Του συνεργάτη μας Δημήτρη
Κωνσταντάρα
Δεν τόχουμε
πει, ούτε τόχουμε γράψει μία, ούτε δυο φορές. Το έχω γράψει τουλάχιστον δέκα
τους τελευταίους 3-4 μήνες. Το ακούω από σχολιαστές και αναλυτές αλλά και
στελέχη της αντιπολίτευσης τακτικότατα :
Ολοένα και περισσότερες μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις καταφεύγουν
σε γειτονικές χώρες για να σωθούν από το εκρηκτικό μείγμα των capital controls,
υψηλής φορολογίας και κοινωνικο-οικονομικής αστάθειας που οδηγεί με μαθηματική
ακρίβεια σε μαζικά λουκέτα.
Τις
τελευταίες 3-4 μέρες έχουν δει το φως της δημοσιότητας διάφορα ρεπορτάζ,
δηλώσεις και συνεντεύξεις από μικρομεσαίους κυρίως επιχειρηματίες που
«ομολογούν» ότι άρχισαν εδώ και αρκετό καιρό να
ανοίγουν εταιρικούς λογαριασμούς σε άλλες χώρες της ευρωζώνης, όπου
έχουν συναλλαγές, για να μπορούν να πραγματοποιούν τραπεζικά εμβάσματα στους
προμηθευτές τους ή να εισπράττουν από τους πελάτες τους. Παράλληλα, υπάρχουν
και αρκετά παραδείγματα επιχειρηματιών που παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να
αποχαιρετήσουν τα πάτρια εδάφη.
Πρόεδρος
φοροτεχνικής- λογιστικής εταιρείας μιλώντας σε μορφή «εξομολόγησης» σε
εφημερίδα έλεγε ότι «Με τη μεταφορά της έδρας της επιχείρησης στο εξωτερικό, οι
επιχειρήσεις κερδίζουν σε σχέση με την εγχώρια οικονομία: πρόσβαση σε
χρηματοδότηση, ασφάλεια κεφαλαίων και ατελή μεταβίβαση κεφαλαίων».
Και φυσικά,
είναι και η γραφειοκρατία, το τέρας αυτό που βάζει άλλου είδους ενοχλητικά
προβλήματα. Ο τέως υπουργός Τουρισμού Νίκος Σκουλάς έγραφε σε άρθρο του ότι
«Είναι γενικά αποδεκτό ότι ο τουρισμός μπορεί πράγματι να έχει πρωταγωνιστικό
ρόλο στην προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας και στην έξοδο από την
κρίση και τα μνημόνια υπό μία βασική προϋπόθεση: να συνδυαστεί με την ποιότητα
την αγροκτηνοτροφική παραγωγή, την ελληνική διατροφή, την τεχνολογία, τον
πολιτισμό και το προστατευμένο περιβάλλον, που μαζί θα αποτελούν ένα ενιαίο
παραγωγικό σύμπλεγμα». Αλλά έβγαζε το συμπέρασμα : «Παρουσιάζουμε όμως σημαντικό
έλλειμμα σε γενικές υποδομές προσβασιμότητας στους τουριστικούς τόπους αλλά και
διακίνησης των προϊόντων ενώ το Κράτος οφείλει να υποστηρίζει τις προσπάθειες
του ιδιωτικού τομέα αντί να μπερδεύεται στα πόδια του με γραφειοκρατικά
εμπόδια».
Σύμφωνα με
αρμόδιους φορείς, πρώτη επιλογή «φυγής» είναι η Βουλγαρία λόγω απόστασης και
χαμηλής φορολογίας. Ακολουθούν Κύπρος, πΓΔΜ, Αλβανία, Σερβία, Ρουμανία και
Μαυροβούνιο. Σύμφωνα με τον γενικό σύμβουλο οικονομικών και εμπορικών υποθέσεων
στη Σόφια Γιώργο Κουτσοδήμο «εκείνο που φαίνεται ότι συνέβη είναι ότι άνοιξαν
60.000 λογαριασμοί από ελληνικές επιχειρήσεις σε βουλγαρικές τράπεζες για να
αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των capital controls και λειτουργούν, στερώντας
δουλειές από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα. Πως τόλεγε ο ποιητής: «Φθινόπωρο και φεύγουν
τα πουλιά…»;
