6 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της
ενδοσχολικής βίας και του σχολικού εκφοβισμού, ενός φαινομένου που κλιμακώνεται
επικίνδυνα τα τελευταία χρόνια και στα σχολεία της χώρας μας, λαμβάνοντας
ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Είναι κοινός τόπος ότι η σύγχρονη
κοινωνία και οι δομές της είναι αυτές που «γεννούν» τη βία από την πιο μικρή
ηλικία. Η κρίση του θεσμού της οικογένειας, τα προβαλλόμενα πρότυπα βίας και η
ηρωοποίησή τους, οι δυσλειτουργίες και οι ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού
συστήματος, το οποίο αδυνατεί να διαπλάσει χαρακτήρες και ήθος στα παιδιά, ο
ρατσισμός που καλλιεργείται από διάφορα ιδεολογικά κέντρα, η διεύρυνση των
κοινωνικών ανισοτήτων και ευρύτερα οι κοινωνικές παθογένειες αποτελούν μερικές
από τις σημαντικότερες γενεσιουργές αιτίες εμφάνισης της σχολικής βίας.
Οι συνέπειες της ενδοσχολικής βίας και
του σχολικού εκφοβισμού είναι πολλαπλές τόσο για το θύμα αλλά και για τον θύτη,
καθώς και οι δύο θα αντιμετωπίσουν προβλήματα στην ομαλή ψυχοσωματική τους
ανάπτυξη, αλλά και στην μετέπειτα ενήλικη ζωή τους. Ωστόσο, και τα
παιδιά-παρατηρητές κρουσμάτων σχολικής βίας, θα έχουν επιπτώσεις στην
ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη, καθώς μεγαλώνουν με το συναίσθημα του φόβου μήπως
αποτελέσουν οι ίδιοι το επόμενο θύμα και έτσι αδρανοποιούνται μπροστά στην
αντιμετώπιση των φαινομένων βίας.
Φυσικά, μια κοινωνία στους κόλπους της
οποίας ανατρέφονται παιδιά που καταφεύγουν στη βία με ποικίλους τρόπους, είναι
μια κοινωνία που χτίζει το αύριο με σαθρά θεμέλια και κακούς οιωνούς, αφού οι
τωρινοί έφηβοι, θα είναι οι κατοπινοί ενήλικες που θα δημιουργήσουν κοινωνίες
βίας και απανθρωπιάς, θέτοντας σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή και την
κοινωνική πρόοδο.
Για να μην μετατραπεί,
όμως το σχολείο σε «εκτροφείο» βίας, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το εν λόγω
φαινόμενο άμεσα με δραστικά και πρωτοπόρα μέτρα, έτσι ώστε να δώσουμε μια
οριστική λύση στο πρόβλημα. Η ενδοσχολική βία, ως βία που
εκφράζει αίτημα χρειάζεται πάνω από όλα μια απάντηση κατανόησης, ουσιαστικού
διαλόγου με τα παιδιά και στήριξης, γιατί είναι ένα σύγχρονο κοινωνικό
φαινόμενο, που απαιτεί κοινή δράση αντιμετώπισης από τους εκπαιδευτικούς, τους
γονείς, αλλά και τους αρμόδιους κρατικούς φορείς.
Κάθε παιδί είναι
ισότιμο και δικαιούται να πηγαίνει στο σχολείο με χαμόγελο και όρεξη και όχι με
φόβο και θλίψη. Η ενδοσχολική βία και ο σχολικός εκφοβισμός είναι οι απαρχές
μιας δυσλειτουργικής κοινωνίας, χωρίς αξίες και ήθος και κατά συνέπεια χωρίς
ένα καλύτερο μέλλον. Οφείλουμε να δράσουμε συνολικά ως κοινωνία κατά αυτού του
νοσηρού φαινομένου, που «σημαδεύει» τους ανθρώπους για όλη τους την ζωή, όχι αύριο, αλλά τώρα! Ας μην
υποκρινόμαστε και ας μην εθελοτυφλούμε…ΌΧΙ στη βία, λεκτική και σωματική…ΝΑΙ
στην αποδοχή της διαφορετικότητας, στο σεβασμό και στη φιλία!
Με εκτίμηση,
Γιώργος Δρακούλης
