γραφει ο αρισταρχος
“… δεν έχεις; Περίμενε τον Σαμαρά να σου δώσει δωρεάν wi-Fi.”
Έμεινα να βλέπω ψηλά πάνω στην οθόνη την ένδειξη «δεν είναι δυνατή η σύνδεση στο διαδίκτυο» με το γνωστό δεινοσαυράκι σε προφίλ. Στο router αναμμένο το πρώτο λαμπάκι σταθερά, το δεύτερο και το τέταρτο κυνηγιούνται παιχνιδιάρικα. Πανικοβλήθηκα και μονάχα στην ιδέα χωρίς την δόση της ιντερνετίνης! Και, τελικά ήταν λάθος μου που πήρα τηλέφωνο(απ’ το κινητό γιατί το σταθερό είναι κομμένο) ν’ ακούσω να μου λένε “Το internet είναι κομμένο λόγω χρέους” Ωραία! Και είναι Παρασκευή, και έρχεται Σαββατοκύριακο. Λεφτά για άλλες δραστηριότητες δεν υπάρχουν και άρα τι μου μένει; Να παίξω κρεμάλα με τον εαυτό μου. Κι όποιος κρεμαστεί.
Το αν θα κοπεί αυτό το ρημάδι ή όχι το αποφασίζει ένα πρόγραμμα ψυχρό και δίκην εκτελεστή χωρίς κοινωνικές ευαισθησίες. Για παράδειγμα δεν ρωτάει “Βρε τον φουκαρά, να του το κόψουμε Δευτέρα γιατί τι θα κάνει όλο το Σαββατοκύριακο. Άστον να ” . Όχι, είναι ένα απλό πρόγραμμα που όμως… το έκανε κάποιος προγραμματιστής, ψυχρός εκτελεστής ενός προγράμματος που ελέγχει αν πληρώθηκε το internet. Όχι; Κόφτο, πάμε παρακάτω. Άντε και καλά αυτός είναι ένα προγραμματιστής παρά λίγο άνθρωπος και ενεργεί ρομποτικά. Αισθήματα; Χα! Εδώ δεν έχουν αυτοί που ψηφίζεις για νάχουν, οι ψυχροί προγραμματιστές θα έχουν; Τότε πάμε σ’ αυτούς που έδωσαν την εντολή. Κάνε τούτο κάνε τάλλο πόσα θες. Αυτόν το μόνο που τον νοιάζει είναι να πληρώνονται οι λογαριασμοί, τίποτε άλλο! Έχεις λεφτά; Ωραία, πάμε παρακάτω. Δεν έχεις; Περίμενε τον Σαμαρά να σου δώσει δωρεάν wi-Fi.
Νάμαι λοιπόν χωρίς internet και λεφτά. Η νευρικότητά μου βαράει κόκκινο και η αφραγκία σκέτη θλίψη. Δυό μέρες τώρα σκανιάρω όλο μου το σπίτι (τ’ άκουσες; Είναι ακόμα… μου, για πόσο;) σε κάθε τσέπη, γωνιά, τσάντα, πορτοφόλι και ανήλιαγες κρυψώνες. Τα λάφυρα μόλις ένα εικοσάρι και καμιά διακοσαριά κέρματα του ενός λεπτού(να τι είναι να βάζεις από λίγα εδώ κι εκεί στις καλές μέρες-έχει και τέτοιες μέρες;). Τα πήγα στο φούρνο και λίγο έλειψε να με κατηγορήσουν πως λήστεψα το παγκάρι του Αγίου Σουλπίκιου. Κι εκείνο, το παγκάρι, πάντα είχε από μισόευρο και πάνω αλλά με την κρίση γέμισε λεπτά και… ροδέλες! Ένδεια χρημάτων γαρ εστί .
Στο συρτάρι φιγουράρει ένα σακουλάκι με καφέ. Αν τελειώσει κι αυτό πάει η μισή μας η χαρά. Φαγητό βγάζω δεν βγάζω την άλλη βδομάδα. Ίσα ίσα που ή θα βρω δουλειά ή θα τύχω σε κείνο το καταραμένο το joker. Αν όχι φοβάμαι θα με περιμαζέψει η εκκλησιαστική ομάδα αναξιοπαθούντων μελλοθάνατων. Χαίρε μνημονιακέ αρχηγέ… αυτοί σε χαιρετούν!
Τώρα που το στερούμαι το διαδίκτυο το ξανασκέφτομαι. Καλύτερα να κόψουμε τα μπουζούκια… δηλαδή αυτά το Σάββατο με τον Παπαδόπουλο το… στην υγειά μας βρε παιδιά. Καλύτερα μιας ώρας ιντερνετικός παρά σαράντα χρόνια… Παπαδοπουλικός(στην υγειά μας βρε παιδιά κλπ κλπ για να μη παρεξηγιόμαστε) Τώρα καταλαβαίνω εκεί στη δεκαετία του ογδόντα την κατάρα “να σου καεί το video”. Η σημερινή αντίστοιχη “να σου κοπεί το… internet ” Πω πω τι ναρκωτικό Θεέ μου!
Ζήτησα από τον γείτονα αλλά, λέει, έχει μονάχα ενσύρματο και η απόσταση τεράστια. Βαθιά ανάσα και σκέψη. Τι θα κάνουμε ολόκληρο Σαββατοκύριακο ενώ κάποιος φωνάζει μέσα μου, και ποιος τον ακούει “ την Δευτέρα θα βρεις λεφτά να πληρώσεις;” Τον καπακώνω, ούτε που να το σκέπτομαι. Όχι αλλά να… Σαββατοκύριακο μπροστά.
Το κινητό, ναι είναι μια λύση με100Mb που έχει η αποθήκη. Προσπαθώ να μπω μέσα αλλά μόνο Gmail. Έ καλά, τι να κάνουμε κοντά στην αναβροχιά. Τ’ ανοίγω και πέφτω σε ότι χειρότερο, πάνω στον Θεοχάρο που με ενημερώνει να πάω να πληρώσω το ΕΕΤΗΔΕ του 2012, τώρα που το ξεκαθάρισαν. Το εγκεφαλικό έφυγε αλλά ο μπαμπούλας έμεινε. Χρωστώ μια ρύθμιση, κάτι ληξιπρόθεσμα και τώρα να και το ΕΕΤΗΔΕ του 2012 παρακαλώ. Πως όμως θα λαμβάνειν δεν το διευκρινίζει. Ά, έχετε και σπίτι; Καλά καλά θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες. Αν προλάβεις από ΔΕΗ και τράπεζες. Θεέ μου χάνομαι. Η τηλεόραση, ακόμα παίζει, ουρλιάζει με την φωνή κάποιου Άδωνη. “O ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο κοντά σε μας από ότι στο ΚΚΕ” Θεέ μου ας την κλείσει κάποιος, δεν την αντέχω. Κανένας δεν αντιλαμβάνεται πόσο κοντά είναι σ’ αυτό που θα αποκαλυφθεί αμέσως στο επόμενο χτύπο του ρολογιού. Σταματούν τον χρόνο και τσιτώνουν τα πόδια “Τώρα!” Άσε, και κάποιος άλλος έβαζε το κλεμμένο από την Γαλλική επανάσταση, Εδώ. Εδώ και Τώρα. Και η κλεψιά έμεινε κλεψιά για να μας ταλανίζει τώρα, χωρίς το εδώ αλλά με αιδώ!
Έκλεισα τον εαυτό μου στο δωμάτιο πανικού και άρχισα να σκέφτομαι. Το κάνω που και που. Αδύνατον! Οι εικόνες που περνούν μπροστά από τα μάτια μου μόλις τα κλείσω είναι φρίκη, αδυσώπητες. Ανεργία, Φαρμακονήσι, κατάργηση του κατώτατου, η εφορία του Στουρνάρα και του Θεοχάρη, οι συλήψεις για την εφορία αν κάνεις καμιά παραβασούλα με το αυτοκίνητο, οι κατασχέσεις… Ά! Να μη το ξεχάσω. Όταν σου το κόβουν το τηλέφωνο κόβουν μονάχα τις κλήσεις προς τα έξω. Τις εισερχόμενες τις αφήνουν για να εξυπηρετούν τις εταιρείες «εκ μέρους των τραπεζών». Τι νομίσατε ότι σκέφτηκαν εσάς; Προσωπογραφίες στο ίδιο νόμισμα είναι. Μπά, πρέπει να το καταργήσω. Σ’ αυτό τον χώρο του πανικού να μη μπαίνει ούτε η σκέψη μου, γίνομαι χειρότερα. Και χωρίς internet. Τι είπα, τώρα; Ιδέες δίνω;
Φυλάχτηκα σ’ όλη μου τη ζωή με αυστηρότητα μακριά από τα ναρκωτικά αλλά αυτό με την ιντερνετίνη… πολύ σκληρό βρε παιδιά, πολύ σκληρό. Κι έρχεται και ΣουΚου!
