Της συνεργάτιδός μας, Ρένας Ραψομανίκη
Από την είσοδο του φαραγγιού και μετά, το άγριο, γυμνό, πετρώδες, άνυδρο τοπίο, χωρίς να μας προειδοποιήσει, χωρίς κάποιο μεταβατικό στάδιο, μετατρέπεται σ’ έναν καταπράσινο παράδεισο.
Α, αυτό το πολυποίκιλο, εναλλασσόμενο, απρόβλεπτο ελληνικό τοπίο! Που δεν σε αφήνει να πλήξεις.
Που ξετρελαίνει τους Ευρωπαίους συνοδοιπόρους μας, εξοικειωμένους με τη βαρετή επανάληψη των πανέμορφων, κατά τα άλλα, δασών τους.
Που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι: μα πού πήγαν οι σάρες, πού εξαφανίστηκαν οι πέτρες, πώς ξεφύτρωσε χορτάρι, πώς πρασίνισε ο τόπος, πώς άλλαξε η βλάστηση;
Ξεδιψάμε στην πηγή με τα πλατάνια που ναρκισσεύονται με το νωπό πράσινο φύλλωμα, που απέκτησαν πρόσφατα, σε πλήρη τονική αντίθεση με το εκρηκτικά σκούρο πράσινο του κισσού, που τυλίγει τους κορμούς σαν δροσερή γούνα αντανακλώντας το φως με την εκτυφλωτική του στιλπνότητα.
Περπατάμε χωμένοι στη βλάστηση, χωρίς ανοιχτό ορίζοντα και μόνο σε κάποιο σημείο το τοπίο ξανοίγει κι απλώνονται μπροστά μας καταπράσινες οι απέναντι πλαγιές. Καταπράσινες ναι, αλλά όχι ενιαία μονοχρωματικές. Δεκάδες χρωματικοί τόνοι σε αρμονική αντίθεση, από τον πιο αχνό ως τον πιο σκούρο, από τον πιο φωτεινό ως τον πιο βαθύ. Ο πίνακας που βλέπουμε απέναντι είναι μονόχρωμος, αλλά όχι μονότονος.
Κι ενώ, χωρίς αμφιβολία, πρωταγωνιστεί το πράσινο, την παράσταση κλέβουν κάποιοι δεύτεροι ρόλοι.
…Το κίτρινο των σπάρτων.
…Το λιλά του αγριομπίζελου.
…Το φωσφοριζέ φούξια του αγριογαρύφαλλου εκτυφλωτικό σαν μαρκαδόρος επισήμανσης, αλλά όχι φτηνιάρικο.
…Το μωβ μιας άγριας ορχιδέας.
…Το γαλάζιο της λιβελούλας που ακροβατεί πάνω στο νερό αφήνοντας ίχνη με την αρμονία γεωμετρικής καμπύλης.
…Το κίτρινο-πράσινο-γάλανο μιας σαύρας που λιάζεται πάνω στον κάτασπρο βράχο.
Ξαφνικά εμφανίζεται η τσιμεντένια σκάλα. Η επένδυση των σκαλοπατιών με πλάκες Καρύστου είναι μια προσπάθεια να εξωραϊστεί η άθλια παρέμβαση στα πλαίσια της τουριστικής αξιοποίησης του φαραγγιού.
Θυμώνω!
Χάθηκε ένα ωραίο παραδοσιακό λιθόστρωτο; Δεν μπορώ να αποφύγω οργισμένες σκέψεις. Όσο περισσότερο μπετόν, τόσο περισσότερο κέρδος για εργολάβους, υπεργολάβους, μηχανικούς, αναδόχους… Βάζω φρένο στον θυμό μου! Δεν θέλω με τίποτα να χαλάσω τη φωτεινή μου διάθεση.
Αυτή είναι η Ελλάδα!
Πώς να βάλεις στη ζυγαριά τα πλεονεκτήματα, του οικόπεδου που μας έλαχε, με τα μειονεκτήματα του οικοδομήματος που στήσαμε;
Και δεν εξαιρώ κανέναν από το «στήσαμε». Καθένας και το πετραδάκι του, καθένας με τη συμβολή του, το καταντήσαμε αισθητικά δύσμορφο και στατικά ετοιμόρροπο.
Κι όταν η αντίφαση έγινε εξόφθαλμα ορατή κι απομείναμε να κοιτάζουμε ένα στρεβλό οικοδόμημα μέσα στον παράδεισο, δεν μας έμεινε παρά να ξεφυλλίζουμε μαργαρίτες: να μείνω, να μην μείνω… να μείνω, να μην μείνω… να μείνω, να μην μείνω…
Το κείμενο αυτό της Ρένας Ραψομανίκη περιέχεται στο συλλογικό έργο "Μιλάμε για την Ελλάδα" (Μεταμεσονύκτιες εκδόσεις, Αθήνα 2013)
Ας το φέρουμε στιγμιαία στο νου μια στιγμή πριν ρίξουμε το φακελάκι στην κάλπη.
