Καληνύχτα Ελλάδα...

Εντάξει, δεν το κρύβω... Έτρεφα μια ελπίδα... Έτρεφα γιατί βλέποντας γύρω μου κόσμο να πεινά, να υποφέρει, να τη βγάζει καθημερινά με χάπια και αντικαταθλιπτικά, θεωρούσα ότι όλο και κάτι θα είχε αλλάξει μέσα στον καθένα που βίωνει αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα... Και αυτό πίστευα θα αποτυπωνόταν στο αποτέλεσμα της κάλπης...

Εντάξει, από την πολύ εξυπνάδα θα είναι... Δεν εξηγείται αλλιώς... Η έστω και λίγη αυτή εμπιστοσύνη που μου είχε απομείνει προς τους συμπολίτες μου πρέπει να ήταν απόρροια του IQ μου... Επειδή το ´χω όσο να 'ναι εγώ, ήθελα να πιστεύω ότι κομματάκι το έχουν και οι άλλοι...

Ναι, ρε φιλαράκι, το 'χω, τί θες τώρα... Να το παίζω σεμνότυφη και να προσποιούμαι ότι είμαι κι εγώ προβατάκι;;; Αφού είμαι τίγρης, δεν κρύβονται αυτά.

Απλά νόμιζα ότι δεν είμαι μόνη σε αυτή τη χώρα. Και ειδικά στην Αθήνα που μαστίζεται από την κρίση, πολύ περισσότερο από πολλές περιοχές της ελληνικής επαρχίας...

Νόμιζα ότι είμαστε πολλοί πια, πάρα πολλοί, εμείς που είχαμε μπουχτίσει, δικαιολογημένα αγανακτίσει και απηυδήσει με την όλη κατάσταση. 

Νόμιζα ότι αυτό το κάτι το ιδιαίτερο, το απόλυτα ελληνικό, είχε πια αφυπνιστεί στις φλέβες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και έρεε ελεύθερα και δυνατά...

Αλλά να τελικά... Οι όμορφες ψευδαισθήσεις όμορφα καίγονται... 

ΠΗΓΗ