Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Λοιπόν για να τελειώνουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα και το ζητούμενο για μένα είναι να βγει όχι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά μια κυβέρνηση των Αρίστων. Μπορεί μέχρι χθες κάτι τέτοιο να έμοιαζε ως μια αφελής επιδίωξη, στις σημερινές συνθήκες ωστόσο είναι ζωτική εθνική ανάγκη.
Θα ήθελα πάρα πολύ να ζούμε σε ένα πολιτικό σύστημα που θα είχαν κατακτηθεί κάποια αυτονόητα. Εν προκειμένω δηλαδή θα ήθελα ο Τσίπρας να σηκώσει το τηλέφωνο και να πάρει τον ΥΠΕΚΑ Γιάννη Μανιάτη για να του πει πάνω κάτω τα εξής: «Γιάννη, κοίτα να κόψουμε τις μαλακίες με τα κόμματα και κάτσε εκεί που κάθεσαι και στην επόμενη κυβέρνηση για να μην χαθεί ούτε λεπτό χρόνου, να βγάλουμε κάποια στιγμή το πετρέλαιο και να έχουμε να πληρώνουμε τις συντάξεις των απλών ανθρώπων». Αυτός θα ήταν ο μάγκας πρωθυπουργός για μένα κι ο υπουργός που θα το αποδεχόταν θα ήταν εξίσου μάγκας. Διότι έτσι δείχνεις πως μια «ευαίσθητη ατζέντα» ούτε την υποτιμάς, ούτε πειραματίζεσαι. Κοιτάς μόνο πως θα συνεχιστεί μια πολιτική που τους έχει όλους «happy» (ΗΠΑ, Ισραήλ, Ε.Ε, Ρωσία) έχοντας απέναντι, ευλόγως, μόνο την Τουρκία. Υπάρχουν περιθώρια για πειραματισμούς και αέναους κύκλους σε αυτή την «ατζέντα»; Θα ήταν τραγικό εθνικό λάθος.
Μετά, ποιος θα είναι υπουργός Εξωτερικών; Η Νάντια Βαλαβάνη; Θα τρελαθούμε τελείως; Μόνο για να μάθει να φτάνει στο γραφείο της χωρίς να χάνεται στους διαδρόμους θα θέλει τρεις μήνες, με το BARBAROS μέσα στην ΑΟΖ της Κύπρου και με πολυεθνικούς κολοσσούς όπως η γαλλική TOTAL να αρχίζουν να αποχωρούν από τις έρευνες, κάτω από τις πιέσεις που ασκούνται. Δεν θα ήταν λογικό να βρεθεί εκεί η «έτοιμη» Ντόρα Μπακογιάννη; Είναι ιδεολογικό πρόβλημα ή απλά μια προκατάληψη; Προφανώς το δεύτερο. Όμως, δεν χρωστάει η Αριστερά στον πατέρα της; Μπορεί να διανοηθεί κανείς πώς θα ήταν το πολιτικό κλίμα σήμερα, αν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είχε σπάσει κάθε προκατάληψη και εμφυλιοπολεμικό «ταμπού», συγκυβερνώντας με τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο; Παρά τα όσα κατά καιρούς του έχουμε καταλογίσει όλοι, δεν θα πρέπει να διαφεύγει από τη μνήμη μας αυτή η τεράστια προσφορά του Μητσοτάκη στην ψυχική ενότητα του ελληνικού λαού, έχοντας δημιουργήσει το ιστορικό προηγούμενο που επιτρέπει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκει τον δρόμο ανοιχτό. Γιατί λοιπόν όχι η Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ;
Ο «μετρ» της πολιτικής στρατηγικής Α. Παπανδρέου είχε επινοήσει και κατοχυρώσει στο πολιτικό λεξιλόγιο έναν πολύ χρήσιμο όρο τον οποίο θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα επόμενα εικοσιτετράωρα.Εθνική Λαϊκή Ενότητα. Σηματοδοτείται πάντα από τα πρόσωπα. Όσο πιο ικανά είναι αυτά τα πρόσωπα, τόσο πιο εξασφαλισμένη είναι η ενότητα.
Ο Τσίπρας πρέπει με ιστορική ευθύνη να υπερβεί τον στενό ορίζοντα της «Κουμουνδούρου του 4%» για να καταφέρει να διαχειριστεί το ποσοστό που θα βγάλει η κάλπη κι αυτό προϋποθέτει μια μεγάλη τομή στη λειτουργία της δημοκρατίας, η οποία για να λειτουργεί αποτελεσματικά έχει ανάγκη από ικανά πρόσωπα. Η εποχή των κομμάτων έχει παρέλθει προ πολλού. Όλα τα κόμματα έχουν θέμα… human resources και είναι γεμάτα «Σκρέκες». Έχουμε μπει ήδη στην εποχή των προσώπων.
Ξέρω τι θα πείτε… «Αυτά δεν γίνονται». Το ακούω από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα, επιστρέφοντας από την Αμερική. Αντιστέκομαι ακόμη. Πιστεύω πως όλα μπορούν να γίνουν και μπορεί να ξημερώσει τη Δευτέρα, όχι απλά μια κανονική μέρα, αλλά και μια καλύτερη Ελλάδα. Αρκεί να έχουμε μια κυβερνητική ομάδα με τους καλύτερούς μας. Και στην «άμυνα» και στο «κέντρο» και σαν …σέντερ φορ.
ΥΓ1: Αν ντρέπεστε να μιλήσετε μεταξύ σας και να συνεννοηθείτε, θα δούμε … αλεξιπτωτιστές «Γερμανούς» πάλι.
ΥΓ2: Επί του πιεστηρίου, όπως λένε και οι «υλατζήδες» των αρχαίων εφημερίδων. Ο Δραγασάκης φημολογείται πως θα είναι Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, έχοντας την εποπτεία των οικονομικών και παραγωγικών υπουργείων.
ΥΓ3: Για να απαντήσω και στα ερωτήματα που μου κάνουν δεκάδες άνθρωποι καθημερινά. Η αυτοδυναμία του Τσίπρα, «παίζεται». Την προηγούμενη βδομάδα έδειχνε πιο εφικτή. Οι ΑΝΕΛ κερδίζουν χαμένο έδαφος και θα καταφέρουν να μπουν. Πάντως, αν το εκλογικό αποτέλεσμα αφήνει μόνη επιλογή στον Τσίπρα να συγκυβερνήσει με τον «χυλό» του Ποταμιού, τότε είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο πως θα πάμε ξανά σε εκλογές.
ΥΓ4: Δημοσκόποι της κακιάς ώρας ξέρω τι κάνετε με την… τρίτη θέση
