Του Αντιναυάρχου (εα) Νίκου Κρυονερίτη
Μέλος του ΠΡΑΤΤΩ
Kapetannikos1957@gmail.com
ΦΩΤΟ:ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το μεγάλο θέμα της θητείας των νέων είναι ποσοτικά κορεσμένο και φορτωμένο με τις απόψεις πολιτικών, μεγαλοστρατιωτικών, ειδικών κοινωνιολόγων, έμπειρων δημοσιογράφων και άλλων ειδικών και μη. Στο ποιοτικό όμως πλαίσιο δύσκολα θα βρούμε στην Ελλάδα, ολοκληρωμένες επιστημονικές μελέτες, αλλά και πολιτικές με προοπτική και συνέπεια από τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, ειδικά στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Δυστυχώς και η θητεία μπήκε από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στο πολιτικό παιχνίδι. Έπαιξαν με την διάρκειά της, την χρησιμοποίησαν και συνεχίζουν να την χρησιμοποιούν σαν πεδίο πολιτικών εξυπηρετήσεων, ευνόησαν τα παιδιά των επώνυμων και εύπορων οικογενειών παραμερίζοντας τις εθνικές αμυντικές ανάγκες αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Σήμερα όμως, που η κοινωνία δοκιμάζεται από την πολυπρόσωπη κρίση, σήμερα που τα σύννεφα έχουν πυκνώσει στην ευρύτερη Αφροασιατική περιφέρεια, ακόμη και η αριστερά δεν επιθυμεί επίσημα να θίξει το θέμα, όπως έκανε και προγραμματικά. Διάβαζα τα προεκλογικά προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν υπάρχει τίποτα για τη θητεία, ούτε διαμαρτυρία για το παρελθόν, ούτε πολιτική για το μέλλον. Η θητεία όπως ολόκληρη η πολιτική για την άμυνα, έχει δυστυχώς παραδοθεί.
Η θητεία έτσι όπως αντιμετωπίζεται έχει ευτελισθεί και πρέπει να αλλάξει ριζικά μορφήγια να προσαρμοσθεί στις πραγματικές, σύγχρονες αμυντικές ανάγκες της χώρας και συγχρόνως στις απαιτήσεις της σημερινής χειμαζόμενης κοινωνίας. Ο στρατευμένος δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται σαν μέσον για την φθηνή καθημερινή λειτουργία των Ε.Δ και τη παροχή εξυπηρετήσεων, ή ακόμη σαν καύσιμο στις απεργοσπαστικές μηχανές της εκάστοτε εξουσίας, αλλά σαν ουσιαστικός εγγυητής της ακεραιότητας της χώρας, σε περίοδο μιας απευκταίας αλλά πιθανής σύρραξης.
Πρόκειται για μια ουσιαστική, δραστική προσαρμογή στη φιλοσοφία της θητείας των νέων, που θα εξυπηρετεί το αυτονόητο, δηλαδή την προετοιμασία τους να στηρίξουν τη χώρα, εφόσον απαιτηθεί, και παράλληλα να τους δοθεί η δυνατότητα να μάθουν πώς θα είναι χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο, στη καθημερινή πρακτική. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη η βασική εκπαίδευση δεν μπορεί να είναι λιγότερη από τρεις μήνες (αν θέλουμε να μιλάμε για παραγωγή αξιόμαχων στελεχών και όχι για ορντινάτσες ή για υπαλληλικά και εργατικά υποκατάστατα) και ο κύριος όγκος των στρατευμένων πρέπει να στελεχώνει μονάδες του Στρατού Ξηράς.
Η θητεία είναι η εκπαίδευση και η προετοιμασία που δρουν στην αποτελεσματικότητα της υπέρτατης προσφοράς των πολιτών στην Πατρίδα αν και όταν έρθει η ώρα. Είναι παράλληλα το απαραίτητο κοινωνικό και δημοκρατικό μπόλι στο μόνιμο στράτευμα.Οποιαδήποτε σκέψη για κατάργησή της σημαίνει απομόνωση του στρατού από την κοινωνίακαι δημιουργία τάσεων, που μπορούν να υπονομεύσουν τη Δημοκρατική σταθερότητα (όση τουλάχιστον απέμεινε). Ειδικότερα όταν όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει το κλειστό παραγωγικό εκπαιδευτικό σύστημα στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και οι πρόσφατες απαράδεκτες ακροδεξιές προτάσεις του ΥΕΘΑ για συγκρότηση ακόμη και στρατιωτικών λυκείων. Η ανάγκη λοιπόν κοινωνικής ομοιογένειας και δημοκρατικής αντίληψης, συνιστά τη διατήρησή της. Όμως υπάρχει και ένας ακόμη πιο σοβαρός λόγος που την καθιστά αναγκαία στη χώρα μας. Η δυνατότητα συλλογικής αποτελεσματικής άμυνας απέναντι στη κύρια απειλή. Η εκπαίδευση των νέων στα όπλα, σαν αρχή, για την αποτελεσματικότητα του αγώνα ή την αποτροπή του, αποδυναμώνει πλήρως τις όποιες φωνές για την κατάργηση της θητείας.
Μην παίζετε λοιπόν με την θητεία. Αν θέλετε να καταργήσετε περιττά πράγματα στις Ένοπλες Δυνάμεις, καταργήστε το στρατολογικό σώμα. Βρισκόμαστε στην προχωρημένη εποχή της πληροφορικής και της αμεσότητας στη διάθεση των πληροφοριών, και η στρατολογία διαθέτει 4 διοικήσεις και 18 στρατολογικές υπηρεσίες, σε όλη την επικράτεια και προκαλεί ερωτηματικά γιατί δεν έχουμε κατορθώσει να αυτοματοποιήσουμε τη συλλογή και τη διανομή της πληροφορίας για τη στράτευση, που είναι το κύριο έργο της. Η εξήγηση έρχεται μόνη της, υπάρχουν ακόμη στεγανά που αιτιολογούνται από την πολιτική επιθυμία για παρεμβάσεις, αλλά και την αντίστοιχη στρατιωτική προθυμία για εξυπηρετήσεις. Ειδικά για την αρχική ένταξη των στρατευσίμων νέων στα ευγενή όπλα.
Σήμερα τον καιρό της κρίσης και με φανερά τα σημάδια της ερχόμενης «θερμής εποχής»,ακούγονται πολιτικές προτάσεις κατάργησης από την πλευρά των επιπόλαιων πατριδομηδενιστών (που βρίσκονται και στην κυβερνητική παράταξη) και πολιτικές προτάσεις επέκτασης της θητείας ακόμη στράτευσης των γυναικών από το ίδιο το υπουργείο. Πραγματικά ζούμε το πολιτικό παράλογο.
Ακόμη και το πρόσφατο διαχειριστικό νομοσχέδιο για την μοριοποίηση των μεταθέσεων των στρατευμένων, είναι απόλυτα αναποτελεσματικό και επικυρώνει την μεταπολιτευτική απαξίωση της θητείας με πρόσχημα την αξιοκρατία. Ο στρατευμένος μέσα σε εννέα μήνες θα προπαιδεύεται (ένα μήνα), θα μετατίθεται σε συνοριακή ζώνη (τέσσερις μήνες) που θα εκπαιδεύεται και θα υπηρετεί και θα ξαναμετατίθεται στην περιοχή του κέντρου για άλλους τέσσερις μήνες. Αν αυτή είναι σοβαρή αντιμετώπιση θητείας, που προέκυψε από κάποια μελέτη, τότε ειλικρινά δεν έχουμε ελπίδα. Το ρουσφέτι μπορεί να κοπεί με άλλους τρόπους και όχι με τον βανδαλισμό της θητείας.
Σε ότι αφορά τη στράτευση των γυναικών πιστεύω ότι επειδή η γυναίκα έχει την ευλογία της μητρότητας αλλά και τα δυσάρεστα απότοκα αυτής της μητρότητας που της δημιουργούν εργασιακά προβλήματα, σωματικό και κοινωνικό φόρτο βαρύτερο από του άντρα και πολλά άλλα. Πρέπει λοιπόν να αποθαρρύνονται οι όποιες σκέψεις για τη στράτευσή τους, υποχρεωτική ή εθελοντική. Η μητρότητα είναι όντως κοινωνική θητεία, όπως εύστοχα παρατήρησε κάποια βουλευτής από την Νέα Δημοκρατία. Αυτή η θέση που διατυπώνεται από την δεξιά παράταξη προς την κυβέρνηση, αποτελεί κόλαφο για την αριστερά ή για όσους τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται.
Η πρόταση για την αλλαγή στη φιλοσοφία της θητείας απαιτεί σοβαρή μελέτη. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πλέον με μια διαχειριστική μεταπολιτευτικού τύπου νοοτροπία, με ακροδεξιά ή με αντικοινωνική πρακτική. Η αριστερά έχει απόλυτη ευθύνη γιατί το πιθανότερο είναι να μην της δοθεί από το λαό τρίτη ευκαιρία. Απαιτεί πρόσθετα και μια αλλαγή νοοτροπίας στα μόνιμα στελέχη στο θέμα των εξυπηρετήσεων και των προνομίων που τους προσφέρονται μέσω της θητείας. Απαιτεί οπωσδήποτε και ένα ικανοποιητικό βάθος χρόνου για την υλοποίησή της, γιατί παρέλκει αλλαγές και στις δομές των κλάδων, καθώς και στο συνολικό χρόνο υπηρεσίας των στρατευμένων στις μονάδες.
Μέλος του ΠΡΑΤΤΩ
Kapetannikos1957@gmail.com
ΦΩΤΟ:ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το μεγάλο θέμα της θητείας των νέων είναι ποσοτικά κορεσμένο και φορτωμένο με τις απόψεις πολιτικών, μεγαλοστρατιωτικών, ειδικών κοινωνιολόγων, έμπειρων δημοσιογράφων και άλλων ειδικών και μη. Στο ποιοτικό όμως πλαίσιο δύσκολα θα βρούμε στην Ελλάδα, ολοκληρωμένες επιστημονικές μελέτες, αλλά και πολιτικές με προοπτική και συνέπεια από τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα, ειδικά στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Δυστυχώς και η θητεία μπήκε από τις εκάστοτε κυβερνήσεις στο πολιτικό παιχνίδι. Έπαιξαν με την διάρκειά της, την χρησιμοποίησαν και συνεχίζουν να την χρησιμοποιούν σαν πεδίο πολιτικών εξυπηρετήσεων, ευνόησαν τα παιδιά των επώνυμων και εύπορων οικογενειών παραμερίζοντας τις εθνικές αμυντικές ανάγκες αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Σήμερα όμως, που η κοινωνία δοκιμάζεται από την πολυπρόσωπη κρίση, σήμερα που τα σύννεφα έχουν πυκνώσει στην ευρύτερη Αφροασιατική περιφέρεια, ακόμη και η αριστερά δεν επιθυμεί επίσημα να θίξει το θέμα, όπως έκανε και προγραμματικά. Διάβαζα τα προεκλογικά προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν υπάρχει τίποτα για τη θητεία, ούτε διαμαρτυρία για το παρελθόν, ούτε πολιτική για το μέλλον. Η θητεία όπως ολόκληρη η πολιτική για την άμυνα, έχει δυστυχώς παραδοθεί.
Η θητεία έτσι όπως αντιμετωπίζεται έχει ευτελισθεί και πρέπει να αλλάξει ριζικά μορφήγια να προσαρμοσθεί στις πραγματικές, σύγχρονες αμυντικές ανάγκες της χώρας και συγχρόνως στις απαιτήσεις της σημερινής χειμαζόμενης κοινωνίας. Ο στρατευμένος δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται σαν μέσον για την φθηνή καθημερινή λειτουργία των Ε.Δ και τη παροχή εξυπηρετήσεων, ή ακόμη σαν καύσιμο στις απεργοσπαστικές μηχανές της εκάστοτε εξουσίας, αλλά σαν ουσιαστικός εγγυητής της ακεραιότητας της χώρας, σε περίοδο μιας απευκταίας αλλά πιθανής σύρραξης.
Πρόκειται για μια ουσιαστική, δραστική προσαρμογή στη φιλοσοφία της θητείας των νέων, που θα εξυπηρετεί το αυτονόητο, δηλαδή την προετοιμασία τους να στηρίξουν τη χώρα, εφόσον απαιτηθεί, και παράλληλα να τους δοθεί η δυνατότητα να μάθουν πώς θα είναι χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο, στη καθημερινή πρακτική. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη η βασική εκπαίδευση δεν μπορεί να είναι λιγότερη από τρεις μήνες (αν θέλουμε να μιλάμε για παραγωγή αξιόμαχων στελεχών και όχι για ορντινάτσες ή για υπαλληλικά και εργατικά υποκατάστατα) και ο κύριος όγκος των στρατευμένων πρέπει να στελεχώνει μονάδες του Στρατού Ξηράς.
Η θητεία είναι η εκπαίδευση και η προετοιμασία που δρουν στην αποτελεσματικότητα της υπέρτατης προσφοράς των πολιτών στην Πατρίδα αν και όταν έρθει η ώρα. Είναι παράλληλα το απαραίτητο κοινωνικό και δημοκρατικό μπόλι στο μόνιμο στράτευμα.Οποιαδήποτε σκέψη για κατάργησή της σημαίνει απομόνωση του στρατού από την κοινωνίακαι δημιουργία τάσεων, που μπορούν να υπονομεύσουν τη Δημοκρατική σταθερότητα (όση τουλάχιστον απέμεινε). Ειδικότερα όταν όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει το κλειστό παραγωγικό εκπαιδευτικό σύστημα στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά και οι πρόσφατες απαράδεκτες ακροδεξιές προτάσεις του ΥΕΘΑ για συγκρότηση ακόμη και στρατιωτικών λυκείων. Η ανάγκη λοιπόν κοινωνικής ομοιογένειας και δημοκρατικής αντίληψης, συνιστά τη διατήρησή της. Όμως υπάρχει και ένας ακόμη πιο σοβαρός λόγος που την καθιστά αναγκαία στη χώρα μας. Η δυνατότητα συλλογικής αποτελεσματικής άμυνας απέναντι στη κύρια απειλή. Η εκπαίδευση των νέων στα όπλα, σαν αρχή, για την αποτελεσματικότητα του αγώνα ή την αποτροπή του, αποδυναμώνει πλήρως τις όποιες φωνές για την κατάργηση της θητείας.
Μην παίζετε λοιπόν με την θητεία. Αν θέλετε να καταργήσετε περιττά πράγματα στις Ένοπλες Δυνάμεις, καταργήστε το στρατολογικό σώμα. Βρισκόμαστε στην προχωρημένη εποχή της πληροφορικής και της αμεσότητας στη διάθεση των πληροφοριών, και η στρατολογία διαθέτει 4 διοικήσεις και 18 στρατολογικές υπηρεσίες, σε όλη την επικράτεια και προκαλεί ερωτηματικά γιατί δεν έχουμε κατορθώσει να αυτοματοποιήσουμε τη συλλογή και τη διανομή της πληροφορίας για τη στράτευση, που είναι το κύριο έργο της. Η εξήγηση έρχεται μόνη της, υπάρχουν ακόμη στεγανά που αιτιολογούνται από την πολιτική επιθυμία για παρεμβάσεις, αλλά και την αντίστοιχη στρατιωτική προθυμία για εξυπηρετήσεις. Ειδικά για την αρχική ένταξη των στρατευσίμων νέων στα ευγενή όπλα.
Σήμερα τον καιρό της κρίσης και με φανερά τα σημάδια της ερχόμενης «θερμής εποχής»,ακούγονται πολιτικές προτάσεις κατάργησης από την πλευρά των επιπόλαιων πατριδομηδενιστών (που βρίσκονται και στην κυβερνητική παράταξη) και πολιτικές προτάσεις επέκτασης της θητείας ακόμη στράτευσης των γυναικών από το ίδιο το υπουργείο. Πραγματικά ζούμε το πολιτικό παράλογο.
Ακόμη και το πρόσφατο διαχειριστικό νομοσχέδιο για την μοριοποίηση των μεταθέσεων των στρατευμένων, είναι απόλυτα αναποτελεσματικό και επικυρώνει την μεταπολιτευτική απαξίωση της θητείας με πρόσχημα την αξιοκρατία. Ο στρατευμένος μέσα σε εννέα μήνες θα προπαιδεύεται (ένα μήνα), θα μετατίθεται σε συνοριακή ζώνη (τέσσερις μήνες) που θα εκπαιδεύεται και θα υπηρετεί και θα ξαναμετατίθεται στην περιοχή του κέντρου για άλλους τέσσερις μήνες. Αν αυτή είναι σοβαρή αντιμετώπιση θητείας, που προέκυψε από κάποια μελέτη, τότε ειλικρινά δεν έχουμε ελπίδα. Το ρουσφέτι μπορεί να κοπεί με άλλους τρόπους και όχι με τον βανδαλισμό της θητείας.
Σε ότι αφορά τη στράτευση των γυναικών πιστεύω ότι επειδή η γυναίκα έχει την ευλογία της μητρότητας αλλά και τα δυσάρεστα απότοκα αυτής της μητρότητας που της δημιουργούν εργασιακά προβλήματα, σωματικό και κοινωνικό φόρτο βαρύτερο από του άντρα και πολλά άλλα. Πρέπει λοιπόν να αποθαρρύνονται οι όποιες σκέψεις για τη στράτευσή τους, υποχρεωτική ή εθελοντική. Η μητρότητα είναι όντως κοινωνική θητεία, όπως εύστοχα παρατήρησε κάποια βουλευτής από την Νέα Δημοκρατία. Αυτή η θέση που διατυπώνεται από την δεξιά παράταξη προς την κυβέρνηση, αποτελεί κόλαφο για την αριστερά ή για όσους τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται.
Η πρόταση για την αλλαγή στη φιλοσοφία της θητείας απαιτεί σοβαρή μελέτη. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πλέον με μια διαχειριστική μεταπολιτευτικού τύπου νοοτροπία, με ακροδεξιά ή με αντικοινωνική πρακτική. Η αριστερά έχει απόλυτη ευθύνη γιατί το πιθανότερο είναι να μην της δοθεί από το λαό τρίτη ευκαιρία. Απαιτεί πρόσθετα και μια αλλαγή νοοτροπίας στα μόνιμα στελέχη στο θέμα των εξυπηρετήσεων και των προνομίων που τους προσφέρονται μέσω της θητείας. Απαιτεί οπωσδήποτε και ένα ικανοποιητικό βάθος χρόνου για την υλοποίησή της, γιατί παρέλκει αλλαγές και στις δομές των κλάδων, καθώς και στο συνολικό χρόνο υπηρεσίας των στρατευμένων στις μονάδες.
