Υπό του συνεργάτου μας, κ. Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου ΜΑ., ΜΑ. Θεολογίας -Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Πάντοτε με
συνέπαιρνε πνευματικά η εορτή της Κοιμήσεως της Κυρίας Θεοτόκου. Ανέμενα με
ξεχωριστή προσμονή και γηθοσύνη το ¨Πάσχα αυτό του Καλοκαιριού¨ και προσδοκούσα
να βάλω αρχή μετανοίας την ημέρα αυτή , να ξεκινήσω βίο θεάρεστο και
Χριστομίμητο. Ένιωθα τους Ουρανούς , ανήμερα στη Χάρη της, να υποκλίνονται στο
επίγειο στερέωμα, να χαμηλώνουν, λες και βάλθηκαν να μας διδάξουν το
περιορισμένο του διασκεπτικού μας λόγου, το αδύνατο στη φυσική μας δεκτικότητα,
την αδυναμία του κτιστού ν΄αγγίξει το Άκτιστο και Ανερμήνευτο…
Προσδοκούσα να
βάλω αρχή μετανοίας και κατέφευγα με παρρησία στη Χάρη της Παναγίας μας. ¨Και
Σε Μεσίτριαν έχω¨ έψελνα προ της θαυματουργής εικόνας Της και κατέθετα όσους λογισμούς εβάπτιζαν και
παρέσυραν το νου μου. Ένιωθα αυτή την ημέρα , την εορτή της Κοιμήσεως, να
πανηγυρίζει σύμπασα η κτίση και βιαζόμουν να κρατήσω τη χαρά , να διατηρήσω τη
¨μεθέορτη εορτή¨ διαρκώς στην καρδιά μου, να κοινωνήσω με όλο τον κόσμο την
αγάπη και την συνεπικουρία σε κάθε έργο αγαθό και φιλόθεο.
¨Και Σε Μεσίτριαν
έχω¨ κάθε φορά που αδικούμαι και παραγκωνίζομαι και προσφεύγω στη Χάρη Σου. Και
αναμένω καρτερικά , διδάχθηκα να προσλαμβάνω επικουρικά στην προσπάθεια της
πνευματικής μου ανάβασης το παράδειγμα της δικής Σου βιωτής, να σιωπώ αρχοντικά
στο παράλογο και χαμερπές , να αποσύρομαι αυτοθέλητα στην προσωπική μου μόνωση
και να ικετεύω δια πρεσβειών Σου τον Κύριο της Δόξης ν΄ αξιώσει τους δικούς μου
σταυρωτές της Ουρανίας Βασιλείας Του. Τότε ήταν που ένιωθα τους Ουρανούς να
χαμηλώνουν! ¨Μεθέορτη εορτή¨ σκεπτόμουν και ξεκουραζόμουν υπό την αγιότητα της
Σωστικής Σου σκέπης.
¨Και Σε Μεσίτριαν έχω¨ κάθε φορά που η
ασημότητά μου υπερξεχείλιζε και αναζητούσα το ¨Φως το απρόσιτον¨, τον ¨Γνόφο
της αγνωσίας¨, να φωτίσει και ν΄αλλοιώσει θετικά και αγιοπνευματικά τη γνωστική
μου συνείδηση, για να δυνηθώ, κατ΄οικονομίαν, να πανηγυρίσω και να δοξολογήσω
για όσα καταφανή και αυτόδηλα λαμβάνουν χώρα γύρω μου, για όσα άρρητα και
υπερθαύμαστα μυστικώς επιτελούνται στην καθημερινή μας πραγματικότητα. Και
ένιωθα τότε τους Ουρανούς να χαμηλώνουν, πιο κοντά στον άνθρωπο, πιο κοντά οι
άνθρωποι μεταξύ τους!
¨Και Σε Μεσίτριαν
έχω¨ Κυρία Θεοτόκε, καθώς «εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες». «Και πού
λοιπόν άλλην ευρήσω αντίληψιν»; Βιαζόμουν να διατηρήσω τη χάρη Της , να
συνεχίσω εσαεί τη ¨μεθέορτη εορτή¨ στην κοινοτική μου συνοδοιπορία , στη
σχεσιακή μου συνύπαρξη. «Αρχή προσευχής η ησυχία» διδάσκει ο Μέγας Βασίλειος
και ο συμπληρώνει ο ποιητής: «Μάθε να σιωπάς μπροστά στην αλογία των καιρών,
ακριβώς γιατί η έλλογη σιωπή στην θυσιαστική αγάπη είναι ¨Εορτή μεθέορτη¨,
είναι ¨Πάσχα πνευματικό¨, είναι ¨πανήγυρις ανεκλάλητος και υπέρλαμπρος¨». Τότε
ένιωθα τους Ουρανούς να χαμηλώνουν , ν΄αγγίζουν τον άνθρωπο, να γίνονται ένα
μ΄αυτόν.
¨Και Σε
Μεσίτριαν έχω¨ Κυρία Θεοτόκε και «θαρρώ και καυχώμαι και προστρέχω τη σκέπη σου
, σώσον με». Και ένιωθα τους Ουρανούς να χαμηλώνουν κάθε φορά που διατηρούσα
ορθόπρακτα τη ¨μεθέορτη εορτή ¨ στη ζωή μου , κάθε φορά που η συνείδησή μου
έδινε σιωπηλά τη συμμαρτυρία της αγάπης που συνείχε το νου και την καρδιά μου.
Ένιωθα τους Ουρανούς να χαμηλώνουν κάθε φορά που προσέτρεχα στη Χάρη Της και
ζητούσα ικετευτικά κάθε παραμυθία για τους αδελφούς μου σε όλη τη συμπαντική
κτίση. Ένιωθα τους Ουρανούς να χαμηλώνουν κάθε φορά που μπορούσα ν΄ αναπαύω το
λογισμό μου και να εφησυχάζω, κάθε φορά που μπορούσα και κοιμόμουν με καθαρή
συνείδηση…
