Περίμενα περίπου ένα μήνα, για να καταλαγιάσουν οι ενθουσιασμοί και οι
απογοητεύσεις από τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιανουαρίου, για να επαληθεύσω
τα συμπεράσματά μου από αυτές.
Πρίν όμως, συνεχίσω, θα πρέπει να κάνουμε δύο επισημάνσεις, οι οποίες
είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως.
Η πρώτη επισήμανση είναι ότι στην Ελλάδα, το πολιτικό φάσμα, σε γραμμική
αναπαράσταση, αποτελείται από την άκρα αριστερά, την αριστερά,
την κεντροαριστερα, το κέντρο, την κεντροδεξιά, την δεξιά
και την άκρα δεξιά.
Κατά την γνώμη μου, η γραμμική αναπαράσταση, θα μπορούσε να είναι και
κύκλος, φέρνοντας σε επαφή τα δύο άκρα, αφού ουσιαστικά δεν έχουν και πολλές
διαφορές, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα.
Η δεύτερη επισήμανση, είναι ότι στο εσωτερικό των κομμάτων που καλύπτουν
το πολιτικό φάσμα, υπάρχουν και οι αντίστοιχες τάσεις, οι αριστερότεροι και οι
δεξιότεροι.
Πρίν από κάποια χρόνια, κάποια ανθυποκομματίδια και κινήσεις της ευρέως
γνωστής αριστεράς, προκειμένου να αποκτήσουν οντότητα και ίσως εκπροσώπηση στο
κοινοβούλιο, αποφάσισαν, παραμερίζοντας τις επιμέρους διαφορές τους, να
συνασπιστούν. Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, που δειλά στην αρχή, με
μεγαλύτερη επιτυχία αργότερα, επέβαλε την παρουσία του στην πολιτική σκηνή, σε
σημείο μάλιστα, να καταστεί και αξιωματική αντιπολίτευση, με την αμέριστη
βοήθεια των δύο λεγομένων μέχρι πρότινος κομμάτων εξουσίας, και των απολύτως
λανθασμένων επιλογών τους στην διακυβέρνηση της χώρας.
Και ενώ ο φυσικός δρόμος στην αύξηση των ψηφοφόρων των κομμάτων είναι
αφενός η διατήρηση του ‘’οικοπέδου’’ τους και αφετέρου το μέλημα να πάρουν ένα
κομμάτι από τα ‘’οικόπεδα’’ του προς τα αριστερά τους και προς τα δεξιά τους
κόμματος, η πολιτική της τελευταίας όχι πενταετίας αλλά οκταετίας, ίσως και
περισσότερο, ανέτρεψε αυτόν τον κανόνα, αφού η συρρίκνωση των ποσοστών των δύο
συγκεκριμένων κομμάτων, δημιούργησε ένα μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ, με την συμμετοχή
ετεροκλήτων ψηφοφόρων αλλά και στελεχών.
Δεν θα αναφερθώ στις ‘’ψήφους διαμαρτυρίας’’ και άλλα σχετικά,
αφού είναι γνωστά και παραδεκτά από όλους.
Φτάνουμε λοιπόν στις εκλογές, και το ΣΥΡΙΖΑ υπερισχύει των υπολοίπων,
όπως ήταν αναμενόμενο. Υπερίσχυσε μέχρι του οριακού σημείου να μην μπορέσει να
σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, και εκ των πραγμάτων να αναγκαστεί να
συμπράξει και με κάποιο άλλο κόμμα. Αυτό αποδείχτηκε καλό, γιατί σε περίπτωση
αυτοδυναμίας θα ήταν έρμαιο των όποιων ‘’συνιστουσών’’ του.
Φυσικά, εφόσον το κυρίαρχο αντικείμενο των εκλογών ήταν το ‘’μνημόνιο’’,
στο οποίο μας έβαλαν πολιτικοί που ήταν εντελώς
ανίκανοι και άχρηστοι, η επιλογή ήταν το κόμμα των ΑΝΕΛ. Ο ‘’αρραβώνας’’ που
υπήρχε πρίν από τις εκλογές, έγινε ‘’γάμος’’, προς απογοήτευση κάποιας άλλης ‘’νύφης’’
που περίμενε στην γωνία. Το ‘’ΠΟΤΑΜΙ’’ εννοώ.
Όλες οι ‘’αντιμνημονιακές’’ δυνάμεις πανηγύρισαν για το ‘’γάμο’’,
προσβλέποντας στην απαλλαγή από αυτό το βραχνά που έχει στερήσει ακόμα και το
χαμόγελο από τους αθεράπευτα αισιόδοξους
Έλληνες.
Υπήρξε ένα εικοσαήμερο σχεδόν, διαπραγματεύσεων, αντεγκλήσεων, συμφωνιών
και διαφωνιών, μεταξύ των εκπροσώπων μας και των… ‘’εταίρων’’ μας, με τελική
κατάληξη την συμφωνία για παράταση επι τετράμηνο της.. δανειακής συμβάσεως. Τα
σημαίνοντα σημεία αυτής της συμφωνίας, τα γνωρίζετε, αφού έχουν αναφερθεί κατά
κόρον από όλα τα ΜΜΕ.
Και έχουμε τώρα, το απολύτως συνηθισμένο για τα ελληνικά δεδομένα, οι
μέν ‘’μνημονιακοί’’ να πανηγυρίζουν γιατί διατηρείται το ‘’μνημόνιο’’, οι δε
αντιμνημονιακοί να πανηγυρίζουν γιατί το ‘’μνημόνιο’’ τέλειωσε… Και φυσικά,
κατηγορούν οι μέν τους δε, ότι ψεύδονται.
Τα προσωπικά μου συμπεράσματα, με βάση την κοινή λογική και τις
πολύχρωμες ενημερώσεις, είναι πως ΑΠΛΩΣ παρατάθηκε για τέσσερεις μήνες η
παρούσα κατάσταση, χωρίς συμφωνίες, χωρίς νέα μέτρα, χωρίς εξελίξεις. Ήταν το
καλύτερο που μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση, και αυτό έκανε προς το παρόν. Τα
σημαντικά γεγονότα, μάλλον θα γίνουν τον Ιούνιο που εκπνέει αυτή η παράταση και
θα χρειαστούν νέες διαπραγματεύσεις, πιο ουσιαστικές αυτή τη φορά.
Οι διαπραγματεύσεις που έγιναν, μπορούν να χαρακτηριστούν με πολλούς
τρόπους. Βασικά, επρόκειτο για σφυγμομέτρηση δυνάμεων και εντοπισμού των
σημείων μέχρι τα οποία μπορεί να φτάσει ο καθένας. Και βέβαια, και για την
καλύτερη γνωριμία με το αντίπαλο στρατόπεδο.
Τώρα, η μεν κυβέρνηση πανηγυρίζει πως ‘’ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ’’, ενώ
δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί το μνημόνιο παραμένει, η δε αντιπολίτευση
πανηγυρίζει και αυτή γιατί η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να μας βγάλει από το
μνημόνιο, που και αυτό δεν είναι έτσι ακριβώς.
Το σημαντικό στην όλη υπόθεση, είναι ότι με τις πρώτες ημέρες της νέας
κυβερνήσεως, και τις πρώτες αντιδράσεις και ενέργειές της στο επίμαχο θέμα, ξαναγύρισε
το χαμόγελο και η αισιοδοξία στους Έλληνες, ότι πάψαμε να είμαστε
σκυψομέσηδες στους …’’εταίρους’’ μας, και ότι μπορούμε να περιμένουμε καλύτερες
μέρες.
Την μέχρι τις εκλογές κατάσταση, οικονομικά πολύ λίγοι μπορούσαν να την
αντέξουν, αντικειμενικά. Όλους όμως, τους ενοχλούσε αφόρητα η δουλικότητα της
προηγούμενης κυβερνήσεως ( και
πρό-προηγούμενης, και πρό-πρό-προηγούμενης ) και η εφαρμοζόμενη πολιτική
του ‘’ Ο’ΤΙ ΠΕΙΣ ΕΣΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ’’ και του ‘’ ΣΦΑΞΕ ΜΕ ΠΑΣΑ ΜΟΥ ΝΑ
ΑΓΙΑΣΩ ’’. Πράγματα εκτός νοοτροπίας του Έλληνα, που διακρίνεται για την
επαναστατικότητά του.
Το θέμα όμως, είναι ότι αυτό το ‘’μέσα στο μνημόνιο- έξω από το
μνημόνιο’’, που κατά κόρον εμφανίζεται σαν ‘’σημαία’’, έχει πολλές
παρενέργειες.
Το ‘’μέσα στο μνημόνιο’’ σύμφωνα με την προηγούμενη κυβέρνηση,
συνοδεύεται από την δυστυχία των Ελλήνων και την ευτυχία των αριθμών και των
…’’εταίρων’’, ενώ για την τωρινή κυβέρνηση δεν υπάρχει σαν όρος, αλλά με άλλη
ονομασία που συνοδεύεται από την ηπιότητα έως κατάργηση κάποιων όρων του, ώστε
να υπάρξει κάποια ανάπτυξη στην Ελλάδα και κάποια ανακούφιση στους Έλληνες.
Για το ‘’ έξω από το μνημόνιο ‘’, πολύ αμφιβάλλω εάν οι
προηγούμενοι κυβερνώντες το έχουν στο λεξιλόγιό τους. Για δε τους τωρινούς,
ήταν το κυρίαρχο σύνθημά τους.
Σύμφωνα με την άποψή μου, εάν ενδιαφέρει, για το ‘’έξω από το
μνημόνιο’’ υπάρχει μόνον ένας δρόμος. Η αποχώρηση από το ‘’καταραμένο’’
Ευρώ και η επιστροφή στην δραχμή. Πράγμα, που δεν είναι και απαραίτητα τόσο
κακό όσο το περιγράφουν.
Και φτάνουμε πλέον, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Όλες αυτές οι
‘’συνιστώσες’’ που υπάρχουν και υποβόσκουν ή εκφράζονται πλέον, είναι η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ
ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, πολύ πιο επικίνδυνη για την κυβέρνηση από την
κοινοβουλευτική. Βλέπουμε κάποιες ‘’Τάσεις’’ και κάποιες ‘’Πλατφόρμες’’
να αντιδρούν, και αυτό είναι μεγάλο εσωτερικό πρόβλημα. Η πανσπερμία των
απόψεων των ‘’συνιστουσών’’, εάν δεν αντιμετωπισθεί εγκαίρως όπως πρέπει, θα
φέρει και την αυτοδιάλυση του κόμματος, που θα είναι κακό για όλους μας, αφού
αναγκαστικά θα επιστρέψουμε σε κάτι ανάλογο με την προηγούμενη δικομματική
κυβέρνηση, οπότε ‘’την βάψαμε’’ για τα καλά, αφού το τελικό αποτέλεσμα μπορούμε
να το φανταστούμε.
Έχει το ΄ΣΥΡΙΖΑ την δυνατότητα να καθυποτάξει σαν κόμμα αυτές τις
αντικρουόμενες απόψεις στο εσωτερικό του θέτοντας θέματα ‘’κομματικής
πειθαρχίας’’ μέχρι και διαγραφών?
Εξαρτάται από την επιμέρους κοινοβουλευτική τους δύναμη. Εάν δεν εκφράζονται
από πολλούς, μπορεί να τους αγνοήσει ή να τους εξαποστείλει. Εάν όμως η δύναμή
τους είναι αρκετή ώστε να ρίξει την κυβέρνηση, ίσως η μόνη λύση να είναι το
εξωπέταγμά τους και οι νέες εκλογές τους επόμενους μήνες. Προσωπική μου
εκτίμηση είναι ότι εάν συμβεί αυτό, το πιο ξεκάθαρο πλέον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τα ‘’βαρύδιά’’
του, θα έχει καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, πόσο μάλλον όσο καιρό οι αντίπαλοι
της προηγούμενης κυβερνήσεως είναι ανοργάνωτοι και ακόμα ασχολούνται με το ‘’ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ ‘’ και το ποιος θα είναι ο
αρχηγός.
Από τις μέχρι τώρα ενδείξεις, διαπιστώνω ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει την
απαραίτητη εξυπνάδα να χειριστεί τέτοιου
είδους καταστάσεις. Μένει να τις χειριστεί. Άλλωστε, έδωσε δείγματα,
δημιουργώντας με τους ΑΝΕΛ μία κυβέρνηση ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, αφού αυτοί
που δεν είναι μέσα, είναι αυτοί που δεν ταιριάζουν με κανένα ( ΚΚΕ ), αυτοί που
δεν τους θέλει κανένας ( ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ) αυτοί που θέλουν να μπούν αλλά δεν τους
βάζουν ( ΠΟΤΑΜΙ ) και αυτοί που τα ΄΄σκάτωσαν’’, οι ‘’μνημονιακοί’’ ( ΝΔ –
ΠΑΣΟΚ ). Οι υπόλοιποι, απλώς έπαψαν να υπάρχουν.
Υπάρχει βέβαια και ένα θέμα, στο οποίο κατά τη γνώμη μου, πρέπει να
αλλάξει ριζικά η εκφρασθείσα και ήδη εφαρμοζόμενη πολιτική. Το μεταναστευτικό,
στο οποίο είμαι άκρως αντίθετος.
Μετά από τα παραπάνω, και δικαιολογώντας τον τίτλο του άρθρου, βλέπω να δημιουργείται
ένα νέο κόμμα εξουσίας, κεντροαριστερό, που θα εκφράζει μεγάλο ποσοστό
των Ελλήνων. Αρκεί να μην διαποτισθεί και μολυνθεί με τους ιούς και τους υιούς
του αυτοαποκαλούμενου σοσιαλιστικού και κεντροαριστερού κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, τα
στελέχη του οποίου με την πρώτη ευκαιρία έπεσαν ‘’σαν ακρίδα’’ και άρπαξαν ότι
πρόλαβε ο καθένας. Και δεν ήταν οι μόνοι…..
Για να μην δημιουργηθεί η εντύπωση, ότι είμαι υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ,
θεωρώ σκόπιμο να δηλώσω ότι ποτέ στην ζωή μου δεν ήμουν ή πρόκειται να γίνω
αριστερός, και ότι φυσικά δεν ψήφισα το ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς, μετάνοιωσα για όσα
ψήφιζα τόσα χρόνια…. Και ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟΣ !
Ανδρέας Μελεζιάδης
Συνταγματάρχης (ΔΒ) εα
