Φούγκα για δύο ασύμμετρες φωνές... "κεραυνός"
της Ρένας Ραψομανίκη
Ο Αργύρης, από την άλλη πλευρά, το πήρε είδηση. Δεν χρειαζόταν και πολύ εξυπνάδα άλλωστε. Είχα τη λάμψη της ερωτευμένης, τη δημιουργικότητα της χορτασμένης, την ατονία της ξενυχτισμένης, το απλανές βλέμμα κάποιας που είναι αλλού, μια τάση για απομόνωση, μια βιασύνη να φύγω από το γραφείο με το τέλος της δουλειάς. Δεν μπορώ να πω αν ήταν αυτό που τον έκανε να επισπεύσει τις αποφάσεις του.
Πάντως το Μάιο μου ζήτησε, για πρώτη φορά, να πιούμε έναν καφέ εκτός γραφείου. Πήγα χωρίς να φροντίσω να ξυρίσω μασχάλες και γάμπες, χωρίς να τρίψω τα πετσάκια στις φτέρνες και χωρίς να βάλω καινούργια εσώρουχα. Ήθελα να είναι φανερό το μήνυμα πως δεν ήμουν διαθέσιμη.
Δεν χρειάστηκε. Δεν είχε πρόθεση να με πηδήσει... για την ώρα τουλάχιστον. Με άφησε άφωνη όταν μπήκε κατ' ευθείαν και χωρίς περιστροφές στο θέμα: είχαν συμφωνήσει με την γυναίκα του για διαζύγιο. Δεν ήθελε να μου φορτώσει καμιά ευθύνη, δεν ήμουν εγώ η αποκλειστική αιτία. Όμως ήταν εκεί, ερωτευμένος και υπομονετικός για την απάντησή μου. Αν κάποια στιγμή ένιωθα έτοιμη δεν είχα παρά να του ζητήσω το κουτάκι με το δαχτυλίδι που θα κουβαλούσε μόνιμα στην τσέπη του.
Το κουβέντιασα με το Μιχαλιό.
-Τον βρίσκω πολύ εντάξει τον τύπο. Θα μπορούσε να σε διεκδικήσει ανέξοδα εκμεταλλευόμενος τη θέση του. Έχει κότσια και σε θέλει πολύ. Σκέψου το καλά.
-Είναι πολύ άσχημος.
-Έλα τώρα.... Η ασχήμια συνηθίζεται και η ομορφιά εξαφανίζεται.
-Εύκολο να το λες εσύ που είσαι τόσο όμορφος.
-Η ομορφιά είναι αναλώσιμη. Είσαι σίγουρη πως θα την έχω και αύριο;
Πού να ξέραμε όσο οδυνηρά προφητική μπορούσε να είναι αυτή η χαλαρή κουβέντα! Πού να ξέραμε πως, μόλις έξι μήνες μετά, το πρόσωπο του Μιχαλιού θα ήταν τόσο φριχτά παραμορφωμένο που μπροστά του ο Αργύρης θα φάνταζε άγγελος!
-Δεν θα είμαι, όμως, ποτέ μαζί του όπως είμαι μαζί σου.
-Περνάμε πολύ ωραία μαζί… μα, όσο κι αν το απωθείς, το ξέρεις πολύ καλά πως η σχέση μας γεννήθηκε με ημερομηνία λήξης.
Του έστειλα προσκλητήριο για τον γάμο μου το ’76. Απάντησε με ειλικρινείς ευχές, αλλά δεν εμφανίστηκε. Δεν τον ξαναείδα από τότε.
§§§
Και μετά από εικοσιπέντε χρόνια, τα Χριστούγεννα του 2000, η Αίγλη είπε αδιάφορα στο τηλέφωνο:
-Βρεθήκαμε, ξέρεις, με τον Μιχαλιό… τον Εξωτικάκη.
Η σχέση μου με την Αίγλη πόρρω απείχε από εκείνη τη νεανική φιλία όπου οι εξομολογήσεις για τα αισθηματικά μας διαρκούσαν ώρες ατέλειωτες. Ειδικά όταν έφυγε από την Αθήνα οι σχέσεις περιορίστηκαν σε κάποια τηλεφωνήματα σε γιορτές και γενέθλια.Τι ήθελε να μου πει; Πώς έγινε; Σε ποιο επίπεδο είχαν βρεθεί στα πενήντα τους; Κι εκείνος; Είχε κάνει την κουτουράδα να της μιλήσει για τη σχέση μας; (Αυτή τη σχέση που είχα κρατήσει ζηλόφθονα για τον εαυτό μου και δεν την μοιράστηκα με κανένα, πολύ περισσότερο με την Αίγλη).
-Να του δώσεις τους χαιρετισμούς μου, είπα ουδέτερα ευελπιστώντας να δώσει από μόνη της περισσότερες εξηγήσεις, πράγμα που εκείνη δεν έκανε.
§§§
Ένα σχεδόν χρόνο αργότερα τρόμαξα να αναγνωρίσω τη φωνή του Μιχαλιού στο τηλέφωνο. Δεν ήταν ο χρόνος που την είχε αλλοιώσει, αλλά ο πόνος.
-Νιώθω ανίκανος να πιάσω τιμόνι. Μπορείς να οδηγήσεις ως τα Γιάννενα; Εκεί θα γίνει αύριο στις τέσσερις η κηδεία της Αίγλης.
ΤΕΛΟΣ ΔΕΚΑΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Γιούλια Ολόμπλαβα
