ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΝΕΕΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 19η Οκτωβρίου 2015.

 ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΝΕΕΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

 (Το συνεργατικό πνεύμα και το οικονομικό σύστημα του Βατικανού) Ο νεοφιλελευθερισμός, η ακραία και αχαλίνωτη μορφή του καπιταλισμού, είναι το οικονομικό σύστημα που προωθείται από την νέα τάξη πραγμάτων της Νέας Εποχής και το οποίο τείνει να κυριαρχήσει στις μέρες μας σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.

Με την εν εξελίξει παγκοσμιοποίηση, οι εθνικές οικονομίες τέθηκαν πλέον στο περιθώριο και μεγάλα διεθνή οικονομικά τραστ εγκαταστάθηκαν σε όλες τις χώρες του πλανήτη, καταπνίγοντας τις τοπικές αγορές, οι οποίες αδυνατούν να ανταγωνιστούν τα μεγαθήρια των πολυεθνικών εταιρειών. Πολλές μεγάλες βιομηχανίες μεταφέρθηκαν σε τρίτες χώρες, όπως η Κίνα, όπου υπάρχουν άφθονα, φθηνά εργατικά χέρια, για να μειώσουν έτι περισσότερο το κόστος παραγωγής και να αυξήσουν περισσότερο τα κέρδη τους. Καταλαβαίνει ο καθένας, τι σημαίνει αυτό για τους λαούς: ανεργία, οικονομική ύφεση, φοροκαταιγίδες, μνημόνια, φτώχεια, πόλεμοι, προσφυγιά, θάνατος! Πολλοί επιφανείς άνθρωποι, από διάφορες χώρες του κόσμου, επισημαίνουν τους κινδύνους για την ανθρωπότητα, που ενέχει αυτό το οικονομικό μοντέλο: την αφαίρεση πλούτου από τους πολλούς και τη συσσώρευση στους λίγους. Και δεν είναι δύσκολο κανείς να προβλέψει, ποιο θα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

       Η διεθνής οικονομική κρίσις δεν ήταν δυνατόν να αφήσει αδιάφορο και τον Πάπα Φραγκίσκο, οποίος τον τελευταίο καιρό κάνει συχνές δηλώσεις γύρω από το θέμα αυτό, εκφράζοντας τις «ανησυχίες» του για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας και την σύγχρονη κοινωνική αδικία. Σε παλαιότερη Εγκύκλιό του το Νοέμβριο του 2013 με τίτλο «Η Χαρά του Ευαγγελίου», παρουσιάσθηκε ως ο προστάτης των φτωχών και των κατατρεγμένων και με πολλή οργή επετέθη εναντίον του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της σύγχρονης «ειδωλολατρίας του χρήματος». Πριν λίγο καιρό, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι του στην Λατινική Αμερική, εκεί που βιώνεται η φτώχια «εξόφθαλμα», έκαμε κάποιες δηλώσεις, οι οποίες χρήζουν, κατά τη γνώμη μας, σχολιασμού.

      Στην εφημερίδα των Αθηνών «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (25-9-2015), δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο: «Το συνεργατικό πνεύμα του Πάπα για έναν καλύτερο κόσμο». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Πάπας πρόβαλλε ένα διαφορετικό μοντέλο οικονομίας το «Συνεργατικό Πνεύμα», ως αντίβαρο στον νεοφιλελευθερισμό: «Κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης πτήσης τον περασμένο Ιούλιο από την Παραγουάη στην Ιταλία [….] ο Πάπας Φραγκίσκος παραδέχθηκε στους δημοσιογράφους, τι πιστεύει πραγματικά για τα οικονομικά». Αφού κατ’ αρχήν επεσήμανε, ότι είναι «έντονα αλλεργικός σε όλα τα οικονομικά ζητήματα», στη συνέχεια δήλωσε, ότι «δεν είναι οικονομικά της Αριστεράς, ή της Δεξιάς, αλλά οικονομικά [υπέρ] των συνεταιρισμών», και ότι «πώς γίνεται να μην αποτελεί είδηση όταν ένας ηλικιωμένος άστεγος πεθαίνει από το κρύο, αλλά να είναι είδηση, ότι το χρηματιστήριο υποχωρεί κατά δύο μονάδες;» Κατά τον αρθρογράφο: «οι άνθρωποι τείνουν να επικεντρώνονται περισσότερο στις επικρίσεις του Πάπα Φραγκίσκου κατά ‘της οικονομίας του αποκλεισμού και της ανισότητας’, κατά ‘της οικονομίας που σκοτώνει’», ωστόσο δεν θα πρέπει να παραθεωρούν το γεγονός ότι «ξανά και ξανά ο Πάπας καταφεύγει σε λαϊκά κοινωνικά κινήματα, και όχι σε οικονομολόγους, ως πηγή για την ελπίδα της αλλαγής. Όταν βρισκόταν στη Βολιβία είπε σε συγκέντρωση ακτιβιστών ότι «το μέλλον της ανθρωπότητας βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στα δικά σας χέρια, μέσω της ικανότητάς σας να οργανώνετε και να εκτελείτε δημιουργικές εναλλακτικές λύσεις». Μάλιστα «σε πρόσφατη εγκύκλιό του ο Πάπας Φραγκίσκος συνιστά τη συνεργατική επιχείρηση ως μέσο για εξανθρωπισμό της τεχνολογίας και για τη μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Οι συνεργατικές επιχειρήσεις ανήκουν και ελέγχονται από τους ανθρώπους που εξαρτώνται περισσότερο από αυτές, αντί να είναι σχεδιασμένες ώστε να μεγιστοποιούν τα κέρδη για τους ιδρυτές τους, ή τους επενδυτές τους. Ορισμένες, για παράδειγμα, ανήκουν στους εργαζομένους τους, άλλες στους πελάτες τους. Αν και βασίζονται στις αρχές της δημοκρατικής διαχείρισης και του διαμοιρασμού του κέρδους, οι συνεργατικές επιχειρήσεις έχουν πολλές διαφορετικές μορφές». Επίσης παρατηρεί πως αυτό το οικονομικό μοντέλο έχει «μακρά ιστορία στη ρωμαιοκαθολική παράδοση. Επί αιώνες πολλά μοναστήρια βασίζονταν σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις. Ενώ η εποχή του Ψυχρού Πολέμου προσέφερε φαινομενικά μόνο επιλογή μεταξύ του αυταρχικού κομμουνισμού και του αχαλίνωτου καπιταλισμού, πολλοί ρωμαιοκαθολικοί και άλλοι έφτιαχναν συνεταιριστικές επιχειρήσεις ανά την υφήλιο».

       Με βάση τα παρά πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι ο «Πάπας» προβάλλει ένα «νέο» μοντέλο οικονομίας, το μοντέλο της «συνεργατικής οικονομίας», το οποίο, όπως θα δούμε στη συνέχεια, έχει μεν κάποια χριστιανικά στοιχεία, χωρίς ωστόσο να αποτελεί το ιδανικό οικονομικό σύστημα, το οποίο εφάρμοσε η αρχαία Εκκλησία κατά τους αποστολικούς χρόνους και στη συνέχεια επί δύο χιλιάδες χρόνια στα ορθόδοξα κοινόβια μοναστήρια μας, δηλαδή το σύστημα της κοινοκτημοσύνης. Όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις: «του δε πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία, και ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ην αυτοίς άπαντα κοινά … ουδέ γαρ ενδεής τις υπήρχεν εν αυτοίς, όσοι γαρ κτήτορες χωρίων ή οικιών υπήρχον, πωλούντες έφερον τας τιμάς των πιπρασκομένων και ετίθουν παρά τους πόδας των αποστόλων» (Πραξ.4,23-34). Είναι δε σημαντικό να τονιστεί, ότι το σύστημα αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα «άνωθεν επιβολής» στον λαό του Θεού, αλλά καρπός της ζωντανής παρουσίας του αγίου Πνεύματος μέσα τους. Στο σύστημα αυτό δεν υπήρχαν φτωχοί και πλούσιοι, αλλά οι πάντες είχαν τα πάντα κοινά.

        Το γεγονός αυτό δείχνει ξεκάθαρα, ότι κανένα οικονομικό σύστημα, όσο δίκαιο και αν είναι, δεν μπορεί να πατάξει την κοινωνική αδικία και την άνομη συσσώρευση του πλούτου στα χέρια των ολίγων, χωρίς την εσωτερική αλλαγή του ανθρώπου, χωρίς την μεταμόρφωσή του στον καινό εν Χριστώ άνθρωπο, ο οποίος αγαπά τον πλησίον του «ως εαυτόν». Το μοντέλο της «συνεργατικής οικονομίας» μπορεί μεν να είναι καλύτερο και δικαιότερο από το σύστημα του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, ωστόσο δεν μπορεί να εξαλείψει τα πάθη και τον «παλαιόν άνθρωπον», την φιλαυτία και την ιδιοτέλεια των συνεργαζομένων, που είναι η πηγή όλων των κακών και μάλιστα της φιλαργυρίας, η οποία εξαλείφεται μόνον διά της εν Χριστώ μεταμορφώσεως του ανθρώπου.

      Σχετικά τώρα με την δριμύτατη κριτική του Πάπα «κατά ‘της οικονομίας του αποκλεισμού και της ανισότητας’, κατά ‘της οικονομίας που σκοτώνει’», θα συμφωνήσουμε και εμείς με τον διακατέχοντα αντικανονικώς το πρεσβυγενές Πατριαρχείο της Δύσεως «Ρωμαίο Ποντίφικα», ότι η αφαίρεση πλούτου από τους πολλούς και η συσσώρευσή του στους ολίγους δεν έχει κανένα σημείο συμφωνίας με την κοινωνική διδασκαλία του Ευαγγελίου και είναι καταδικασμένη από τον ίδιο τον Κύριο, στο πρόσωπο του άφρονος πλουσίου της γνωστής και διδακτικής περικοπής του Ευαγγελίου (Λουκ.12,16-21). Επίσης ο Κύριος μας διαβεβαιώνει ότι «δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού! Ευκοπώτερον γάρ εστι κάμηλον δια τρυμαλιάς ραφίδος εισελθείν, ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν» (Λουκ.18,24-25). Το ίδιο και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας στηλίτευαν ην πλεονεξία και την θεώρησαν ως ένα είδος κλοπής. Ο Μ. Βασίλειος, στην ομιλία του «Καθελώ μου τας αποθήκας…»  αναφέρει σχετικά τα εξής: «Τις εστίν ο πλεονέκτης; Ο μη εμμένων τη αυταρκεία. Τις δε εστίν ο αποστερητής; Ο αφαιρούμενος τα εκάστου. Συ δε ου πλεονέκτης; Συ δε ουκ αποστερητής, ά προς οικονομίαν εδέξω, ταύτα ίδια ποιούμενος;».

       Ωστόσο ο εξ’ Αργεντινής «Ποντίφηκας» δεν δικαιούται να ομιλεί, ούτε περί της πλεονεξίας των πλουσίων και των ισχυρών του χρήματος, ούτε περί της κοινωνικής αδικίας, ούτε περί «δικαίων» οικονομικών συστημάτων, πρώτον μεν διότι ο ίδιος, ως αρχηγός του κράτους του Βατικανού, είναι ο επί κεφαλής μιας από τις πιο μεγάλες διεθνείς οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη, με τράπεζες «Αγίου Πνεύματος», που ευθύνονται για ξέπλυμα μαύρου χρήματος και λειτουργούν με κριτήρια και αρχές του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες «μόνο στις ΗΠΑ, ο Παπισμός έχει ετήσιο προϋπολογισμό 170 δισ. δολαρίων, μεγαλύτερο από εκείνον της General Electric, και είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων στο Μανχάταν». Και δεύτερον διότι ως «αρχιεπίσκοπος Μπουένος Άιρες», υπήρξε συνένοχος για διώξεις και βασανισμούς λαϊκών και κληρικών στην εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας. Αν, όπως είπε, είναι «έντονα αλλεργικός σε όλα τα οικονομικά ζητήματα», γιατί δεν είναι εξ’ ίσου «αλλεργικός» και στο αντίχριστο οικονομικό σύστημα του κρατιδίου του; Γιατί δεν το αλλάζει, για να εναρμονίσει το λόγο του με τις πράξεις του; Αν αυτό δεν είναι υποκρισία, τότε, τι είναι;

     Κλείνοντας το σχόλιό μας, καταδεικνύουμε άλλη μια υποκριτική ρητορεία του κ. Φραγκίσκου, ο οποίος θέλει να δημιουργήσει το «φιλολαϊκό» του προφίλ, για να φανεί αρεστός στις λαϊκές μάζες. Να φανεί αρεστός στον σημερινό ταραγμένο κόσμο, ο οποίος, απομακρυσμένος από τον πραγματικό σωτήρα και λυτρωτή του, τον Ιησού Χριστό, να πάρει τη θέση Εκείνου, Τον Οποίο εξόρισε στον ουρανό, με τα ολέθρια και δαιμονικά του δόγματα, του «πρωτείου», του «αλαθήτου» και του «βικάριου του Χριστού στη γη»! Να πραγματοποιήσει το προαιώνιο, καταχθόνιο και δαιμονικό σχέδιο του Παπισμού, να γίνει ο αδιαμφισβήτητος παγκόσμιος «πνευματικός (και όχι μόνο) ηγέτης»! 

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών