Του συνεργάτη μας Δημήτρη
Κωνσταντάρα
Τη στιγμή
που πάνω «στο τραπέζι» των –ας πούμε- διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε μιαν
ακατάρτιστη, ανέτοιμη, άπειρη κυβέρνηση με στελέχη και υπουργούς που
αντιμετωπίζουν με εντελώς ερασιτεχνικό τρόπο και για πρώτη φορά στη ζωή τους
τις αξεπέραστες δυσκολίες της εξευτελιστικής φάσης που περνάει η Ελλάδα και ο
Έλληνας και μιαν «ομάδα δημίων/ δανειστών» που έχει αποφασίσει να μας
αποκεφαλίσει πολύ πριν αρχίσει τη διαπραγμάτευση, συγκλονίστηκα όταν στο Δελτίο
Ειδήσεων του MEGA – μετά την αναγκαστική λύση της βλακώδους και ύποπτης «απεργιακής
κινητοποίησης» των δημοσιογράφων- έγινα κοινωνός μιας «όρθιας δυστυχίας»:
Η
ρεπόρτερ του καναλιού ανακάλυψε μια οικογένεια με δυο μικρά παιδιά που μη
μπορώντας να αντιμετωπίσει ούτε στο ελάχιστον τα έξοδα διαβίωσής της, σχεδιάζει
να συνεχίσει την προσπάθεια επιβίωσης ζώντας ΜΕΣΑ στο παλιό αυτοκίνητό τους.
Πατέρας και
μητέρα «έχασαν» λόγω της κρίσης τα δυο καταστήματά τους, έμειναν άνεργοι,
κανείς δεν τους παίρνει στη δουλειά, χρωστάνε 14 ενοίκια, τρώνε χάρη στην
εκκλησία και τα συσσίτιά της, αναπολούν την εποχή που όταν τα παιδιά ήθελαν μια
σοκολάτα, τους την έπαιρναν…. Και ελπίζουν. Είναι οι μόνοι; Όχι βέβαια.
Αυτοί οι
δυο, έστω και με αλλοιωμένη τη φωνή και χωρίς να δείχνουν το πρόσωπό τους (
μάλλον από ντροπή, μάλλον από αξιοπρέπεια και για να μη δώσουν την εντύπωση ότι
«ζητιανεύουν» την ελεημοσύνη γνωστών και φίλων) είναι ΜΙΑ οικογένεια από τις
εκατοντάδες, τις χιλιάδες οικογένειες που πριν από 4-5 χρόνια χωρίς να είναι
πλούσιες, κέρδιζαν τίμια τον επιούσιο και μπορούσαν και τη σοκολάτα και τα
καινούργια παπούτσια να πάρουν στα παιδιά τους και το νοίκι να πληρώσουν και
τους λογαριασμούς και ένα ρούχο να πάρουν στον εαυτό τους. Μέχρις εκεί.
Σήμερα κύριε
Τσίπρα – που είμαι σίγουρος ότι δεν επιχαίρεις όταν βλέπεις και ακούς τέτοιες
ιστορίες, ούτε την πρόθεση να κατεξευτελίσεις το μέσο Έλληνα είχες- υπάρχουν
στην κοινωνία μας ΜΟΝΟ τέτοιες ιστορίες.
Κέρδισες τις
εκλογές «τζογάροντας» στη δυσαρέσκεια του Έλληνας, «πούλησες» ψεύτικες
υποσχέσεις και ελπίδες που ΗΞΕΡΕΣ ότι ΔΕΝ θα πραγματοποιηθούν και συνεχίζεις –
έστω με καλές προθέσεις- μια διαπραγμάτευση, μια στάση, μια πολιτική που οδηγεί
μαθηματικά σε τραγικές συνέπειες, σε εμφύλιο σπαραγμό, σε αίμα, σε θάνατο.
Γιατί – όπως
έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου σε μια ταινία- δεν αρκούν μόνο οι προθέσεις.
Και διευκρίνιζε : «Εγώ μπορεί να έχω την καλή πρόθεση να σου βγάλω τη
σκωληκοειδή απόφυση χωρίς να είμαι γιατρός. Εσύ θα κάτσεις;»
Θα
υπογράψουμε και την ύστατη ξεφτίλα, τα «εφεδρικά» μέτρα των 3,5 δισ. ευρώ; Για
να δείξουμε ότι έχουμε «καλές προθέσεις» να είμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις
μας; Μα αφού ΔΕΝ θα είμαστε «εντάξει»; Δεν μπορούμε. Δεν έχουμε.
Γιατί
επιμένετε; Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις; Το δέχομαι.
Γιατί δεν πάτε λοιπόν ΑΜΕΣΩΣ
στα σπίτια σας, νάρθει κανένας άλλος που ίσως έχει κάτι καλύτερο να πει και να κάνει;
