Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Μουσικοσυνθέτη, Λογοτέχνη και Δημοσιογράφου
Η αλήθεια, η προφανής αλήθεια είναι, πως η ηρωική εποχή έχει
σταματήσει να υπάρχει εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες μετά του δευτέρου
μεγάλου πολέμου. Ο «σύγχρονος» δυτικός κυρίως άνθρωπος προσπαθεί
ολοένα και περισσότερο να σπρώξει στο περιθώριο του ασυνείδητου και
της κοινωνίας που άλλοι εδημιούργησαν για αυτόν χωρίς αυτόν, τα ηρωικά
πρότυπα και έτσι αρκείται στην υμνωδία οτι επουσιώδους.
Οι σημερινοί μας ήρωες είναι όσοι κλωτσούν ένα τόπι ή ακόμη ακόμη και
οι εκπορνευόμενες φιγούρες της «Show Biz». Κάτι τέτοιο μόνον τυχαίον
δεν είναι, γίνεται συστηματική η πλύση του εναπομείναντος εγκεφάλου
του δήθεν σύγχρονου ανθρώπου, με σκοπό την περαιτέρω υποδούλωση του σε
οτι ταπεινότερο. Οι κίβδηλες δημοκρατίες μας πλέον στέκουν βαθιά
αντιανθρώπινες, πολεμώντας τον ανώτερο άνθρωπο και αναπτύσοντας τα
τοτέμ μιάς «νέας εποχής», χωρίς ήρωες, χωρίς πνεύμα, χωρίς
προσωπικότητα για τον καθέναν εξ ημών.
Η ζωή μας, κατήντησε απλώς μια διαδικασία μη υποφερτή πλέον, ο λαός
ζεί σε ημιμαθή και ημιάγρια ως εκ τούτου κατάσταση, ανδρώνοντας οτι
πιο σάπιο μπορεί να διαθέτει η ανθρώπινη ψυχή και αφήνοντας ατροφικό
το ανώτερο κομμάτι της ίδιας του της φύσης και τούτο δυστυχώς
βρίσκεται να το κάνει ο ίδιος στέκοντας θύτης και θύμα ταυτόχρονα,
διότι αφέθηκε ως προανέφερα να χαθεί μέσα στον λαβύρινθο που του έχουν
στήσει οι εξουσιαστές του που ενίοτε παρουσιάζονται και ως σωτήρες.
Δεν θα αναπτύξω τις σκέψεις μου επί του θέματος παραπάνω, απλώς θα
αναφερθώ σε οτι πρό ολίγων ημερών εδιάβαζα ως παράδειγμα ηρωικόν βαθιά
εντυπωμένο εντός της ψυχής μου. Είναι το παράδειγμα και η ιστορία του
Ιερού λόχου του 1821. Δεν θα παραθέσω επίσης, τα γνωστά ιστορικά
στοιχεία λίγο ή πολύ διότι τούτα μπορεί εύκολα πλέον ο καθένας μας να
τα αναζητήσει, αλλά θα παραθέσω ένα απόσπασμα μικρόν απο τον όρκο
εκείνων των ανθρώπων, οι οποίοι έπεσαν κάποτε για την δική τους
Ελλάδα, την Ελλάδα της αξιοπρέπειας και οχι την Ελλάδα της ζητιανιάς,
την ανήκουσαν είς την κρίσην της μεταπολιτεύσεως που συνδιέλυσε τον
τόπο επιβάλλωντας μιά νέα σκλαβιά, αυτήν της δήθεν Ευρωπαικής
προοπτικής της χώρας.
Μας λείπουν τα ωραία παραδείγματα, μας λείπει η ηρωική εποχή.
Αντιγράφω επί λέξη απο τον όρκο των ιερολοχιτών.
"Να φονεύσω και αυτόν τον ίδιον τον αδελφόν μου, εάν τον εύρω προδότην
της Πατρίδος μας. Να υποτάσσομαι στον υπέρ της Πατρίδος μου αρχηγόν,
Να μη βλέψω εις τα όπισθέν μου, εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της
Πατρίδος και Θρησκείας μου."
Και τελειώνει ως εξής.
"Ορκίζομαι τέλος πάντων εις το της Θείας Μεταλήψεως φοβερόν Μυστήριον
ότι θα υστερηθώ της Αγίας Κοινωνίας εις την τελευταία μου εκείνην ώρα,
εάν δεν εκτελέσω απάσας τας υποσχέσεις, τας οποίας έδωσα ενώπιον της
εικόνος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού"
Σήμερα ξεχασμένοι απο όλους και όλα. Εκεί στο Δραγατσάνι της Ρουμανίας
παραμένει ένα μνημείο τους ύψους επτά μέτρων, μνημείο που ποτέ
αντίστοιχο του δεν πρόσεξα να στήσει το νεοελληνικόν προτεκτοράτο,
εφόσον όπως προανέφερα ανήκωμεν είς την κρίσην και άρα τέτοια
παραδείγματα θάρρους και σθένους καθίστανται λίαν ενοχλητικά.
Να τους θυμάστε αυτούς τους ανώνυμους πολεμιστές του έθνους όπου ποτέ
τους δεν εβρήκαν δικαίωση και ως σκιές περιπλανόνται ακόμα, ίσως θα
σας χρειαστεί στο εγγύς μέλλον.
