¨Μνήσθητι ημών Κύριε¨

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη 
 Θεολόγου- Φιλολόγου ΜΑ.,ΜΑ., Θεολογίας
 Υπ. Δρος Πανεπιστημίου Αθηνών

Αρχές Νοεμβρίου. Η ώρα είναι οκτώ το πρωί. Κάθομαι σε ένα από τα λιγοστά χαγιάτια (εξώστες) της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους. Λίγο πρίν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, αφού προηγήθηκαν οι ακολουθίες του Μεσονυκτικού και του Όρθρου και οι Πατέρες αποσύρθηκαν για την σύντομη πρωινή τους ανάπαυση. Κάθομαι μόνος μου και αντικρὐζω τη θάλασσα, η οποία «εφρικία ηρέμα από την λεπτήν αύραν , την εξακολουθούσαν να πνέη ως λείψανον του ανέμου όστις την είχεν αυλακώσει από πρωίας», ως θα έλεγε ο μεγάλος Παπαδιαμάντης.

          Η φουρτουνιασμένη θάλασσα μαγνητίζει το βλέμμα μου. Ο αδυσώπητος και μανιασμένος παφλασμός των κυμάτων αναμοχλεύει κάθε μου σκέψη, αναδύει  θύμησες και εποχές περασμένες. Κάθε σκέψη, κάθε εικόνα σαν άλλη ¨ παρουσία της απουσίας ¨, ως θα έλεγε η ακαδημαϊκός Κική Δημουλά.

          Η ίδρυση της Μονής Σταυρονικήτα τοποθετείται ιστορικά στις αρχές του 10^ου αιώνα μ.Χ. Κτίτορες-ίδρυτές της θεωρούνται οι μοναχοί Σταύρος και Νικήτας, που μόναζαν σε μικρό κελί της περιοχής ή κατ’ άλλους  ο Αξιωματικός του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιωάννου Τσιμισκή , Σταυρονικήτας. Το καθολικό ( κεντρικός ναός) της Μονής είναι το μικρότερο  σ’ έκταση καθολικό του Αγίου Όρους και είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο, τον επονομαζόμενο ¨Στρειδά¨. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις, ο μικρός αυλόγυρος της Μονής, ο επιβλητικός πύργος πάνω από την κεντρική είσοδο με τις επάλξεις, τις ¨ζεματίστρες¨ και τις πολεμίστρες, αδιάσειστες στην ροή του χρόνου να κομίζουν σε κάθε φιλέρημη ψυχή άρωμα από λιβάνι γιασεμί, Βυζάντιο και Ελλάδα. Σκιερές και ήρεμες αυλές. Τόποι συγκέντρωσης και περισυλλογής. Εδώ τίποτε δεν βιάζεται. Ο χρόνος σταμάτησε γυρίζοντας πίσω στα περασμένα.

          Πίσω στα περασμένα παρασύρεται και ο λογισμός μου. «Αφήνω την ψυχή μου να σβήσει την δίψα της στου χρόνου τον κρουνό, πίνει λίγο λυκόφωτο και λίγη χαραυγή» κατά τον ποιητή. «Μέσω των κτισμάτων που τον περιβάλλουν δύναται ο άνθρωπος ν’ αναχθεί στον Θεό», θα τονίσει γλαφυρά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Αγναντεύω την θάλασσα και της προσδίδω την αφετηριακή συνοριογραμμή προς το επέκεινα…¨ Μνήσθητι ημών   Κύριε¨, ο απ’ αρχής ών, ο ών και υπερών¨.

¨Μνήσθητι ημών Κύριε¨ των εμπερίστατων και πολυπαθών αδελφών μου, των ασθενών και φυλακισμένων, των νοσηλευομένων, των απίστων και αιρετικών, των ¨ μηδέποτε προσευχομένων¨, κατά τον μακαριστό Γέροντα Παΐσιο Εζνεπίδη. ¨ Μνήσθητι ημών   Κύριε¨ των  αδικημένων , των κατατρεγμένων, των πονεμένων, των πενθούντων και απελπισμένων… « Σκοπός της ζωής δεν είναι η αυταρέσκεια. Σκοπός της ζωής είναι η αγάπη», θα τονίσει ο Εμπειρίκος .

           ¨ Μνήσθητι ημών   Κύριε¨. Πονάει η καρδιά μου, πάει να σπάσει. Θέλω ν’ απλώσω τα λαβωμένα και ρυπαρά χέρια μου και ν’ αγκαλιάσω όλο τον κόσμο. Θέλω να του φωνάξω ότι ανήκουμε ο ένας στον άλλον, είμαστε ένα Σώμα, ένας πόνος, μια χαρά, ένα χαμόγελο, όλος ο κόσμος με Κεφαλή τον Σωτήρα Χριστό.

          « Μεγάλη Πολιτεία, μεγάλη μοναξιά» έλεγε ο Κικέρων. Και ο μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης πάντοτε να αποσαφηνίζει: « Η Κοινωνία της Ερήμου και η ερημιά των πόλεων».

          Είναι πρωί στο χαγιάτι της Μονής Σταυρονικήτα.

¨ Μνήσθητι ημών  Κύριε¨. Αξίωσε με να μαθητεύσω ταπεινά και αθόρυβα στην σπουδή της αγάπης. Δίδαξε Κύριε την ανεπίδεκτη καρδιά μου να σιωπά αρχοντικά μπροστά στον πόνο των αδελφών μου και θυσιαστικά ν’ αναλώνεται στην αγιοπνευματική διακονία ¨ υπέρ της σύμπασας κτίσης¨.

          ¨Μνήσθητι ημών Κύριε¨ και της αγαπημένης μου νεότητας. Τί μας χωρίζει άλλωστε από εδώ; Ουρανός και θάλασσα, άγιο και ιερό. Και θα συνοδοιπορούμε κάθε φορά που θα τολμάμε να μαθητεύουμε στην υψοποιό αγάπη, κάθε φορά που θα ανυψώνουμε ικετευτικά τα χέρια μας υπέρ της ειρήνης και ενότητας της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

          Αρχές Νοεμβρίου. Είναι πρωί. Κάθομαι σε ένα από τα λιγοστά χαγιάτια της Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους και με δάκρυα στα μάτια και πόνο ψυχής ψελλίζω: ¨Μνήσθητι ημών   Κύριε….¨
________________________________________________________________________


Ο Δημήτριος Π. Λυκούδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε Θεολογία [τμήμα Θεολογίας] στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Φιλολογία [τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας] στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Ε.Κ.Π.Α. [Χριστιανική Αγωγή και Ποιμαντική] και ακολούθως στο τμήμα Θεολογίας [Δογματική]. Είναι υπ. Διδάκτορας του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Ε.Κ.Π.Α. στον τομέα της Ψυχολογίας της Θρησκείας.

Το ερευνητικό του έργο εστιάζει σε θέματα ποιμαντικά και δογματικά και σε ζητήματα που άπτονται της Ψυχολογίας της Θρησκείας. Προσκεκλημένος Ιερών Μητροπόλεων τόσο του κέντρου όσο και της επαρχίας, κηρύττει ορθόδοξο λόγο περιοδικά. Επιμελείται και παρουσιάζει εβδομαδιαίως τεσσερις (4) ραδιοφωνικές εκκλησιαστικές εκπομπές [Ι.Μ. Χίου, Ι.Μ. Αιτωλίας, Ι.Μ. Παροναξίας, Ι.Μ. Κεφαλληνίας, Ι.Μ. Ξάνθης, Ι.Μ. Αργολίδος,  Ι.Μ. Πατρών, Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης, Ι.Μ. Χαλκίδος, Ρ/Σ Πεμπτουσία,  Ρ/Σ Αγίων Μετεώρων, Ι.Μ. Βεροίας και Ναούσης] και κατά διαστήματα, προσκεκλημένος του ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, ομιλεί για θεολογικά και ποιμαντικά θέματα. Έχει συμμετάσχει σε αρκετά θεολογικά και ιστορικά συνέδρια και ημερίδες και αρθρογραφεί σε εκκλησιαστικά και ιστορικό-φιλοσοφικά περιοδικά. Επιμελείται και διαχειρίζεται τρία (3) ιστολόγια στο διαδίκτυο, "Θεολογικο Σπουδαστήριο", "Θεολογικό Αναλόγιο", "Θεολογικό Υπόμνημα". Απο τον Ιανουάριο του 2015  εκδίδει και επιμελείται το έντυπο περιοδικό "Αιτωλικός Απόηχος", μια δίμηνη έκδοση πολιτιστικού περιεχομένου.

Ως κάτοχος διπλώματος Βυζαντινής Μουσικής [Ωδείο Αιγάλεω], διακονεί στο ιεροψαλτικό αναλόγιο σε δύο ενορίες [Ι.Μ. Πειραιώς και Ι.Μ. Νέας Σμύρνης] και συμμετέχει σε εκκλησιαστικές χορωδίες και συναυλίες [διακόνησε και ως κατηχητής ανωτέρου στην Ι.Μ. Πειραιώς από το 2003 έως το 2009]. ΄Εχει βραβευτεί με πολλές τιμητικές διακρίσεις για την συνολική εκκλησιαστική και πολιτιστική του δράση.  Από τον Οκτώβριο του 2014 τυγχάνει μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών (ΔΕΕΛ). Στις 13/11/2014 βραβεύτηκε απο την Διεθνή ΄Ενωση Λογοτεχνών της  Βραζιλίας για την ποικίλη εργογραφική του δραστηριότητα. Ομιλεί Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Ρωσικά και Ρουμάνικα.

΄Εργα του: "Η Προσευχή ως επικοινωνιακός τρόπος προσέγγισης του Θείου στο χώρο του μεταμοντέρνου κόσμου" (Αθήνα 2011), "Βίος Αβίωτος" (Αθήνα 2014), "Οσμήν Ευωδίας Αγιορείτικης" (Αθήνα 2015).

http://dimitrislikoudis.blogspot.gr/p/blog-page_98.html