Γράφει η Α. Λεώνη
Είναι γνωστό ότι ο υπολογισμός
των συντάξεων πρέπει να γίνεται με βάση την αποδοτικότητα (δηλαδή των
οικονομικών εισφορών του κατά την διάρκεια του εργάσιμου βίου του). Και αυτό εν
πολλοίς γίνεται. Αλλά εκτός από αυτό θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν και η συμβολή του κάθε ασφαλισμένου στο
δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Δηλαδή να λαμβάνεται υπόψιν πόσους απογόνους
άφησε ο ασφαλισμένος, οι οποίοι και θα είναι οι μελλοντικά ενεργοί και
φορολογούμενοι πολίτες της κοινωνίας.
Ο μονομερής υπολογισμός των
συντάξεων (δηλ. με βάση την αποδοτικότητα) έχει σήμερα εντοπιστεί σε αρκετές
Ευρωπαϊκές χώρες και ήδη σε μερικές από αυτές όπως Ουγγαρία, Ισπανία και Τσεχία
συνυπολογίζουν και τους δύο παράγοντες. Στην Ισπανία για παράδειγμα η σύνταξη
της κάθε μητέρας προσαυξάνεται ανάλογα με τα τέκνα τα οποία έχει συνεισφέρει
στην κοινωνία. Συγκεκριμένα η Ισπανία χορηγεί προσαύξηση 5% στην σύνταξη της
μητέρας εφόσον έχει 2 παιδιά και για κάθε άλλο παιδί προβλέπεται προσαύξηση της
τάξεως 5%.
Δηλαδή, παρατηρούμε ότι στην
Ευρώπη προωθείται η άποψη ‘περισσότερα παιδιά, μεγαλύτερη σύνταξη’. Διότι η
τεκνογονία θεωρείται και είναι έργο το οποίο παράγει μακροπρόθεσμο οικονομικό
αποτέλεσμα. Ενδεχομένως οι Ευρωπαίοι το συγκεκριμένο θέμα να μην το βλέπουν από
την πνευματική του άποψη (δεν το συνηθίζουν άλλωστε), το βλέπουν όμως από την
καθαρά ορθολογιστική άποψη.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η
συγκεκριμένη πρόταση είναι δίκαιη και απόλυτα συμβατή με όλα τα Ευρωπαϊκά
συντάγματα. Η δημογραφική γήρανση είναι
ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και δεν φαίνεται να
το αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά. Η Ελλάδα όμως βρίσκεται στο δημογραφικό γκρεμό.
Η δημογραφικός της κατήφορος ξεκινά πριν από 30 χρόνια περίπου. Σήμερα ο δείκτη
αναπλήρωσης είναι μόλις 1-1,3 (έναντι 2.1 ο δείκτης απλής αναπλήρωσης
πληθυσμού). Οι θάνατοι υπερτερούν των γεννήσεων (περίπου τις 30.000 ανά έτος).
Σταδιακός αφανισμός!.
Σε όλο τον κόσμο τα συνταξιοδοτικά
συστήματα είναι θεσμός ο οποίος προσπαθεί να απεικονίσει την αλληλεγγύη μεταξύ
των διαδοχικών γενεών. Όμως στην Ελλάδα (αλλά και στην Ευρώπη) η απεικόνιση
αυτή δεν είναι πλέον ισόρροπη. Η υπάρχουσα θεσμική διανομή των συντάξεων λειτουργεί
μονόπλευρα υπέρ των ηλικιωμένων και εις βάρος της νέας γενεάς- η οποία μεταξύ
των άλλων αντιμετωπίζει και την ανεργία. Και είτε το θέλουμε είτε όχι, αργά η
γρήγορα το σύστημα μαθηματικά θα καταρρεύσει. Ειδικά για την χώρα μας δεν
πρέπει ξεχνάμε και την λεηλασία των αποθεματικών των διαφόρων ταμείων η οποία
έχει συντελεστεί από την Τρόικα και τους δανειστές
Η υποτίμηση της οικογένειας και
της πολυτεκνίας (παραδοσιακές και ιερές αξίες) είναι άποψη και ενέργεια που
κοστίζει. Και θα πληρωθεί!
