Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο *
Η Ελλάδα σήμερα καλείται, και έχει την συγκεκριμένη δυνατότητα, να ξεφύγει από τα δύσκολα προετοιμάζοντας το μέλλον της ως κράτος και ως λαός ακολουθώντας, δώδεκα χρόνια μετά, το παράδειγμα γενναιότητας και αποφασιστικότητας του Τάσσου Παπαδόπουλου στη Κύπρο ο οποίος, μάλλον κόντρα σε ξένες και εγχώριες ενστάσεις, ανακήρυξε την κυπριακή ΑΟΖ και την οριοθέτησε με την Αίγυπτο. Τότε, κανείς δεν τον έσυρε σε πόλεμο και ούτε τον σκότωσε!
Ούτε και του αφαίρεσε την εξουσία. Και αυτή η ανακήρυξη υπήρξε και το μοναδικό πλήγμα που έως τώρα η Κύπρος κατάφερε κατά της Τουρκίας! Δεν υπάρχει καλύτερη άμυνα από την επίθεση, και αυτό μπορεί να εφαρμοστεί και από ένα μικρό κράτος, όταν έχει με το μέρος του τον διεθνή νόμο και όταν ενεργεί αποφασιστικά και δυναμικά.
Αντιθέτως, η οποιαδήποτε πολιτική και διπλωματική νωθρότητα αποβαίνει πάντα εις βάρος εκείνου που την ασκεί. Η Ελλάδα διαθέτει σήμερα τα μέσα για να γίνει σημαντικός παίχτης στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, και αυτό διότι σήμερα συγκλίνουν αρκετές ευνοϊκές θέσεις και προϋποθέσεις, ανύπαρκτες ή αστάθμητες στο παρελθόν.
Έτσι η ανακήρυξη της ΑΟΖ – για την Ελλάδα θέμα ζωής ή θανάτου στην κατάσταση στην οποία τώρα βρίσκεται – αποτελεί μια επιβεβλημένη πράξη προστασίας των απαράβατων συμφερόντων της και επίθεσης ενάντια των τουρκικών επιβουλών.
Ας σταματήσει επιτέλους η Ελλάδα να βρίσκεται πάντα σε άμυνα και ας επιτεθεί μια φορά!
Το είπαμε: κανείς δεν θα της κηρύξει πόλεμο και κανείς δεν θα σκοτώσει τους ηγέτες της! Κατ’ αρχήν υπάρχει το κατάλληλο διεθνές νομικό πλαίσιο: η Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας που εκπορεύεται απευθείας από τον ΟΗΕ. Υπάρχουν όλες οι πολιτικές και οικονομικές αντιστοιχίες με Ισραήλ, Αίγυπτο και Κύπρο.
Υπάρχει η πραγματικότητα και η «ασφάλεια» της συναντίληψης αυτών των τριών χωρών με την Ελλάδα σε σχέση με τις αμφίσημες και εν πολλοίς όχι τόσο φιλικές σχέσεις τους με την Τουρκία, όπερ σημαίνει πως μια συμμαχία μεταξύ τους είναι όχι μόνο εφικτή από πολιτική άποψη, αλλά και επιτακτική από οικονομική, γεωστρατηγική και στρατιωτική αναγκαιότητα δοθείσης της επικίνδυνης για τους πάντες επιθετικότητα της Τουρκίας με σκοπό την κυριαρχία σε όλη την περιοχή. Υπάρχει, τέλος, και ένα δίπτυχο που αφορά τις ΗΠΑ, δηλαδή:
1) η εξασθένιση των σχέσεων των ΗΠΑ με την Τουρκία πάνω σε τρεις κρίσιμες παραμέτρους όπως είναι το «Ισλαμικό Κράτος», το Κουρδικό Πρόβλημα και η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και
2) η συνεχής αξιοπιστία που παρέχει στις ΗΠΑ το Ισραήλ έναντι της πλήρους αναξιοπιστίας που επιδείχνει η Τουρκία, οπότε η πλέον λογική επιλογή για τα αμερικάνικα συμφέροντα δεν μπορεί παρά να είναι το πρώτο και όχι βέβαια η δεύτερη.
Με αυτά τα δεδομένα η Ελλάδα δεν έχει καμία υποχρέωση να συζητήσει ή να πάρει την άδεια κανενός για:
α) να ανακηρύξει επειγόντως την ΑΟΖ της και να την οριοθετήσει βάσει της νομοθεσίας της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας που η ίδια υπέγραψε και που είναι ο βασικός και υποχρεωτικός νόμος erga omnes και
β) να δώσει επιπλέον ιδιαίτερη έμφαση και επείγον πρόσημο στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της με την Αίγυπτο, που δεν νομίζω να παρουσιάζει κάποια δυσκολία.
Η ορθή σκέψη, όμως, και το προκαταρκτικό συμφέρον επιβάλλει όπως η Ελλάδα συγχρόνως – ή και, καλύτερα, αμέσως προηγουμένως – συνάψει περιληπτική συμφωνία οικονομικο-στρατιωτικής (αμυντικής) συνεργασίας με Ισραήλ, Αίγυπτο και Κύπρο, και γιατί όχι και με Ιορδανία, στοιχείο ισορροπίας στην περιοχή και αμοιβαία φιλικό προς τις ΗΠΑ.
Έφτασε λοιπόν η ώρα όλες αυτές οι τριμερείς διασκέψεις και συναντήσεις, που ακούμε να γίνονται και οι οποίες έως τώρα δεν φαίνεται να μας έχουν δώσει τίποτα το πραγματιστικά αξιόλογο από πολιτική άποψη στην ανατολική μεσογειακή σκακιέρα (εκτός και εάν υπάρχει το γίγνεσθαι κάποιας μυστικής «κυοφορίας»), να «συγκεκριμενοποιηθούν» εσπευσμένα στα πλαίσια μιας ή περισσοτέρων συνθηκών αλληλοσυνδεδεμένων δημιουργώντας τη ζώνη αξιοποίησης και προστασίας που επεκτείνεται από δυτικά της Κρήτης μέχρι τον μυχό των Ισραήλ/Ιορδανίας, περνώντας νότια της Κύπρου – μια ζώνη τεραστίων εκμεταλλευτικών δυνατοτήτων, με επίσης τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης όχι μόνο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και προς την αφρικανική ήπειρο.
Κατά τη γνώμη μου, το Ισραήλ είναι το απόλυτο κέντρο βάρους όλου του επιχειρήματος και επιτεύγματος.
Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στη Μέση Ανατολή στην οποία μπορούν να βασίζονται οι ΗΠΑ και παράλληλα είναι η μόνη χώρα που έχει την δυνατότητα και το «δικαίωμα» να μην «συμμορφώνεται» στις επιθυμίες των ΗΠΑ ακριβώς διότι είναι αυτές που έχουν ανάγκη από το Ισραήλ και όχι το αντίθετο!
Εφόσον το Ισραήλ θέλει και του συμφέρει (όπως όντως από κάθε άποψη του συμφέρει) να συγκροτήσει την μεγάλη συμμαχία με Ελλάδα/Κύπρο/Αίγυπτο και εφόσον οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη από ένα δυνατό και αξιόπιστο Ισραήλ, η συμμαχία είναι καθόλα προσιτή, όχι μόνο, αλλά και είναι προσταγή να πραγματωθεί για τουλάχιστον τέσσερις ουσιώδεις λόγους:
1) θα δημιουργήσει μια τεράστια ζώνη ειρήνης και ευημερίας ευνοϊκή, για διαφορετικούς λόγους, και για τις άμεσες ενδιαφερόμενες ΗΠΑ και Ρωσία.
2) θα περιορίσει στο ελάχιστο τις επικίνδυνες για τους πάντες ισλαμοφασιστικές επιδιώξεις της Τουρκίας και θα ψαλιδίσει τις «φιλοδοξίες» της να παίξει τον ρόλο της «περιφερειακής δύναμης».
3) θα πραγματοποιήσει την ομολογουμένως από πάντοτε επιδίωξη των ΗΠΑ περιορισμού της ενεργειακής εξάρτησης της Ευρώπης από τη Ρωσία, μιας και τα κοιτάσματα των τεσσάρων ΑΟΖ (Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ) θα μπορούν να συντηρήσουν μεγάλο μέρος των σημαντικών αναγκών όλων των κοινοτικών χωρών, που σημαίνει αυτομάτως και άμεσο συμφέρον της ΕΕ εφόσον βέβαια αυτή πάψει να εθελοτυφλεί και να «προσκυνά» τον Ερντογάν.
4) θα μειώσει κατά πολύ, αν δεν ακυρώσει κιόλας, την αγορά ενεργειακών πόρων των ευρωπαϊκών χωρών από τις αραβικές – και πάντα αναξιόπιστες –πηγές και χώρες.
Με όλες αυτές τις ευοίωνες συνθήκες θα ήταν τελείως ανόητο, αδιανόητο και αυτοκαταστρεπτικό για την Ελλάδα να αγνοήσει τα νόμιμα δικαιώματά της, τις εύλογες δυνατότητές της και τα σημερινά και μελλοντικά συμφέροντά της και να μην προβεί επειγόντως στην συνδιοργάνωση της νέας κατάστασης πραγμάτων που σχηματικά έχει παραπάνω περιγραφεί, υποκύπτοντας πάλι σε ενδεχόμενες αντίθετες πιέσεις.
Εάν και το Ισραήλ – κεντρικός «παίχτης» -, όπως είναι επιθυμητό, εννοεί να συνταχθεί σε έναν συνασπισμό ο οποίος αναμφισβήτητα και για το ίδιο θα είναι βεβαιότητα προστασίας, οικονομικής δύναμης, ειρήνης και σταθερότητας, τότε η Ελλάδα με σύμμαχο ακριβώς το Ισραήλ, πρέπει να κάνει το μεγάλο βήμα: άμεση συμφωνία, ανακήρυξη ΑΟΖ και οριοθέτηση με οδηγό την κεφαλαιώδη Σύμβαση του 1982.
Εκτός από το Ισραήλ και την Αίγυπτο, είναι σίγουρα η Ελλάδα και η Κύπρος που θα ωφεληθούν τα μέγιστα: όλοι το καταλαβαίνουν και δεν χρειάζεται να κάνουμε και σχεδιαγράμματα!
«Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα», λοιπόν, για την Ελλάδα!
*Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής
Πηγή: http://wp.me/p3kVLZ-vRq/
http://mignatiou.com/
