Γράφει
ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον,
όπως και πολλοί συνάνθρωποί μας σε Ευρωπαϊκές και άλλες χώρες, το συνεχιζόμενο
«Γαλλικό φαινόμενο» δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων κόντρα στα προτεινόμενα
νέα «εργασιακά προγράμματα» και συγκρούσεων με Αστυνομικές Δυνάμεις όπως και
την δημόσια διακηρυγμένη εμμονή του Γάλλου Προέδρου κ Ολάντ ότι αυτά θα
εφαρμοστούν όποιο και εάν είναι το κόστος!...
Τα Διεθνή ΜΜΕ επισημαίνουν ότι
ήδη φαίνονται τα πρώτα προβλήματα και στην Γαλλική οικονομία καθώς παρατηρείται
έλλειψη καυσίμων, μεγάλες και μικρές πόλεις «κατεβάζουν ρολά» πριν καν
σουρουπώσει και αρχίζει να διαχέεται μια αίσθηση έντονης κοινωνικής αναστάτωσης
σε Εθνικό επίπεδο.
Βέβαια εμείς εδώ στην Πατρίδα
μας (όπου ουσιαστικά αντιμετωπίζουμε πολύ πιο έντονα προβλήματα με δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας, υποτονικότητα και ύφεση
στην αγορά, περικοπές των συντάξεων και capital controls) ΔΕΝ φαίνεται
να δίνουμε κάποια ιδιαίτερη σημασία στα τρέχοντα Γαλλικά φαινόμενα κοινωνικής
αναταραχής…
«Ελλάς-Γαλλία Συμμαχία» λέγαμε κάποτε αλλά στο θέμα της ανεργίας δεν
ισχύει!
Το ποσοστό ανεργίας των νέων
που ξεπερνά το 50% στην Ελλάδα είναι το μισό στη Γαλλία και ο δείκτης ανεργίας
που φλερτάρει μονίμως με το 24-25% στην Ελλάδα στη Γαλλία φλερτάρει με το 10-11%.
Θυμάμαι τις μεγάλες και
δυναμικές κινητοποιήσεις των φοιτητών τον Μάη του 1968 στο Παρίσι όπου ηγετικό
ρόλο έπαιξε ευρύτατα γνωστός πολιτικός Daniel Cohn Bendit (γνωστός τότε
ως «Ντάνιελ ο…κόκκινος» ο οποίος από το 2002 είναι Μέλος του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου και μοιράζεται την Προεδρία του Κόμματος των Πρασίνων/Ελεύθερη
Ευρωπαϊκή Συμμαχία.
Θυμάμαι επίσης ότι τότε τα
ηνία της Γαλλικής Δημοκρατίας κρατούσε ο Στρατηγός Ντεγκόλ, όχι ο κ Ολάντ. Τα υπόλοιπα είναι πλέον…Ιστορία!
Μάης του 2016 και θυμάμαι,
όπως όλοι μας νομίζω, καθώς παρακολουθώ τους εμπρησμούς, τη βία και τις συγκρούσεις
με τα Γαλλικά ΜΑΤ στο Παρίσι και άλλες επαρχιακές Γαλλικές πόλεις, την Αθήνα
όπως και άλλες επαρχιακές ελληνικές πόλεις που «καιγόταν» τον Δεκέμβριο του
2008 (με θρυαλλίδα της κοινωνικής έκρηξης τη δολοφονία του εφήβου Αλέξη
Γρηγορόπουλου) και με Υπουργό Δημόσια Τάξης τον σημερινό Πρόεδρο της Ελληνικής
Δημοκρατίας κ Παυλόπουλο.
Εμείς, όπως διαβάζω ότι είπε(και
αναρωτιέμαι γιατί;) και η κ Βαγενά δεσμευτήκαμε στο προχτεσινό Eurogroup μόνο για 99 χρόνια (το ένα τέταρτο δηλαδή από τα 400 χρόνια
της Τουρκοκρατίας), έχουμε διπλά ποσοστά ανεργίας από τη Γαλλία, χρωστάμε τα
μαλλιοκέφαλά μας, ΔΕΝ βλέπουμε ούτε ανάπτυξη ούτε επενδύσεις αλλά παραμένουμε
στους παροιμιακούς πλέον «καναπέδες» μας…
Ελπίζω να μην κατηγορηθώ
κακοπροαίρετα ότι υπαινίσσομαι κάτι «πονηρό» αλλά με όσα συμβαίνουν σε Ελλάδα
και Γαλλία αναρωτιέμαι πέρα από το ότι και στις δύο χώρες έχουμε τώρα «αριστερές Κυβερνήσεις»:
«Ελλάς Γαλλία Συμμαχία» πού;
