γράφει ο Ν. Λυγερός
Οι υπερήλικοι Βορειοηπειρώτες είναι δικοί μας όχι μόνο και μόνο με την έννοια ότι είναι Έλληνες, γιατί αυτό είναι αυτονόητο, αλλά με την ιδέα της θυσίας και της αντίστασης που επιτρέπει στην πατρίδα μας να είναι ελεύθερη, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν είδαν την απελευθέρωση των δικών τους περιοχών.
Με άλλα λόγια θυσιάστηκαν για μας και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ, αλλιώς αρνούμαστε την ίδια μας την ιστορία. Επιπλέον, αυτοί οι άνθρωποι, που αποτελούν παράδειγμα ηρωισμού, ζουν ακόμα, δεν είναι νεκροί μετά από τόσα χρόνια επιβίωσης.
Είναι, λοιπόν, απαράδεκτο να μην έχουμε διορθώσει τις αδικίες που τους αφορούν ακόμα και στο πιο απλό επίπεδο. Η απόφαση απόδοσης συντάξεως στους ανασφάλιστους υπερήλικες της Βορείου Ηπείρου δεν είναι μια χάρη, αλλά ένα καθήκον για μας.
Η ιδέα είναι να τους βοηθήσουμε τώρα που είναι ζωντανοί.
Γιατί αν τους ξεχάσουμε ακόμα και για αυτό και δεν τηρήσουμε τις υποσχέσεις μας, όταν θα πεθάνουν ακόμα και η επίσκεψη στους τάφους τους δεν θα μας εξιλεώσει από την αδικία της μη εφαρμογής της απόφασης.
Στην Ελλάδα, ο νόμος που δεν είναι ανθρώπινος είναι μόνο τεχνοκρατικός κι όχι ανθρώπινος. Και ο Ελληνισμός σέβεται μόνο και μόνο ό,τι είναι ανθρώπινο. Δεν θέλουμε να επαναληφθεί μια αδικία προς τους Βορειοηπειρώτες, φτάνει πια.
Είναι δικοί μας άνθρωποι και το έχουν αποδείξει πολύ περισσότερο από πολλούς δικούς μας που θεωρούν ότι με τη γέννησή τους στις ελεύθερες περιοχές έχουν κάνει τα πάντα και δεν έχουν ανάγκη να κάνουν περισσότερα.
Στην πραγματικότητα τίποτα δεν αρκεί, γιατί η αξιολογία δεν είναι μια απλή αξιολόγηση. Αυτό το θέμα, που είναι πολύ βασικό όχι μόνο για τη ζωή τους, αλλά σε μερικές περιπτώσεις και για την επιβίωσή τους, είναι ενδεικτικό της συμπεριφοράς μας απέναντί τους. Είναι, λοιπόν, μια πράξη απαραίτητη, ειδικά αφού ακόμα και πρακτικά αποφασίσαμε ότι έχει νόημα σε ανθρώπινο, οικονομικό και στρατηγικό επίπεδο.
Δεν είναι ανάγκη, λοιπόν, να καθυστερούμε επιπλέον γιατί δεν έχει κανένα όφελος αυτή η καθυστέρηση.
Αντιθέτως, η ύπαρξή της αμφισβητεί την αξιοπιστία μας απέναντι στις υποσχέσεις μας ως Ελλάδα. Και δεν υπάρχει λόγος να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.
Γιατί η αδελφή, η κουκλίτσα η αληθινή, είναι και γιαγιά κι αν θέλουμε να δει ακόμα για χρόνια την εγγονή της να γίνεται κουκλίτσα πρέπει κι εμείς να είμαστε στο πλευρό της για όλα όσα ήδη έκανε για μας και την τιμή μας.
Ας φανούμε άξιοι λοιπόν, είναι θέμα χρόνου.
