«Εκτός χάρτη» τα ναυπηγεία ανά την Ελλάδα Δεξαμενές: Τα προβλήματα απομακρύνουν τα εμπορικά πλοία

Του Αντώνη Τσιμπλάκη
atsimp@naftemporiki.gr

«Απούσα» από τον χάρτη των εκτεταμένων επισκευών πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο είναι η Ελλάδα, εξαιτίας της παντελούς έλλειψης δεξαμενών ικανών να «σηκώσουν» μεγάλα πλοία.

Μετά τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά τα οποία διαθέτουν τις μεγαλύτερες δεξαμενές της Α. Μεσογείου αλλά έχουν λάβει απαγορευτικό από την Ευρωπαϊκή Ενωση όσον αφορά τις εργασίες σε εμπορικά πλοία, αλλά και τις ζημιές που έχει υποστεί η δεξαμενή στην Ελευσίνα, ήρθαν και οι τελευταίες, απανωτές εξελίξεις στα ναυπηγεία της Σύρου, που είχαν σαν αποτέλεσμα τα πλοία να αλλάξουν ρότα και να απομακρυνθούν από τα ελληνικά χωρικά… ύδατα.

Πιο συγκεκριμένα, τα ναυπηγεία Σύρου έχουν περάσει τα τελευταία δύο χρόνια από τρεις μεγάλες περιπέτειες. Αρχικά επειδή όφειλαν στο κράτος έπρεπε «να μάθουν να ζουν» με τον νόμο του υπουργείου Οικονομικών που επέβαλλε οι πληρωμές να γίνονται ουσιαστικά προς την εφορία και όχι στα ναυπηγεία.

Οπως επισημαίνουν κύκλοι της ναυτιλίας στη «Ν», η εξέλιξη αυτή ώθησε πολλές ναυτιλιακές εταιρείες να αναζητήσουν «καταφύγιο» στα απέναντι τουρκικά παράλια. Η άμεση εμπλοκή της εφορίας ως δημόσιου φορέα σε ιδιωτική συναλλαγή (κατάσχεση λογαριασμών) αποτελεί αντικίνητρο.

Μάλιστα, την πρώτη περίοδο είχε κυκλοφορήσει η πληροφορία ότι στο εξωτερικό ορισμένες φορές ο πιστωτής μπορεί να «μπλοκάρει» και το πλοίο που βρίσκεται για επισκευές σε μια κλίνη, για χρέη του ναυπηγείου.

Ακολούθησε η τετράμηνη απεργία των εργαζομένων οι οποίοι διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους, από μια εταιρεία όμως που έπρεπε να παράξει έργο προκειμένου να έχει έσοδα.

Η εξέλιξη αυτή ώθησε ακόμα και ελληνικές ακτοπλοϊκές εταιρείες μακριά από την Ελλάδα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα μεγάλα πλοία τους. Οσοι έζησαν τις εξελίξεις με την απεργία από κοντά, μεταφέρουν στη «Ν» ένα σκηνικό κινηματογραφικής ταινίας, με θέμα «τη μεγάλη απόδραση… των πλοίων», τα οποία κατάφεραν και βγήκαν από το ναυπηγείο μεσάνυχτα και στο παρά πέντε της έναρξης των κινητοποιήσεων.

Εκτοτε, για τα μεγάλα πλοία τους, ακτοπλοϊκές εταιρείες αναζητούν κλίνες στη Τουρκία αλλά και στη Μάλτα. Γεγονός που είναι ιδιαίτερα κοστοβόρο, αφού, όπως επεσήμανε στη «Ν» στέλεχος εταιρείας, οι επισκευές στην Ελλάδα πλέον είναι συμφέρουσες τόσο σε επίπεδο τιμών όσο και σε επίπεδο ποιότητας εργασίας. Τέλος, το θρίλερ με τη ΔΕΗ, ΔΕΗ+0,35% που προειδοποίησε ότι θα κατεβάσει τους διακόπτες για απλήρωτους λογαριασμούς για πολλοστή φορά, προκάλεσε τη φυγή και των πλοίων της κρουαζιέρας και πιο συγκεκριμένα της Celestyal Cruises. Αρχικά, το «Olympia» που παρέμενε έξω από τα ναυπηγεία επί τρεις ημέρες περιμένοντας να βρεθεί λύση, αλλά τελικά αποφάσισε να φύγει και να πάει στο Μπεσίκτας.

Αλλά και ένα άλλο πλοίο της Celestyal, το «Thompson Spirit», αποφάσισε να μην ανέβει στη δεξαμενή της Σύρου, αφού πλέον κανείς δεν αισθάνεται σίγουρος ότι οι εργασίες θα ολοκληρωθούν ομαλά. Οπως υπογράμμισε στη «Ν» ο αντιπρόεδρος της εταιρείας, cpt. Γιώργος Κουμπενάς, το πλοίο έφτασε στη Μάλτα για να κάνει επισκευές, ενώ συμπλήρωσε ότι με τον τρόπο αυτό ζημιώνεται η εταιρεία. «Οι τιμές στην Ελλάδα έχουν πέσει ή έχουν παραμείνει σταθερές, ενώ στην Τουρκία έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Παράλληλα και η τεχνογνωσία είναι πολύ μεγάλη στη χώρα μας, ενώ στην Τουρκία ακόμα και σήμερα είναι πολύ πίσω», επεσήμανε χαρακτηριστικά.

Χάνουμε πλοία

Η έλλειψη δεξαμενών για μεγάλα πλοία, αφού και το ναυπηγείο της Χαλκίδας έχει περιορισμούς λόγω του βυθίσματος, αφήνει τη χώρα μας μακριά από το παιχνίδι των επισκευών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Τουρκία, στην οποία σήμερα υπολογίζεται ότι τους τελευταίους μήνες επισκευάζονται πάνω από 200 φορτηγά πλοία

.Οπως δήλωσε στη «Ν» ο κ. Κουμπενάς, δεν υπάρχουν πουθενά ελεύθερες θέσεις για επισκευές, αφού, λόγω της τεράστιας κρίσης στη ναυλαγορά ξηρού φορτίου, πολλές ναυτιλιακές εταιρείες έχουν επιλέξει να ανεβάσουν τώρα τα πλοία τους στη δεξαμενή για εργασίες. Ακόμα ένα αντικίνητρο είναι οι υψηλές τιμές που χρεώνεται στο λιμάνι της Ελευσίνας το δέσιμο των πλοίων (lay up). Οι τιμές φτάνουν κατά μέσο όρο πάνω από 10.00 δολάρια τον μήνα, όταν στην Τουρκία δεν ξεπερνούν τα 2.000 δολάρια.

Ακόμα και στη μακρινή Κίνα, με την τεράστια ναυπηγική βιομηχανίαν έχουν αντιληφθεί τη σημασία της εφαρμογής πολιτικών προσέλκυσης πλοίων. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Ν»ν προσφέρουν στις ναυτιλιακές εταιρείες σχεδόν μηδενικά τέλη για το δέσιμο των πλοίων κατά τη διάρκεια της κρίσης, υπό τον όρο να πραγματοποιήσουν εκεί τις απαραίτητες εργασίες όταν αποφασίσουν να τα επανακινήσουν.

naftemporiki