε τις σοβαρές ρήξεις της Άγκυρας με Ισραήλ, Αίγυπτο, κυρίως με Ρωσία, αλλά και ΗΠΑ.
Ο Ελληνισμός για άλλη μια φορά ελλείψει μεγάλης πολιτικής θα χαραμίσει στις ΗΠΑ την καθοριστική εκλογική του δύναμη και το καθόλου ευκαταφρόνητο πολιτικό του χρήμα. Ουδείς σχεδιάζει και ουδείς καθοδηγεί ενώ μπορούμε να δεσμεύσουμε υπέρ ημών τους επίδοξους προέδρους. Υπάρχει χρόνος αυτή την στιγμή.
Για την Κύπρο είναι η χειρότερη ώρα να κλείσει συμφωνία. Ας πρυτανεύσει η σύνεση και το αντιστασιακό πνεύμα του Τάσσου. Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη αντιμετωπίζονται ενιαία από τους Τούρκους και ενιαία πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε και εμείς.
Αυτοί πάντως που υπονομεύουν τον πατριωτισμό και υπηρετούν τον αποφρονηματισμό είναι αδιανόητο να ποδηγετούν την παιδεία……
«Όσοι το χάλκεον χέρι/ βαρύ του φόβου αισθάνονται,/ ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·/ θέλει αρετήν και τόλμην/ η ελευθερία» (Κάλβος).
*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
