Γράφει ο Ν. Λυγερός
Για να ξεκαθαρίσουμε το όλο πλαίσιο και να μην κρυβόμαστε πίσω από δικαιολογίες αρκεί να αναρωτηθούμε το εξής.
Αν την πορεία του SU-24 την είχε ακολουθήσει όχι ένα ρωσικό αεροσκάφος, αλλά ένα αμερικάνικο F16 ή ένα γαλλικό Rafale, θα είχε γίνει η κατάρριψη.
Η επίσημη εκδοχή του τουρκικού καθεστώτος θα ήταν βέβαια ότι θα είχε γίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα λόγω των κανόνων εμπλοκής για την παραβίαση του εναέριου χώρου. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι έγινε παραβίαση, πράγμα το οποίο πρέπει να γίνει τουλάχιστον τυπικά, ξέρουμε ότι αυτή η κατάρριψη του SU-24 είναι απαράδεκτη, διότι επίσημα και στο υψηλότερο επίπεδο υπάρχει συνεργασία μεταξύ της Διεθνούς Συμμαχίας που ηγείται η Αμερική και της Ρωσίας για την αντιμετώπιση των τρομοκρατικών επιθέσεων και ειδικά της τρομοκρατικής οργάνωσης Daesh.
Επίσης γνωρίζουμε όλοι ότι το ρώσικο αεροσκάφος δεν είχε κανένα τουρκικό στόχο πράγμα που σημαίνει ότι δεν κινδύνευε η τουρκική κυριαρχία.
Κατά συνέπεια αυτή η πράξη εκ μέρους των τουρκικών αεροσκαφών που ακολουθεί ανάλογες που έγιναν στο παρελθόν, είναι απλώς η εκδήλωση των προτιμήσεων της τουρκικής ηγεσίας που παίζει επίσημα ένα ρόλο, ο οποίος στην πράξη είναι αντίθετος.
Διότι επί της ουσίας οι τουρκικές δυνάμεις εκνευρίζονται με την παρουσία της Ρωσίας στην περιοχή, αφού δεν μπορούν να υλοποιήσουν το όραμα μιας περιφερειακής δύναμης στην περιοχή, πράγμα που ενοχλεί το γόητρό της.
Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε πόσο τυφλοί είναι αυτοί που θεωρούν ότι μπορεί να παίξει τον ρόλο του σταθεροποιητή.
Διότι το νέο οθωμανικό δόγμα δυσκολεύεται να κρύψει την ιδεολογία του.
