γράφει ο συνεργάτης μας Ιωάννης Αθαν. Νικολαϊδης
Αυτή ήταν η τελευταία φράση του πατέρα μου Αθανασίου Νικολαΐδη στην πολυετή και πλούσια αρθρογραφία του, λίγο πριν αφησει αυτόν τον κόσμο.
Πόσο δίκιο είχε και πόσο επίκαιρη τίθεται ενώπιον μας, αυτή η κραυγή αγωνίας;
Κι ο λαός στο ίδιο έργο θεατής.
Οι εκλογές πλησιάζουν και είμαστε για ακόμα μία φορά παρατηρητές μιας γνώριμης πλέον κατάστασης.
Αυτή της πόλωσης, του διχασμού και της μέχρις εσχάτων μάχης για την κατάληψη της εξουσίας για τους μεγάλους και της εισόδου στη Βουλή για τους μικρούς από την οποία η χώρα και σε τελική ανάλυση ο λαός δεν θα δρέψει πιθανότατα τους καρπούς της ευημερίας.
Αλήθεια, φαίνεται πως η πρακτική του
απόλυτου διχασμού είναι σύμφυτη στη ιδιοσυγκρασία μας και μία σύντομη αναδρομή
στην νεότερη και σύγχρονη ιστορία μας αρκεί για να αποδείξει του λόγου το
αληθές. Λαμπρή αχτίδα ενότητας το αλβανικό έπος και η Εθνική Αντίσταση,
ειδικότερα στα πρώτα της στάδια με τα γνωστά και δυσάρεστα σε όλους επακόλουθα.
Ισχυρίζονται ανεξαιρέτως οι
πολιτικές δυνάμεις ότι η χώρα διανύει μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές της
ιστορίας της κι ότι εκείνες είναι, η καθεμιά για λογαριασμό της, οι εγγυήτριες
της σταθερότητας, της ευημερίας και της προοπτικής. Σαφώς και είναι δικαίωμα
τους να ισχυρίζονται ό,τι θεωρούν σωστό, όμως δεν αντιλαμβάνονται ότι με τη
ρητορική και τις πρακτικές τους, συνομολογούν ότι οπωσδήποτε δεν είναι
διατεθειμένες να θέσουν το συμφέρον της χώρας πάνω από από το σκοπό που έχουν
θέσει. Διότι διαφορετικά θα παρατηρούσαμε πλατιές συμμαχίες, σύγκλιση απόψεων,
σύνεση, μετριοπάθεια, πραγματική διάθεση για υποταγή κάτω από έναν σκοπό που
δεν θα ήταν άλλος από το συμφέρον του τόπου. Πόσο ουτοπικά και ρομαντικά
ακούγονται όλα αυτά... Αντιθέτως,
βλέπουμε ένα επίπεδο ολισθαίνον κάτω από τα όρια του μηδενός (μία ματιά στα
πάνελ με τους «διαλόγους» των υποψηφίων,
καθώς επίσης και το περιεχόμενο της κοινής πολιτικής ειδησεογραφίας με την
δυσωδία να ξεχειλίζει είναι στοιχεία υπεραρκετά), ανθρώπους που αδυνατούν ακόμα
και να ακούσουν τον συνομιλητή τους, φορείς και κόμματα που είτε βρίσκονται σε
τροχιά εξουσίας είτε όχι, αφήνουν τεχνηέντως για μετά από τις εκλογές και τους
συσχετισμούς που θα προκύψουν από την κάλπη το ενδεχόμενο συνεργασίας,
συνομολογώντας πόσο καιροσκοπική και ρηχή αυτή θα είναι στην ουσία της. Και
όσοι μιλούν από τώρα για συνεργασίες -διότι υπάρχουν κι αυτοί- δεν μας
επιτρέπεται να τους εμπιστευτούμε, για πολλούς, ιστορικούς και ποιοτικούς
λόγους...
Δεν θέλουμε να είμαστε μηδενιστές,
υπάρχουν υγιείς και καθαρές φωνές. Φαντάζουν όμως ανήμπορες, αδύναμες να φέρουν
την αλλαγή, διότι αυτό που νοείται σήμερα ως “σύστημα” φροντίζει να τις
αποβάλλει με μέθοδο αξιοζήλευτη,
δουλεμένη και σμιλεμένη από τον χρόνο της πολιτικής πρακτικής. Εαν
πράγματι, διερωτώμεθα, ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση δεν θα βλέπαμε έναν
πολιτικό κόσμο ενωμένο και αποφασισμένο να βγει μπροστά προσπαθώντας να βγάλει
την χώρα από το τέλμα; Φοβούμεθα πως όχι. Γιατί φροντίσαμε να βαπτίσουμε κρίση
την μείωση των εισοδημάτων μας και όχι το απόλυτο ξήλωμα από αυτή την χώρα των
αξιών και των θεσμών που σε κάποιον τουλάχιστον βαθμό είχαμε. Έξυπνα,
οδηγηθήκαμε σε μία πραγματικότητα, όπου μας απασχολεί σχεδόν αποκλειστικά η
συρρίκνωση των εισοδημάτων μας, που οπωσδήποτε είναι κάτι σημαντικό, αφήσαμε όμως στην άκρη μείζονες
αξίες με βαθύτερη και ουσιαστικότερη για τον πολίτη σημασία. Είπαμε ότι το νόμιμο είναι και ηθικό, χωρίς
να κοιτούμε ποιος και γιατί νομοθετεί, συμπεράναμε ότι η Παιδεία διαλύεται
επειδή το κράτος δεν δίνει λεφτά (!), θαρρείς και η Παιδεία είναι ένα
οικονομικό μέγεθος και μόνον, υμνούμε την αξιοκρατία των ημετέρων και υμετέρων,
κατηγορούμε τον «κακό» πολιτευόμενο που εμείς ψηφίσαμε και
“στηρίξαμε” και άλλα πολλά...
Από αυτές τις εκλογές και το
αποτέλεσμα τους οπωσδήποτε δεν περιμένουμε
την ολική αντιστροφή του κλίματος προς το καλύτερο. Και αυτό δεν
σχετίζεται αποκλειστικά με την ποιότητα του πολιτικού μας κόσμου, καθώς αυτή
είναι γνωστή σε τελική ανάλυση από το λαό. Ο ελληνικός λαός, οι κάτοικοι αυτής
της χώρας δεν βάλλονται οικονομικά, αυτό είναι το μέσο, το εργαλείο, προς
επίτευξη άλλων σκοπών. Βάλλονται διαχρονικές αξίες που χαρακτήριζαν αυτόν το
λαό, όπως η αλληλεγγύη, η φιλοτιμία, η εντιμότητα. Η Ελλάδα τρέπεται σε αρένα
όπου ο ένας, ευκολότερα απ' ό,τι στο παρελθόν, με ευχαρίστηση θα έτρωγε τον
άλλο προκειμένου να επιβιώσει και να αναρριχηθεί. Ας προβληματιστούμε όλοι με
αφετηρία την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση επιλέγοντας ιδέες, πρόσωπα κι
οργανισμούς, που κατά την άποψη μας τους χαρακτηρίζει η εντιμότητα και η ανιδιοτέλεια,
θυμούμενοι, καθώς απομακρυνόμαστε από την κάλπη, ότι δεν ολοκληρώσαμε εκεί το
καθήκον του πολίτη.
Ιωάννης Αθ. Νικολαΐδης
_________________________________________________________________
_________________________________________________________________
 |
| Ο αξέχαστος συγγραφέας και φίλος Θανάσης Νικολαϊδης |
