Του συνεργάτη μας Δημήτρη
Κωνσταντάρα
Τελικά δεν
ξέρω από ποιούς κινδυνεύουμε περισσότερο και ποιους πρέπει να προσέχουμε. Από
τον ερασιτέχνη πρωθυπουργό κ. Τσίπρα και τους
ανθρώπους του που μιλάνε χωρίς το
στόμα και οι φωνητικές χορδές τους να έχουν την οποιαδήποτε επικοινωνία με τον
εγκέφαλό τους ή με τον «γελωτοποιό» κ. Λεβέντη και τους
δικούς του ανθρώπους που έχουν το θράσος
να ευαγγελίζονται υψηλότερα ποσοστά στις ερχόμενες εκλογές για να μπορέσουν να
μας «σώσουν» από την καταστροφή μέσω του δικού τους αποκλειστικού «μαγικού
φίλτρου».
Ο απερίγραπτος υπουργός Γιώργος Κατρούγκαλος , με ελαφρότητα…
φελλού ζητά από τον κόσμο να ζήσει
χωρίς καφέ η τσιγάρα λέγοντας την απερίγραπτη ανοησία ότι : «Προσπαθούμε να
πάρουμε πολλά από τους λίγους και λίγα από τους πολλούς… Είναι σαφέστατη
επιλογή ποιους θέλουμε να επιβαρύνουμε… Μπορούμε να ζήσουμε λιγάκι χωρίς
τσιγάρα ή καφέ, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς νερό ή ρεύμα».
Και ο
απερίγραπτος πρόεδρος της Ένωσης
Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης, σε μιαν αχαρακτήριστη έξαρση ανοησίας, επιτίθεται -και
ορθώς- στον Κατρούγκαλο λέγοντας ότι : «Τελικά από τον κομμουνισμό μέχρι
τον άκρατο φιλελευθερισμό είναι μια κυβέρνηση Σύριζα …δρόμος» και βάζοντας
αυτόματα υποψηφιότητα για Όσκαρ
Σαχλαμάρας μας λέει: « Οι άνθρωποι είναι θεατρίνοι και επικίνδυνα ερασιτέχνες.
Ικανοποιούνται με την δυστυχία της Ελλάδας άραγε ;»
Δεν θα
ασχοληθώ καθόλου με τον κ. Κατρούγκαλο γιατί θεωρώ ότι έχει - δυστυχώς-
διολισθήσει σε δύσβατα μονοπάτια που μόνον ψυχίατροι μπορούν να
διερευνήσουν. Αλλά θα υποσημειώσω στον κ. Λεβέντη που ανοίγοντας το στόμα του
δημιουργεί συνωστισμό από βλακείες που
ωθούνται για το ποια απ΄ όλες θα βγει πρώτη απέξω, ότι :
Μη μπορώντας
να ελέγξει την ημιμάθειά του, εξισώνει
και ταυτοποιεί τους «θεατρίνους» ( ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης ανά
τους αιώνες) με «επικίνδυνα ερασιτέχνες» που «ικανοποιούνται με τη δυστυχία της Ελλάδος». Όχι μόνον
υβρίζει χυδαία τους από αρχαιοτάτων χρόνων «υποκριτές» , τους ηθοποιούς οι
οποίοι ΥΠΟΔΥΟΝΤΑΙ ρόλους προς τέρψιν και προς
γνώσιν των θεατών προσφέροντάς
τους το ύψιστο αγαθό της θεατρικής Παιδείας αλλά παραποιεί εν γνώσει του τη λέξη «θεατρίνος» δυσφημίζοντας
τους καλλιτέχνες για να …κάνει πλάκα.
Είναι δυο
παρόμοια, συγγενή, ανάλογα και παράλληλα
«δυστυχήματα» της ελληνικής πολιτικής σκηνής με τα οποία είμαστε -
εκόντες άκοντες – υποχρεωμένοι να
συνυπάρξουμε και να τα ανεχθούμε. Θλίψη και φρίκη.
