Γράφει η συνεργάτις μας,Λογοτέχνις-
Συγγραφεύς Ρένα Ραψομανίκη
Η Άννα έσβησε τα σαράντα κεράκια της μόνη στο άδειο διαμέρισμα. Γι αυτή τη σημαδιακή ημερομηνία δεν θα ήθελε ούτε ένα θορυβώδες πάρτι ούτε ένα ρομαντικό ξεμονάχιασμα για δύο. Η Άννα ήταν αρκετά ορθολογίστρια για να ξέρει πως ο τεμαχισμός του χρόνου είναι κατασκεύασμα ανθρώπινο. Ο ίδιος ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα ανύποπτος για γενέθλια και ιωβηλαία, για Πρωτοχρονιές και πρωτομηνιές. Της άρεσε, ωστόσο, να πιστεύει πως η σημερινή μέρα είχε ξεχωριστή σημειολογία κι ήθελε να την αφιερώσει στη μέσα της Άννα.
Κοίταξε με προσοχή τις -αόρατες για τους άλλους- ρυτίδες, ψαχούλεψε για κυτταρίτιδα, προσπάθησε να εντοπίσει λευκές τρίχες στα φυσικά καστανά μαλλιά της. Έψαχνε για σημάδια του χρόνου. Δεν βρήκε πολλά είναι αλήθεια. Έδειχνε και ήταν φρέσκια. Το κυνήγι της αριστείας δεν την είχε καταπονήσει. Η αριστεία! Όσο θυμάται τον εαυτό της όλο έτρεχε ξοπίσω της. Και δεν τα πήγε άσχημα. Η ντελικάτη της εμφάνισή βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με το παραφουσκωμένο βιογραφικό που παρουσίασε στη μεγάλη πολυεθνική. Πέρασε τη δοκιμασία τριών απανωτών συνεντεύξεων χωρίς να ιδρώσει το αυτί της. Η εταιρία τη θεώρησε κελεπούρι και βιάστηκε να την κλείσει με μια δελεαστική προσφορά πριν προλάβουν οι ανταγωνιστές. Και να σκεφτείς πως ήταν μόλις εικοσιπέντε. Η άνοδος ήταν ιλιγγιώδης κι όσο ανέβαινε όλο και περισσότερα κυνηγούσε. Σε τέτοια ύψη αν δεν είσαι σε εγρήγορση ο κίνδυνος να γλιστρήσεις και να καταποντιστείς είναι θανάσιμος.
Στα σαράντα της είχε ζήσει έντονες συγκινήσεις. Είχε ταξιδέψει -για δουλειά ή για αναψυχή- από την Αλάσκα ως την Τασμανία κι από το Περού ως την Ιαπωνία. Είχε δειπνήσει σε εστιατόρια με χρυσούς σκούφους, είχε κοιμηθεί σε στρώματα νερού πολυάστερων ξενοδοχείων, είχε ταξιδέψει με κρουαζιερόπλοια-μεγαθήρια. Ένας διάσημος ζωγράφος έφτιαξε το πορτραίτο της και τιτλοφόρησε τον πίνακα «επιτυχία». Η Άννα έγινε η προσωποποίηση της επιτυχίας.
Αυτή η επιτυχία δεν αλλοίωσε τον ήπιο χαρακτήρα της και περιέργως δεν χάλασε τη σχέση της με τους ανθρώπους. Οι γυναίκες δεν την φθονούσαν γιατί την έβλεπαν πολύ ψηλά για να την φτάσουν. Οι άντρες, πάλι, μαγεύονταν από τις αντιφάσεις της. Μια καθαρή παιδική ματιά μέσα σ’ ένα ολότελα θηλυκό κορμί χωρίς καμπύλες κι ένας στιβαρός δυναμισμός που ξεχείλιζε από κάθε πόρο χωρίς όμως να είναι απειλητικός.
Κι ωστόσο μέσα από την αποψινή ανασκόπηση κάτι ανολοκλήρωτο μέσα της βρήκε την ευκαιρία να αναδυθεί. Κάτι της έλειπε. Η συνέχεια της ζωής. Ένα παιδί. Μια κόρη, για την ακρίβεια. Αποφάσισε να το κυνηγήσει σωστά όπως όλα τα πράγματα στη ζωή της. Μα αυτό δεν μπορούσε να το κάνει μόνη εδώ χρειάζονταν δύο. Έψαξε στον κύκλο της να βρει τον καλύτερο, με κριτήρια ευγονικής, και του έκανε την πρόταση χωρίς περιστροφές. Εκείνος έμεινε άφωνος για ένα μεγάλο δευτερόλεπτο.
-Δηλαδή ψάχνεις ένα σπερματοδότη;
-Ακούγεται ωμό… όμως υποθέτω πως ναι… έτσι είναι.
-Όχι… αρνούμαι να το κάνω έτσι.
-Και πώς θέλεις να το κάνεις δηλαδή;
-Όσο κι αν είμαστε εξοικειωμένοι με τις μονογονεϊκές οικογένειες, εξακολουθώ να πιστεύω πως το μοντέλο της παραδοσιακής οικογένειας είναι αξεπέραστο.
-Θέλεις να πεις…
-Θέλω να πω πως αν σου κάνω για φυσικός πατέρας του παιδιού σου θα πρέπει να με αποδεχτείς και ως ουσιαστικό πατέρα του παιδιού μας. Το νομικό καθεστώς με αφήνει αδιάφορο. Αποφάσισε εσύ το καλύτερο και για τους τρεις μας.
Ήταν η σειρά της να μείνει άφωνη για ένα διευρυμένο δευτερόλεπτο. Ύστερα είπε το ναι.
Οι επόμενες γόνιμες μέρες της έτυχε να είναι εργάσιμες. Ζήτησε –για πρώτη φορά μετά από δέκα πέντε χρόνια- έκτακτη τριήμερη άδεια κι έκλεισε μια σουίτα στον τελευταίο όροφο του μεγάλου ξενοδοχείου. Ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα από κείνες που οι Δήμοι ανοίγουν θερμαινόμενες αίθουσες για τους άστεγους. Όμως εδώ τα ξύλα στο τζάκι τριζοβολούσαν και το παχύ περσικό χαλί μπροστά του ήταν πιο μαλακό από το στρώμα του κρεβατιού. Η Άννα το ’νιωσε αμέσως αν κι εκείνος την κορόιδευε με τρυφερότητα πως δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς δεν τους κακόπεφτε να επαναλάβουν ξανά και ξανά τις προσπάθειες.
-Αν και οι πρώτες εξετάσεις δείχνουν φυσιολογικές, η προχωρημένη ηλικία σας κάνει επιβεβλημένη την αμνιοπαρακέντηση. Οι πιθανότητες παρενεργειών είναι ελάχιστες. Η ταλαιπωρία μικρή και μετά από τρεις μέρες ανάπαυσης θα μπορείτε να επιστρέψετε στους συνηθισμένους ρυθμούς σας. Τα πρώτα αποτελέσματα θα τα έχουμε τρεις μέρες μετά, αλλά η σίγουρη γνωμάτευση θα γίνει μετά από δέκα πέντε μέρες.
-Ό,τι πείτε γιατρέ.
Η Άννα συμπεριφερόταν υπερβολικά πειθήνια –ιδιότητα εντελώς έξω από τον χαρακτήρα της. Μέσα της υπέβοσκαν ενοχές φαίνεται . Είχε παραβιάσει το πρωτόκολλο της φύσης. Είχε προσπαθήσει, με εξελιγμένες μεθόδους αντισύλληψης, να ξεγελάσει τις ορμόνες της. Φοβόταν.!Η φύση γίνεται σκληρή όταν αποφασίζει να εκδικηθεί.
Είδε την έκφραση του γιατρού κι έκλεισε τ’ αυτιά στις παρηγορητικές κουβέντες που φαντάστηκε πως έλεγε όση ώρα ανοιγόκλεινε τα χείλη, χωρίς να βγαίνει ήχος.
Ο σύντροφός της την αγκάλιασε προστατευτικά.
-Μην το παίρνεις κατάκαρδα, αγάπη μου. Θα κάνουμε άλλα παιδιά.
Όχι δεν ήθελε άλλα παιδιά. Ήθελε αυτό το πλάσμα που είχε προλάβει να αγαπήσει. Ήθελε αυτό το λιλιπούτειο κομμάτι του κορμιού της που κολυμπούσε στη μήτρα της. Ήθελε την καρδιά που είχε ακούσει να χτυπάει στο μεγάφωνο της συσκευής. Ήθελε την ύπαρξη που είχε ήδη αποτυπωθεί σ’ ένα γυαλιστερό κομμάτι χαρτί υπερηχογραφήματος που η τακτική Άννα είχε βάλει στην πρώτη σελίδα του άλμπουμ με τη λεζάντα: η πρώτη μου φωτογραφία. Φαντάστηκε το πλάσμα με τα προτεταμένα ζυγωματικά και τα εξογκωμένα μάτια που βρισκόταν στην κοιλιά της και την πλημμύρισε μια ιλαρότητα. Μόλις εκείνη τη στιγμή της αποκαλύφθηκε το μυστικό σχέδιο της ζωής. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε γιατί η ζωή της είχε δώσει τόσο μεγάλο κομμάτι από την πίτα της ευτυχίας. Έπρεπε να έχει πολλά αποθέματα ευτυχίας για να μπορέσει να τα μεταγγίσει σ’ ένα πλάσμα μειονεκτικό που τα είχε απελπιστικά ανάγκη. Μετά το πρώτο σοκ είδε το βρέφος με άλλο μάτι. Όσα μείον κι αν του κληροδοτούσε το παραπανίσιο χρωμόσωμα είχε ένα πλεονέκτημα που κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να του στερήσει: την άνευ όρων και ορίων αγάπη της.
