Έξι χρόνια πριν...
Έξι χρόνια συμπληρώνονται στις 23 Απριλίου από την είσοδο της Ελλάδας στο πρώτο Μνημόνιο και το Καστελλόριζο, και ο ρόλος του ΔΝΤ στην ελληνική κρίση βρίσκεται ξανά σε πρώτο πλάνο.
Ποιός, ή ποιοί, έφεραν τελικά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ευρώπη και την Ελλάδα; Και γιατί η εμπλοκή του δεν συνοδεύτηκε από το –επιβεβλημένο, έως τότε, από το καταστατικό του ΔΝΤ― κούρεμα του χρέους;
Σε αυτά τα ερωτήματα, και μετά το αφήγημα του Γιώργου Παπακωνστανίνου για την κρίση, τη δική της αξία αποκτάη μαρτυρία του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, νυν προέδρου του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών.
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης στο βιβλίο του «Το άγνωστο παρασκήνιο της προσφυγής στο ΔΝΤ»φωτίζει αρκετά σημεία από το άγνωστο παρασκήνιο εκείνης της περιόδου κι έχει γράψει ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έδωσε διαπραγματευτική μάχη για να κερδίσει το κούρεμα του χρέους.
«Στις 28 Ιουνίου του 2010» γράφει στο βιβλίο του, «με κάλεσε και πάλι στο γραφείο του (ο Ντομινίκ Στρος-Κάν) και μου είπε: "Πρέπει να πεις στον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και τον Υπουργό οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου να πιέσουν την ευρωζώνη να αποδεχτεί την αναδιάρθρωση του χρέους σας". Στις 5 Αυγούστου ενημέρωσα τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και στην συνέχεια τον Πρόεδρο του ΟΔΔΗΧ Πέτρο Χριστοδούλου για τις θέσεις του Νομινίκ Στρος-Καν σχετικά με το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Και οι δύο ξαφνιάστηκαν, αλλά ο Πέτρος Χριστοδούλου φάνηκε ότι συμφωνεί με την αναδιάρθρωση. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ήταν περισσότερο επιφυλακτικός, γνωρίζοντας προφανώς τις αντιδράσεις των εταίρων μας στην ευρωζώνη και ειδικότερα του προέδρου της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ και του αντιπροέδρου της Λουκά Παπαδήμου».
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης λέει, μάλιστα, πως έχει κρατήσει ηλεκτρονικό μήνυμα στο αρχείο του, στο οποίο φαίνεται να υπενθυμίζει στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου την συνομιλία που είχαν.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως, έχει και ο διάλογος που αφηγείται ότι είχε με τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου:
«Πες μου, πώς μπορώ να εξαναγκάσω τους εταίρους μας να δεχτούν την αναδιάρθρωση. Του απάντησα ότι με την βοήθεια του Ντομινίκ Στρος-Καν θα μπορούσε να τους πείσει. Ο Γιώργος Παπανδρέου μου είπε ότι ήθελε προηγουμένως να συστήσει μια επιτροπή που θα εξέταζε το ζήτημα. Μου ζήτησε, μάλιστα, να συμμετέχω στην επιτροπή. Δυστυχώς, όμως, ουδέποτε με κάλεσαν να παρευρεθώ στις εργασίες της επιτροπής».
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης γράφει ακόμη, πως η Ελλάδα θα μπορούσε τότε να απειλήσει με πτώχευση, χωρίς να αποχωρήσει από την ευρωζώνη.
«Η πρώτη επιλογή ήταν να απειλήσει ότι θα πτωχεύσει, δηλαδή, να δηλώσει αδυναμία πληρωμής του δυσβάσταχτου δημόσιου χρέους και να καλέσει τους πιστωτές της σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους της, αλλά παράλληλα να παραμείνει στην ευρωζώνη, εφόσον καμία χώρα - μέλος της ευρωζώνης δεν μπορεί να εκδιωχτεί από αυτή. Αν η Ελλάδα έπαιρνε αυτήν την απόφαση, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την προκλητική στάση των Γερμανών επειδή οι Γερμανικές τράπεζες είχαν αγοράσει πολλά ομόλογα του ελληνικού δημοσίου».
Και υποστηρίζει ακόμη, πως το ΔΝΤ εκτιμούσε ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν ιδιαιτέρως σκληρό.
«Η ευρωζώνη», γράφει, «ζητούσε από την Ελλάδα να αποδεχτεί αυστηρότερους όρους χρηματοδότησης από εκείνους τους οποίους συνήθως επιβάλλει το ΔΝΤ στις χώρες που ζητούν την συνδρομή του. Πιο συγκεκριμένα, ο Ντομινίκ Στρος-Καν θεωρούσε ότι το επιτόκιο (5%) που ζητούσαν οι Ευρωπαίοι (κυρίως η Γερμανία, η Αυστρία, η Φιλανδία και η Ολλανδία) ήταν υπερβολικά υψηλό και θα επιβάρυνε την δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας. Πίστευε, επίσης, ότι η περίοδος δημοσιονομικής προσαρμογής θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη από 3 χρόνια και η περίοδος αποπληρωμής του δανείου μεγαλύτερη από 2 χρόνια, ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να ανταποκριθεί ευκολότερα στις δανειακές της υποχρεώσεις».
http://tvxs.gr/
