Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Καλοκαίρι του 2014 στην Ελλάδα της τρόικα
με το 60% των νέων μας στην ανεργία ΣΟΚΑΡΕΙ η ειδησεογραφία με συλλήψεις και
κατασχέσεις δύο τόνων και 133 κιλών ηρωίνης στην Αττική αναδεικνύοντας ξανά το
τραγικό για άτομα, οικογένειες και την κοινωνία θέμα, που συμβάλλει στην έξαρση
της εγκληματικότητας και παράλληλη συσσωρεύει μυθικό πλούτο στους εμπόρους του
θανάτου…
Τον Δεκέμβριο
του 1987 ο ΟΗΕ καθιέρωσε την 26η Ιουνίου ως «Παγκόσμια ημέρα κατά
των Ναρκωτικών».
Θα την
τιμήσουμε την ερχόμενη Πέμπτη 26 Ιουνίου
2014.
Δυστυχώς τα στατιστικά στοιχεία επιβεβαιώνουν ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ
ότι τα ελληνόπουλα καταγράφουν «πρωτιές» ανάμεσα στους Λαούς των 28 χωρών που αθροιστικά
απαρτίζουν την μεγάλη οικογένεια της Ε.Ε.…
Τέτοιες «πρωτιές» δεν μας κάνουν περήφανους ακριβώς
επειδή το να κατέχεις την πρώτη θέση στη λίστα θανάτων από ναρκωτικά δεν είναι
δυνατόν να ικανοποιεί κανέναν μας.
Επιτρέψτε
μου, όμως, σήμερα να τοποθετηθώ πολύ σύντομα με κάποιες προσωπικές εμπειρίες
που μορφοποίησαν την θεωρητική και εμπειρική μου άποψη για το μεγάλο αυτό
πρόβλημα καθώς η ενασχόλησή μου με άτομα εξαρτημένα από απαγορευμένες ουσίες
έχει ξεπεράσει ήδη τον μισό αιώνα.
Οι αρχικές μου απόψεις για τα ναρκωτικά
έχουν αλλάξει δραματικά.
Ήμουν για πολλά χρόνια ένθερμος υποστηρικτής και
εκτελεστικό στέλεχος σε Θεραπευτικές Κοινότητες και προγράμματα αποτοξίνωσης
και επανένταξης με τη θεωρία της απόλυτης αποχής από εξαρτησιογόνες ουσίες.
Τώρα πια εμμένω
στην άποψη ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΡΟΧΗΣ υποκατάστατων όπως η μεθαδόνη για να εξαλειφθεί
το κυρίαρχο στοιχείο που κινεί την μαύρη αγορά ναρκωτικών – ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΒΡΩΜΙΚΟ
ΚΕΡΔΟΣ!..
--------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Jimmy
της Νέας Υόρκης & η Jill της Βοστώνης
Την πρώτη μου επαφή με χρήστες την έκανα στη Νέα Υόρκη στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ενώ ήμουν ακόμη φοιτητής και σπούδαζα με υποτροφία κοινωνιολογία-ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.
Γνώρισα τον
11-χρονο Jimmy, ένα
πανύψηλο νέγρο στο κέντρο νεότητας του Χάρλεμ, καθώς είχαμε επισκεφθεί την
περιβόητη συνοικία των νέγρων της Νέας Υόρκης, μέσα στα πλαίσια ενός μαθήματος
του μακαρίτη Νέγρου ψυχολόγου καθηγητή μου Dr Kenneth Clark, του
πρώτου Άφρο - Αμερικανού Προέδρου της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας.
Εκεί είχα το
θλιβερό προνόμιο να γνωρίσω από κοντά τη δυστυχία των ανθρώπων που βρίσκονται
εκτός του «συστήματος», με διαφορετικό χρώμα επιδερμίδας, χαμηλά επίπεδα
μόρφωσης, με υψηλά ποσοστά ανεργίας, με έντονη αντικοινωνική συμπεριφορά,
μονίμως αντίπαλοι με την «έννομη τάξη», «στατιστικά στοιχεία» στην κατηγορία
των κοινωνικών προβλημάτων…
Άνθρωποι,
ώριμοι στην ηλικία, νέοι, έφηβοι και παιδιά χωρίς μοίρα στον ήλιο της
πλουσιότερης χώρας του πλανήτη μας…
Τότε πίστεψα
ότι ο ψεύτικος κόσμος της φυγής με χρήση ναρκωτικών είναι δελεαστικά πειστικός
για άτομα που αισθάνονται ότι βρίσκονται στις παρυφές του κοινωνικό-οικονομικού
και πολιτισμικού γίγνεσθαι, για άτομα περιθωριακά.
Λίγα μόλις χρόνια αργότερα υποχρεώθηκα να …αναθεωρήσω τις αιτιολογικές μου απόψεις για τη χρήση ναρκωτικών όταν γνώρισα ως Γενικός Διευθυντής των ΚΕΘΕΑ Spectrum House της Κοινοπολιτείας της Μασαχουσέτης την 15χρονη Jill.
Μπορεί ο Jimmy να ήταν πειστικός αιτιολογώντας την εμπλοκή του στα ναρκωτικά ως άτομο που δεν γνώρισε οικογενειακή θαλπωρή, ήταν πάμφτωχος, περιθωριακός, νέγρος σε μια χώρα πλούσια και λευκή!
Ακόμη πιο πειστική ήταν όμως, τουλάχιστον στον εαυτό της, η Jill καθώς θεωρούσε ότι αρκούσε η περιέργεια και μια κακιά παρέα για να εμπλέξει στον αδυσώπητο κόσμο των ναρκωτικών μια ωραία έφηβο, μέλος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες της Βοστόνης!
Ο Jimmy έκανε ναρκωτικά επειδή ΔΕΝ είχε τίποτε!
Η Jill έκανε ναρκωτικά επειδή είχε τα πάντα!
Εάν θελήσουμε να πιστέψουμε τους χρήστες ουσιών, τελικά, οι αιτίες που φαίνεται να τους έχουν οδηγήσει στα ναρκωτικά είναι τόσες όσες και τα άτομα που κάνουν χρήση.
Κάθε νέος και νέα, κάθε μεγαλύτερο στην ηλικία άτομο που κάνει χρήση έχει μια σχετικά πειστική, αν όχι για γονείς, συγγενείς, φίλους και όλους εμάς τους υπόλοιπους, τουλάχιστον για τον εαυτό του ιστορία, ένα λιγότερο ή περισσότερο δραματικό σενάριο ερμηνείας της αυτοκαταστροφικής του συμπεριφοράς που τελικά συμπαρασύρει στη φθορά οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και όλη την υπόλοιπη οικογένεια.
Πενήντα χρόνια έρευνας και προσφοράς υπηρεσιών σε εξαρτημένα άτομα στην Αμερική και την Ευρώπη με έχουν οδηγήσει στη διαπίστωση ότι η ναρκομανία είναι πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο πρόβλημα που απαιτεί ανάλογες προσεγγίσεις για τον χειρισμό του σε θεσμικό και σε ατομικό επίπεδο.
Δεν ελέγχεται μόνο με αστυνομικές μεθόδους, δεν λύνεται μόνο με την οργανική απεξάρτηση και την ψυχοκοινωνική θεραπεία του ατόμου δεν θα εξαλειφθεί επειδή θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά κάποιοι μεγαλέμποροι θανάτου καθώς τη θέση τους θα πάρουν άλλοι ακ’ομη πιο πρόθυμοι!...
Βέβαια όλα τα παραπάνω τα χρειαζόμαστε ταυτόχρονα και μαζί τους χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε, εάν το μπορέσουμε, την αξία που έχουν τα παιδιά μας, να βιώσουμε τη θεραπευτική δύναμη της αγάπης, να ανασύρουμε από το υποσυνείδητό μας τα νοήματα για τη ζωή καθώς όλα αυτά έπεσαν «θύματα» της παρεξηγημένης έννοιας της ευμάρειας και του πλούτου που υπόσχονται απατηλά πολύ περισσότερα από όσα τελικά μπορούν να μας προσφέρουν…
Εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική πραγματικότητα με έκανε να ξεχάσω τη Νέα Υόρκη και τη Μασαχουσέτη, το Jimmy και την Jill καθώς ιστορίες καθημερινού δράματος ακούει κανείς και από τον 13χρονο Παναγιώτη στη Θεσσαλονίκη και τη 15χρονη Μαρία στην Αθήνα!..
Λίγα μόλις χρόνια αργότερα υποχρεώθηκα να …αναθεωρήσω τις αιτιολογικές μου απόψεις για τη χρήση ναρκωτικών όταν γνώρισα ως Γενικός Διευθυντής των ΚΕΘΕΑ Spectrum House της Κοινοπολιτείας της Μασαχουσέτης την 15χρονη Jill.
Μπορεί ο Jimmy να ήταν πειστικός αιτιολογώντας την εμπλοκή του στα ναρκωτικά ως άτομο που δεν γνώρισε οικογενειακή θαλπωρή, ήταν πάμφτωχος, περιθωριακός, νέγρος σε μια χώρα πλούσια και λευκή!
Ακόμη πιο πειστική ήταν όμως, τουλάχιστον στον εαυτό της, η Jill καθώς θεωρούσε ότι αρκούσε η περιέργεια και μια κακιά παρέα για να εμπλέξει στον αδυσώπητο κόσμο των ναρκωτικών μια ωραία έφηβο, μέλος μιας από τις πλουσιότερες οικογένειες της Βοστόνης!
Ο Jimmy έκανε ναρκωτικά επειδή ΔΕΝ είχε τίποτε!
Η Jill έκανε ναρκωτικά επειδή είχε τα πάντα!
Εάν θελήσουμε να πιστέψουμε τους χρήστες ουσιών, τελικά, οι αιτίες που φαίνεται να τους έχουν οδηγήσει στα ναρκωτικά είναι τόσες όσες και τα άτομα που κάνουν χρήση.
Κάθε νέος και νέα, κάθε μεγαλύτερο στην ηλικία άτομο που κάνει χρήση έχει μια σχετικά πειστική, αν όχι για γονείς, συγγενείς, φίλους και όλους εμάς τους υπόλοιπους, τουλάχιστον για τον εαυτό του ιστορία, ένα λιγότερο ή περισσότερο δραματικό σενάριο ερμηνείας της αυτοκαταστροφικής του συμπεριφοράς που τελικά συμπαρασύρει στη φθορά οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και όλη την υπόλοιπη οικογένεια.
Πενήντα χρόνια έρευνας και προσφοράς υπηρεσιών σε εξαρτημένα άτομα στην Αμερική και την Ευρώπη με έχουν οδηγήσει στη διαπίστωση ότι η ναρκομανία είναι πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο πρόβλημα που απαιτεί ανάλογες προσεγγίσεις για τον χειρισμό του σε θεσμικό και σε ατομικό επίπεδο.
Δεν ελέγχεται μόνο με αστυνομικές μεθόδους, δεν λύνεται μόνο με την οργανική απεξάρτηση και την ψυχοκοινωνική θεραπεία του ατόμου δεν θα εξαλειφθεί επειδή θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά κάποιοι μεγαλέμποροι θανάτου καθώς τη θέση τους θα πάρουν άλλοι ακ’ομη πιο πρόθυμοι!...
Βέβαια όλα τα παραπάνω τα χρειαζόμαστε ταυτόχρονα και μαζί τους χρειάζεται να ξαναθυμηθούμε, εάν το μπορέσουμε, την αξία που έχουν τα παιδιά μας, να βιώσουμε τη θεραπευτική δύναμη της αγάπης, να ανασύρουμε από το υποσυνείδητό μας τα νοήματα για τη ζωή καθώς όλα αυτά έπεσαν «θύματα» της παρεξηγημένης έννοιας της ευμάρειας και του πλούτου που υπόσχονται απατηλά πολύ περισσότερα από όσα τελικά μπορούν να μας προσφέρουν…
Εδώ και πολλά χρόνια η ελληνική πραγματικότητα με έκανε να ξεχάσω τη Νέα Υόρκη και τη Μασαχουσέτη, το Jimmy και την Jill καθώς ιστορίες καθημερινού δράματος ακούει κανείς και από τον 13χρονο Παναγιώτη στη Θεσσαλονίκη και τη 15χρονη Μαρία στην Αθήνα!..
Η αδυσώπητη
πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά νέοι αλλά και ώριμοι συνάνθρωποί μας στην
Πατρίδα μας την Ελλάδα καθώς εμπλέκονται στα γρανάζια της καταστροφικής
κερδοσκοπίας των εμπόρων του λευκού θανάτου είναι μια ΠΙΚΡΗ πραγματικότητα που
τη συνθέτουν κάθε χρόνο εκατοντάδες θανάτων που αφήνουν στους εμπόρους κέρδη
αμέτρητων εκατομμυρίων ευρώ…
----------------------------------------------------------------------------------------------
ΨΥΧΟΓΡΑΦΗΜΑ
Ήταν ένα
λεπτό, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι που μόλις είχε διαβεί το κατώφλι της τρίτης
δεκαετίας της βιογραφικής του οντότητας ...
Εκεί, κάπου ανάμεσα στο λύκειο και το πανεπιστήμιο, η
μικροαστική του ανία βρήκε διέξοδο..
Στην πολυπρόσωπη, απρόσωπη παρέα των «δήθεν» επαναστατημένων νέων φίλων του.
Κοινός
παρονομαστής της "φιλίας" τους η διάχυτη, ανεξακρίβωτη αλλά
πραγματική αίσθηση της "καταπίεσης"...Σκοπός τους η διερεύνηση όχι του
ΠΩΣ και του ΓΙΑΤΙ αλλά του κάθε τι που θάδιωχνε, χωρίς κόπο την
"ανία" που θα προσπόριζε νοήματα, έστω εφήμερα, όμως ευδιάκριτα και
οπωσδήποτε… αισθησιακά...
Ναρκωτικά
!...
Σε άλλες
εποχές, σε αυτήν εδώ την πόλη – σε ολάκερη τούτη την επικράτεια της «φαιδρής
πορτοκαλιάς» καταπίεση σήμαινε φτώχεια, υποχρέωση για μεροδούλι έλλειψη όχι της
ελευθερίας να χαρείς τη ζωή αλλά των πόρων που θα βοηθούσαν να πραγματώσεις το
δικαίωμα της κάθε ελεύθερης από υποχρέωση δουλείας ή δουλειάς ώρας για να
χαρείς την εφήμερη ζωή!
Αλλά ο κόσμος
άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί...
Σωστά!
Τώρα υπάρχουν
οι πόροι στριμωγμένοι σε κάποιο ασφυκτικό τεσσάρι μιάς κάποιας κακόγουστης
πολυκατοικίας σε αυτήν την τόσο αλλαγμένη, πολύβουη, ξάγρυπνη, αεικίνητη πολυάνθρωπη
και συνάμα τόσο απίστευτα και οδυνηρά απάνθρωπη πόλη...
Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ
φαίνεται να ξεκίνησε νωρίς...Τότε ήταν αθέλητη αδιαφορία...
Ξεκίνησε καθώς
ο γονιός πάσχιζε να εξασφαλίσει τους πόρους και η μάνα πρόσφερε με την εκτός
εστίας απασχόλησή της στην απαραίτητη αύξησή τους...Το λεπτοκαμωμένο, χλωμό
παιδάκι δεν καταλάβαινε από πόρους ούτε από μάρμαρα Πεντέλης και κρύσταλλα
ΒΟΗΜΙΑΣ...
Καταλάβαινε,
όμως, οπόταν την έβρισκε τη γλυκιά ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς...εκείνο το
χάϊδεμα σtο κεφάλι από το
χέρι του πατέρα... Καταλάβαινε με όλο του το ΕΙΝΑΙ την ανείπωτη χαρά μιάς
βόλτας στην παραλία καθώς κρεμότανε από τα χέρια του μπαμπά και της μαμάς
και...ΕΝΑ, ΔΥΟ,ΤΡΙΑ...ΧΟΠ!
Έκαμνε το
γιγάντιο βήμα....Και γέμιζε γέλια και χαρές παιδιάστικες η ατμόσφαιρα, και
γέμιζε ανείπωτη ευτυχία η καρδούλα του, πλημμύριζαν στο φως τα μάτια της μαμάς,
φούσκωνε με περηφάνια το στήθος του πατέρα…
Του έλειπαν,
του έλειπαν αφήνοντας χαοτικό κενός, γίνονταν τόσο επιθυμητά καθώς παρέμεναν
απρόσιτα όλα αυτά τα απλά πράγματα που δεν αγοράζει το χρήμα....
Κάπου ανάμεσα
στον αγώνα για τα κρύσταλλα, τα μάρμαρα και τις πορσελάνες λιγόστεψαν οι
αγκαλιές, τα χάδια, οι βόλτες τα γιγάντια βήματα...Έδωσαν όλα αυτά τη θέση τους
στην αδιαφορία..
Αδιαφορία; Ο
αγώνας του πατέρα και της μάνας, το αγχωτικό κυνηγητό των πόρων που
εξασφαλίζουν το πολυπόθητο βιοτικό επίπεδο;
Έτσι
τουλάχιστον το έβλεπε αυτός!
Όταν κοιτάς από
χαμηλά, ο κόσμος των μεγάλων είναι σίγουρα συναρπαστικός, τόσο απρόσιτος,
σχεδόν μαγικός...Θέλεις, κάθε παιδί θέλει, να μακρύνουν ξαφνικά τα πόδια σου,
να μακρύνουν τα χέρια σου να τους αγκαλιάσεις και να τους φτάσεις...Να
ψιθυρίσεις στο αυτί τους..." Ε, μανούλα, πατερούλη, τί γίνεται; Εμένα
με...ξεχάσατε;"
Ο αγώνας
μεταφράζεται σε σύμβολα της επιτυχίας μέσα στα σύγχρονα αστικοβιομηχανικά μας
πλέγματα και καθώς απομυζά την ικμάδα, τη ζωντάνια, τα συναισθήματα την αγάπη
μας πολλαπλασιάζονται τα κρύσταλλα, οι πορσελάνες, τα μάρμαρα...
Τα άψυχα
ακριβοπληρωμένα κομψοτεχνήματα της
επιτυχίας μας, της ποθητής...ευπορίας μας!
Η αθέλητη
κόπωση των γονιών που δουλεύουν ώρες ατέλειωτες στην ψυχή του παιδιού γεννά την ανάγκη για ΦΥΓΗ από την οδυνηρή πραγματικότητα που
παίρνει πολλές σύγχρονες μορφές:
Αντικοινωνικές
πράξεις, επιδερμικό σεξ, ναρκωτικά...
Το εικοσάχρονο,
ευαίσθητο, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι, φοιτητής πανεπιστημίου τώρα, ήθελε από
πολύ καιρό να ΦΥΓΕΙ!…
Και τούτη η
καταραμένη σημερινή δόση της άσπρης σκόνης το βοήθησε να φύγει...ΟΡΙΣΤΙΚΑ!…
---------------------------------------------------------------------------------------------
