Ο Μέγας Κωνσταντίνος αναμφίβολα για εμάς τους Χριστιανούς ο σημαντικότερος αυτοκράτορας της ιστορίας
Ήταν ο Πρώτος Χριστιανός αυτοκράτορας της Ρωμαικής αυτοκρατορίας - Ιδρυτής της Κωνσταντινούπολης.
Σπούδασε Φιλοσοφία έμαθε Ελληνικά αλλά το σπουδαιότερο έμαθε την στρατιωτική τέχνη.Σπουδαίος στρατιωτικός επεβλήθηκε ολόκληρης της Ρωμαικής αυτοκρατορίας.
Πρώτα επιβλήθηκε στο Δυτικό μέρος της νικώντας το σφετεριστή του θρόνου παγανιστή Μάξιμο στη μάχη της Μιλβίας γέφυρας .
Λίγο πριν συναντηθεί στη μάχη ο Κωνσταντίνος βλέπει ένα όραμα στον ουρανό:Ο φωτεινός σταυρός, που σχηματιζόταν στα ελληνικά γράμματα Χ-Ρ, με την επιγραφή «Εν τούτω νίκα»
(γιατί στα Ελληνικά άραγε; - το μέλλον της Χριστιανικής πλέον Ρωμαικής αυτοκρατορίας θα ήταν οι Έλληνες και οι Ελληνόφωνοι πληθυσμοί της αυτοκρατορίας και η Ρωμαική αυτοκρατορία θα γινόταν Ελληνική με πρωτεύουσα της την Κωνσταντινούπολη).
Οι δύο αντίπαλοι συναντήθηκαν στις 28 Οκτωβρίου 312 μ.Χ. στη Saxa Rubra, επάνω στη Φλαμινία οδό και κοντά στη Μιλβία γέφυρα του ποταμού Τίβερη.
Η άριστη στρατηγική του Κωνσταντίνου, ο εξαιρετικός προγραμματισμός των κινήσεων του ιππικού και ο ενθουσιασμός των στρατιωτών, κυρίως των χριστιανών, που καταλάβαιναν ότι από τη μάχη αυτή εξαρτάτο το μέλλον της θρησκείας τους, αποδεκάτισαν τον αριθμητικά υπέρτερα στρατό του Μαξέντιου.
Έτσι επικρατεί στο Δυτικό Μέρος της Αυτοκρατορίας στο Ανατολικό κυρίαρχος είναι Λικίνιος.
Ο Λικίνιος βλέποντας τη συμπάθεια που τρέφουν οι Χριστιανοί υπηκόοι του στον Κωνσταντίνο διατάσει πογκρόμ εναντίον των Χριστιανών.Πράγμα βέβαια που εξόργισε βέβαια τον Κωνσταντίνο που διέταξε αμέσως την προέλαση του στρατού του ανατολικά.
Ο Κωνσταντίνος νίκησε το Λικίνιο σε αποφασιστική μάχη στην Αδριανούπολη παλεύοντας και πάλι με το λάβαρο του Θεού των στρατιωτών του . Ο Λικίνιος οχυρώθηκε στην πόλη του Βυζαντίου, όπου πολιορκήθηκε από τον αντίπαλό του. Στη θάλασσα ο στόλος του Κωνσταντίνου με επικεφαλής το γιο του Κρίσπο νίκησε ολοκληρωτικά στον Ελλήσποντο το στόλο του Λικινίου. Έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα ανεφοδιασμού, ο Λικίνιος εγκατέλειψε το Βυζάντιο και πορεύτηκε προς τη Χρυσούπολη της Μικράς Ασίας. Εκεί ηττήθηκε για άλλη μια φορά από τις ενωμένες δυνάμεις του Κωνσταντίνου και του Κρίσπου, στις 18 Σεπτεμβρίου. Ο Λικίνιος, μετά από την οριστική αυτή ήττα, κατέφυγε στη Νικομήδεια, όπου και συνελήφθη.Έτσι ο Κωνσταντίνος έλεγχε πια όλη την αυτοκρατορία.
Ο Κωνσταντίνος αποφασίζει να κτίσει μια νέα πόλη εκεί που οι κάτοικοι της είναι φιλικοί στον Χριστιανισμό.
Το παλαιό Βυζάντιο γίνεται η πρωτεύουσα μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας και ονομάστηκε «Πόλη του Κωνσταντίνου, Κωνσταντινούπολη»
Όμως ο Κωνσταντίνος όπως και κάθε αυτοκράτορας που θα έπρεπε να επιβληθεί κάτω από τέτοιες συνθήκες δε θα μπορούσε να αποφύγει την αμαρτία..
Η τελευταία περίοδος της ζωής του Μεγάλου Κωνσταντίνου είναι αυτή που τον καταξιώνει στην εκκλησιαστική συνείδηση και τον οδηγεί στο απόγειο της πνευματικής του πορείας. Ο Κωνσταντίνος, κατά τον Απρίλιο του 337 μ.Χ., αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Βλέποντας την υγεία του να επιδεινώνεται θεώρησε σκόπιμο να μεταβεί στην πόλη Ελενόπολη της Βιθυνίας, που είχε ονομασθεί έτσι λόγω της Αγίας μητέρας του Ελένης. Εκεί παρέμεινε στο ναό των Μαρτύρων, όπου ανέπεμπε ικετήριες ευχές και λιτανείες προς τον Θεό. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Η μνήμη του θανάτου καλλιεργείται στην καρδιά του και τον οδηγεί στο μυστήριο της μετάνοιας και του βαπτίσματος. Μετά από αυτά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας, συγκαλεί τους Επισκόπους και τους απευθύνει τον εξής λόγο:
«Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα και ευχόμουν να καταξιωθώ της εν Θεώ σωτηρίας. Ήλθε η ώρα να απολαύσουμε και εμείς την αθανατοποιό σφραγίδα, ήλθε η ώρα να συμμετάσχουμε στο σωτήριο σφράγισμα, πράγμα που κάποτε επιθυμούσα να κάνω στα ρείθρα του Ιορδάνου, στα οποία, όπως παραδίδεται, ο Σωτήρας μας έλαβε το βάπτισμα εις ημέτερον τύπον. Ο Θεός όμως, που γνωρίζει το συμφέρον, μας αξιώνει να λάβουμε το βάπτισμα εδώ. Ας μην υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία. Γιατί και εάν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου να συνεχισθεί η επίγεια ζωή μας και να συνυπάρχω με το λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στον Θεό».
Μετά το βάπτισμα ο Μέγας Κωνσταντίνος (Άγιος Κωνσταντίνος) με πείσμα απαρνήθηκε να φορέσει την αυτοκρατορική πορφύρα, για την οποία παλαιότερα διέπραττε φόνους! Ο Κωνσταντίνος έζησε ΑΓΙΑ ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΚΙ ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ τα τελευταία χρόνια της ζωής του και παρέμεινε ενδεδυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 337 μ.Χ.....
Ήταν ο Πρώτος Χριστιανός αυτοκράτορας της Ρωμαικής αυτοκρατορίας - Ιδρυτής της Κωνσταντινούπολης.
Σπούδασε Φιλοσοφία έμαθε Ελληνικά αλλά το σπουδαιότερο έμαθε την στρατιωτική τέχνη.Σπουδαίος στρατιωτικός επεβλήθηκε ολόκληρης της Ρωμαικής αυτοκρατορίας.
Πρώτα επιβλήθηκε στο Δυτικό μέρος της νικώντας το σφετεριστή του θρόνου παγανιστή Μάξιμο στη μάχη της Μιλβίας γέφυρας .
Λίγο πριν συναντηθεί στη μάχη ο Κωνσταντίνος βλέπει ένα όραμα στον ουρανό:Ο φωτεινός σταυρός, που σχηματιζόταν στα ελληνικά γράμματα Χ-Ρ, με την επιγραφή «Εν τούτω νίκα»
(γιατί στα Ελληνικά άραγε; - το μέλλον της Χριστιανικής πλέον Ρωμαικής αυτοκρατορίας θα ήταν οι Έλληνες και οι Ελληνόφωνοι πληθυσμοί της αυτοκρατορίας και η Ρωμαική αυτοκρατορία θα γινόταν Ελληνική με πρωτεύουσα της την Κωνσταντινούπολη).
Οι δύο αντίπαλοι συναντήθηκαν στις 28 Οκτωβρίου 312 μ.Χ. στη Saxa Rubra, επάνω στη Φλαμινία οδό και κοντά στη Μιλβία γέφυρα του ποταμού Τίβερη.
Η άριστη στρατηγική του Κωνσταντίνου, ο εξαιρετικός προγραμματισμός των κινήσεων του ιππικού και ο ενθουσιασμός των στρατιωτών, κυρίως των χριστιανών, που καταλάβαιναν ότι από τη μάχη αυτή εξαρτάτο το μέλλον της θρησκείας τους, αποδεκάτισαν τον αριθμητικά υπέρτερα στρατό του Μαξέντιου.
Έτσι επικρατεί στο Δυτικό Μέρος της Αυτοκρατορίας στο Ανατολικό κυρίαρχος είναι Λικίνιος.
Ο Λικίνιος βλέποντας τη συμπάθεια που τρέφουν οι Χριστιανοί υπηκόοι του στον Κωνσταντίνο διατάσει πογκρόμ εναντίον των Χριστιανών.Πράγμα βέβαια που εξόργισε βέβαια τον Κωνσταντίνο που διέταξε αμέσως την προέλαση του στρατού του ανατολικά.
Ο Κωνσταντίνος νίκησε το Λικίνιο σε αποφασιστική μάχη στην Αδριανούπολη παλεύοντας και πάλι με το λάβαρο του Θεού των στρατιωτών του . Ο Λικίνιος οχυρώθηκε στην πόλη του Βυζαντίου, όπου πολιορκήθηκε από τον αντίπαλό του. Στη θάλασσα ο στόλος του Κωνσταντίνου με επικεφαλής το γιο του Κρίσπο νίκησε ολοκληρωτικά στον Ελλήσποντο το στόλο του Λικινίου. Έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα ανεφοδιασμού, ο Λικίνιος εγκατέλειψε το Βυζάντιο και πορεύτηκε προς τη Χρυσούπολη της Μικράς Ασίας. Εκεί ηττήθηκε για άλλη μια φορά από τις ενωμένες δυνάμεις του Κωνσταντίνου και του Κρίσπου, στις 18 Σεπτεμβρίου. Ο Λικίνιος, μετά από την οριστική αυτή ήττα, κατέφυγε στη Νικομήδεια, όπου και συνελήφθη.Έτσι ο Κωνσταντίνος έλεγχε πια όλη την αυτοκρατορία.
Ο Κωνσταντίνος αποφασίζει να κτίσει μια νέα πόλη εκεί που οι κάτοικοι της είναι φιλικοί στον Χριστιανισμό.
Το παλαιό Βυζάντιο γίνεται η πρωτεύουσα μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας και ονομάστηκε «Πόλη του Κωνσταντίνου, Κωνσταντινούπολη»
Όμως ο Κωνσταντίνος όπως και κάθε αυτοκράτορας που θα έπρεπε να επιβληθεί κάτω από τέτοιες συνθήκες δε θα μπορούσε να αποφύγει την αμαρτία..
Η τελευταία περίοδος της ζωής του Μεγάλου Κωνσταντίνου είναι αυτή που τον καταξιώνει στην εκκλησιαστική συνείδηση και τον οδηγεί στο απόγειο της πνευματικής του πορείας. Ο Κωνσταντίνος, κατά τον Απρίλιο του 337 μ.Χ., αισθάνεται τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα κάποιας ασθένειας. Βλέποντας την υγεία του να επιδεινώνεται θεώρησε σκόπιμο να μεταβεί στην πόλη Ελενόπολη της Βιθυνίας, που είχε ονομασθεί έτσι λόγω της Αγίας μητέρας του Ελένης. Εκεί παρέμεινε στο ναό των Μαρτύρων, όπου ανέπεμπε ικετήριες ευχές και λιτανείες προς τον Θεό. Ο Μέγας Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται πως η επίγεια ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Η μνήμη του θανάτου καλλιεργείται στην καρδιά του και τον οδηγεί στο μυστήριο της μετάνοιας και του βαπτίσματος. Μετά από αυτά καταφεύγει σε κάποιο προάστιο της Νικομήδειας, συγκαλεί τους Επισκόπους και τους απευθύνει τον εξής λόγο:
«Αυτός ήταν ο καιρός που προσδοκούσα από παλιά και διψούσα και ευχόμουν να καταξιωθώ της εν Θεώ σωτηρίας. Ήλθε η ώρα να απολαύσουμε και εμείς την αθανατοποιό σφραγίδα, ήλθε η ώρα να συμμετάσχουμε στο σωτήριο σφράγισμα, πράγμα που κάποτε επιθυμούσα να κάνω στα ρείθρα του Ιορδάνου, στα οποία, όπως παραδίδεται, ο Σωτήρας μας έλαβε το βάπτισμα εις ημέτερον τύπον. Ο Θεός όμως, που γνωρίζει το συμφέρον, μας αξιώνει να λάβουμε το βάπτισμα εδώ. Ας μην υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία. Γιατί και εάν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου να συνεχισθεί η επίγεια ζωή μας και να συνυπάρχω με το λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στον Θεό».
Μετά το βάπτισμα ο Μέγας Κωνσταντίνος (Άγιος Κωνσταντίνος) με πείσμα απαρνήθηκε να φορέσει την αυτοκρατορική πορφύρα, για την οποία παλαιότερα διέπραττε φόνους! Ο Κωνσταντίνος έζησε ΑΓΙΑ ΖΩΗ ΓΕΜΑΤΗ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΚΙ ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ τα τελευταία χρόνια της ζωής του και παρέμεινε ενδεδυμένος με το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος, μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 337 μ.Χ.....
Rafail.org
