Του Στέλιου Παπαθεμελή*
Η πτώση του Τείχους σηματοδότησε την παγκόσμια κυριαρχία του νεο-φιλελευθερισμού. Δεξιού, αλλά και αριστερού, αφότου η όπου γης πολιτευόμενη και κυβερνώσα αριστερά υιοθετεί τις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης. Η Ευρώπη των εθνών, των λαών και των πολιτών που οραματίστηκαν οι πατέρες της Ένωσης διαστρεβλώθηκε σε Ευρώπη των αγορών και των κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων.
Οι αγορές απεχθάνονται και φοβούνται την πολιτική ενοποίηση, επειδή αυτή θα οδηγούσε σε ένα ισχυρό γεωπολιτικό πόλο, προαγωγό μιας Ευρώπης δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ανάπτυξης. Γι’ αυτό και επέλεξαν, αντ’ αυτής, την Νομισματική Ένωση. Έτσι αναδείχθηκε η οικονομική ηγεμονία της Γερμανίας και τέθηκε έκτοτε σε δεινή δοκιμασία το ευρωπαϊκό πείραμα.
Αποκαλυπτικό το αιφνίδιο, αλλά τραγικά αργοπορημένο ξέσπασμα του αντικαγκελάριου Γκάμπριελ κατά της πολιτικής λιτότητας της Μέρκελ. Αυτή έφερε την Λεπέν και τους Τζιχαντιστές. Και είμαστε ακόμη στην αρχή…
Το έθνος είναι εμπόδιο στην ασυδοσία των αγορών. Πολιτισμική τους έκφραση είναι η (μετα)νεωτερικότητα, μέσω της οποίας υπονομεύεται και τελικά εξοστρακίζεται η αίσθηση ιστορικής συνέχειας, ενώ παραχαράσσεται η ιστορία και αποκόπτονται οι λαοί από τις ρίζες τους. Η «οργανικότητα» του παρελθόντος ενοχλεί γιατί αποτρέπει την ταύτιση του ορθού λόγου με τις παράλογες επιλογές της εκάστοτε εξουσίας και αντιμάχεται την κουλτούρα ανοιχτών συνόρων = σταδιακής κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας.
«Η ιστορία δεν ανήκει στον φυσικό κόσμο», έγραψε μετά λόγου γνώσεως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος. «Είναι ο κόσμος της ελευθερίας και του πνεύματος. Και όλοι αυτοί οι τρανοί, άλλοι από αμβλυωπία, άλλοι από εχθρότητα δεν κοίταξαν το πρώτο και το κύριο, την ψυχή και την συνείδηση, τον άνθρωπο που στέκει πάνω από το σαρκίο του, τον άνθρωπο που έχει μνήμη και πλάθει μύθους, νόηση και πλάθει ιδέες και τέλος βούληση και πλάθει έργα» (Προεδρικά Κείμενα, σελ. 12).
Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι αντίθετα προς τους ελληνόφωνους εθνοαποδομητές μας, που δυστυχώς αυγαταίνουν διαρκώς, κορυφαίοι ξένοι διανοητές αναδεικνύουν τα ιστορικά πρότυπα του Ελληνισμού. Παράδειγμα «Η υψηλή στρατηγική της Βυζαντινής αυτοκρατορίας» του Edward Luttwak (έκδοση Τουρίκη).
Ο επιφανής εκπρόσωπος του (Ρεπουμπλικανικού) Κέντρου Στρατηγικών Μελετών της Ουάσινγκτον, ο οποίος τόλμησε να διαφωνήσει με τον Μπους για τον πόλεμο του Ιράκ, μας ταξιδεύει εκεί όπου κατά Καβάφην «ο νους [μας] πηαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας/στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό». Η χιλιόχρονη Αυτοκρατορία του Βυζαντίου, η μακροβιότερη πασών, προβάλλεται ως παράδειγμα προς μίμηση στην αμερικανική. Κατάφερε να επιβιώσει σε ένα στρατηγικά δυσοίωνο περιβάλλον χωρίς ανεξάντλητους υλικούς και ανθρώπινους πόρους, χωρίς στρατηγικό βάθος, «με ένα στρατηγικό πλεονέκτημα: Ήταν η ισχυρή ηθική επιβεβαίωση μιας τριπλής ταυτότητας, πιο έντονα χριστιανικής από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί σήμερα (…). Ήταν χαλκηδόνεια στο δόγμα και ελληνική στον πολιτισμό (…). Ήταν επιπλέον με περηφάνεια ρωμαϊκή» [στους δικαιϊκούς και διοικητικούς θεσμούς]» (ένθ. αν. σ. 616).
Και ο αμερικανός στρατηγιστής επιμένει και πάλιν και πολλάκις ότι: «Καθοριστικό ρόλο έπαιξε η τριπλή και ισχυρότατη ταυτότητα των Βυζαντινών, που ήταν ταυτόχρονα ελληνική, χριστιανική και ρωμαϊκή. Αυτή η ταυτότητα τους έκανε να αισθάνονται υπερήφανοι και δυνατοί εκπρόσωποι ενός σημαντικού πολιτισμού. Είχαν βαθιά γνώση της αρχαίας ελληνικής παιδείας, άρα ήταν σε θέση να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους. Ήταν βαθύτατα χριστιανοί: είχαν τόσο δυνατή πίστη στο χριστιανισμό, που εμείς οι μεταγενέστεροι με μεγάλη δυσκολία μπορούμε να την αντιληφθούμε. Και βασίζονταν στους ισχυρούς ρωμαϊκούς θεσμούς, τους νόμους, τον στρατό, το κράτος» («Καθημερινή» 28/3/2010).
Η κυβερνώσα αμερικανική ελίτ περιφρόνησε τον ξιφήρη λόγο του ειδήμονα. Όσο για τις ελλαδικές ελίτ, κυβερνώσες και αντιπολιτευόμενες, η διαπίστωση είναι αποκαρδιωτική. Προσπερνούν ανυποψίαστες, όταν δεν αποστρέφονται μετά βδελυγμίας παρόμοιες αναμετρήσεις με την αλήθεια. Και επειδή το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, η κομματική κυβερνητική νεολαία ζητεί κατάργηση της …Προσευχής και αλλοίωση των Θρησκευτικών! Οι άσοφοι μεταρρυθμιστές της ταλαίπωρης Παιδείας μας, εξοβέλισαν ήδη από το πρόγραμμα τον Περικλέους Επιτάφιο και αφήρεσαν από τα Αναγνωστικά Δημοτικού και Γυμνασίου 35 Δημοτικά Τραγούδια που αντικατέστησαν με συνταγές …μαγειρικής(!) Ντροπή που οι λειτουργικώς αναλφάβητοι δεν γνωρίζουν ότι το δημοτικό μας τραγούδι «περιέχει αξίες ζωντανές και ακατάλυτες με ανυπολόγιστη παιδευτική δύναμη και σημασία» (Γιώργος Ιωάννου, Ερμής, σ. 23).
Ο πνευματικός αφοπλισμός των Ελλήνων συνεχίζεται ακάθεκτος. Κατεδαφίζονται ή παραχαράσσονται διαχρονικοί θεσμοί που επί αιώνες στήριξαν τις αντοχές μας, ων πρώτος ο γάμος ως «ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός θείου τε, και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία» (Μοδεστίνος). Τώρα νομιμοποιούν το παρά φύσιν με νομότυπο αγοραπωλησίας …
Η αντιμετώπιση της πολύπλευρης κρίσης που βιώνουμε προϋποθέτει ισχυρή ταυτότητα και ισχυρή βούληση. Από τον εθνομηδενισμό «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
