γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης
Σχετ. άρθρο: Το Ισλαμικό Κράτος και η ολιγωρία της Δύσης
Στο άρθρο μας της Παρασκευής αναφερθήκαμε στο γενικό ιστορικό της ανάδειξης του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και στις εξελίξεις που οδήγησαν στη σύμπηξη της ευρείας συμμαχίας κρατών της Δύσης και του αραβικού κόσμου, για την πραγματοποίηση βομβαρδισμών και ενδεχομένως κάποιου τύπου επιχείρησης από εδάφους.
Στο σημερινό μας άρθρο θα προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε στις πιθανές συνέπειες της επέμβασης της προαναφερθείσας συμμαχίας στην περιοχή και πώς αυτές θα επηρεάσουν τα σύνορα Ιράκ και Συρίας, το Κουρδικό και την Τουρκία.
Οσον αφορά τα σύνορα Ιράκ - Συρίας, τα οποία -να υπογραμμίσουμε- είναι καθαρά τεχνητά και χαράχτηκαν από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα πρέπει να θεωρούμε πιθανό να αλλάξουν και οι Αραβες σουνίτες που κατοικούν εκατέρωθεν των συνόρων, ως χθες πολίτες του Ιράκ και της Συρίας, μετά το πέρας της επιχείρησης εναντίον των τζιχαντιστών να δημιουργήσουν ένα πραγματικό κράτος, που θα παίρνει εδάφη και από το Ιράκ και από τη Συρία.
Οσον αφορά το Κουρδικό, σήμερα οι Κούρδοι είναι στην ουσία η μόνη δύναμη που πολεμά σθεναρά εναντίον των τζιχαντιστών από το έδαφος. Με μια διαφορά: Οι Κούρδοι του Βόρειου Ιράκ ή του Νότιου Κουρδιστάν, όπως είναι το ορθό, επειδή ήδη διαθέτουν ένα ομόσπονδο κράτος που λειτουργεί ντε φάκτο από το 1992 και ντε γιούρε από το 2005, με αφορμή τις πολεμικές συγκρούσεις με τους τζιχαντιστές, έχουν ανέβει ένα σκαλί αναγνώρισης από τη Δύση, πολλές χώρες της οποίας -ανάμεσα σε αυτές και η Ελλάδα- έχουν στείλει ή θα αποστείλουν οπλικά συστήματα και πολεμικό υλικό στην κουρδική κυβέρνηση, κάτι που έως προχθές ήταν αδιανόητο, λόγω της αντίδρασης της Βαγδάτης. Σήμερα όλα γίνονται με άνεση, χωρίς να ενοχλείται κανείς, ούτε η Τουρκία!
Και ερχόμαστε τώρα στα δύσκολα.
Τις πιο σκληρές μάχες εναντίον των τζιχαντιστών και στο Ιράκ και στη Συρία τις δίνουν οι αντάρτες του ΡΚΚ και του παρακλαδιού του, του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας του Δυτικού Κουρδιστάν - Ροζάβα (Β. Συρία). Μάλιστα, αυτό που παραδέχονται όλοι, εχθροί και φίλοι των Κούρδων και του ΡΚΚ, είναι ότι οι αντάρτες του δεν έχουν χάσει σχεδόν καμία μάχη, ενώ πιστώνονται τη λυτρωτική καταδρομική επέμβαση στα όρη Σιντζάρ, όπου αποφεύχθηκε η σφαγή δεκάδων χιλιάδων γεζιντί από τους τζιχαντιστές.
Και λέμε δύσκολα γιατί, ύστερα απ' όλα αυτά και αφού το ΡΚΚ είναι η κύρια και πιο αξιόπιστη στρατιωτική δύναμη για την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών, η Δύση είναι υποχρεωμένη να επαναπροσδιορίσει τη στάση της απέναντι στο κίνημα αυτό, που έως σήμερα είναι χαρακτηρισμένο ως τρομοκρατική οργάνωση.
Φυσικά υπάρχει πάντα η αντίδραση της Τουρκίας, όμως η Αγκυρα θα δυσκολευτεί τη φορά αυτή να βρει φίλους και συμμάχους στις προσπάθειές της να κρατά στη γωνία και υπό τον έλεγχό της το ΡΚΚ ως τρομοκρατική οργάνωση, τη στιγμή μάλιστα που, όπως είναι τοις πάσι γνωστόν, οι μηχανισμοί του τουρκικού κράτους και η ίδια η κυβέρνηση της Αγκυρας είναι αυτοί που βοηθούν με κάθε τρόπο και εξοπλίζουν του τζιχαντιστές.
Ηδη, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές στις Βρυξέλλες, η Ευρωπαϊκή Ενωση και διάφορες ευρωπαϊκές χώρες στέκονται με σκεπτικισμό πάνω από το κρίσιμο αυτό δίλημμα και δεν θα πρέπει να θεωρείται απίθανο η προσέγγιση και αναγνώριση να ξεκινήσει με τους Κούρδους της Συρίας και το Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας, που δεν είναι τίποτε άλλο από έναν πολιτικοστρατιωτικό κλώνο του ΡΚΚ.
Επίσης ένα άλλο σημείο που θα πρέπει να προσέξουμε και είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι απασχολεί σοβαρά την Αγκυρα είναι το γεγονός ότι ο υπερεξοπλισμός των Κούρδων, στο τέλος της επιχείρησης εναντίον των τζιχαντιστών, θα έχει οδηγήσει στη δημιουργία ενός εμπειροπόλεμου και σχετικά καλά εξοπλισμένου κουρδικού στρατού, ο οποίος, εκτός του ότι θα προστατεύει τους κουρδικούς πληθυσμούς και τα υπό χάραξη σύνορα του Μεγάλου Κουρδιστάν, θα δίνει και αυτοπεποίθηση στην Ερμπίλ και στις άλλες κουρδικές συνιστώσες απέναντι στις γειτονικές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία.
Οι φίλοι και αναγνώστες της εφημερίδας μας και αυτής εδώ της στήλης δεν πρέπει να έχουν παράπονο, γιατί όλα αυτά τα χρόνια, όταν δεν τολμούσε να γράψει κανείς ούτε μια λέξη για το Κουρδικό, λόγω του άγους της παράδοσης Οτζαλάν, εμείς -μερικές φορές ίσως και καθ’ υπερβολήν- καλύψαμε τις εξελίξεις γύρω από το Κουρδικό και τώρα δεν δυσκολευόμαστε να αναλύσουμε τα γεγονότα και να κάνουμε τις δικές μας εκτιμήσεις.
Κλείνοντας να τονίσουμε ξανά την ανάγκη η γονυπετής Ελλάδα να αποκτήσει πολιτική για το Κουρδικό, χωρίς να φοβάται την Αγκυρα. Ισως, αν την αποκτήσει, να σηκωθεί και πάλι όρθια.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"
