Το φάντασμα μιας κίβδηλης Κεντροαριστεράς

  Γράφει ο Δημήτρης Τουκαλάς
  Βουλευτής Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την μνημονιακή Ελλάδα:
Το φάντασμα της κεντροαριστεράς! Για να το ζωντανέψουν ένωσαν τις δυνάμεις τους, γνωστά εκδοτικό-οικονομικά συμφέροντα που εκφράζονται από τα συγκροτήματα των ΜΜΕ της διαπλοκής, πέντε Δήμαρχοι Καλλικρατικής κοπής, 58 διανοούμενοι, καθηγητές, τεχνοκράτες και άλλες προσωπικότητες, 75 στελέχη του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ, εκπρόσωποι ενός αφερέγγυου και κουρασμένου πολιτικού προσωπικού, και στο βάθος οι «800» και λοιπές «παλαιοσοσιαλιστικές» δυνάμεις!

Το κοινό που συνδέει όλες αυτές τις κινήσεις που αναδύονται μέσα από τα απόνερα της συγκυρίας, είναι η αγωνιώδης, αγχωμένη προσπάθεια των υποστηρικτών τους, να αρθρώσουν έναν «εναλλακτικό» πολιτικό πόλο ο οποίος θα αποτελέσει ανάχωμα στην προσχώρηση ριζοσπαστικών στοιχείων του σοσιαλιστικού χώρου στον ΣΥΡΙΖΑ, θα στηρίξει την υπάρχουσα διάταξη των πολιτικών δυνάμεων που έχει ήδη τεθεί υπό αμφισβήτηση, και θα επαναδιαπραγματευθεί τη θέση αυτών των παραγόντων στο πολιτικό προσκήνιο. Είναι δηλαδή κατ' ουσίαν μία επιχείρηση διάσωσης φθαρμένου πολιτικού προσωπικού υπό τον πάντοτε βολικό μανδύα της κεντροαριστεράς, που ανασύρεται κατά περίπτωση από τα «χρονοντούλαπα». Και όλοι αναφέρονται στην ανασυγκρότηση της χώρας, στην αντιμετώπιση των παθογενειών του πολιτικού συστήματος και κυρίως στην ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων! Θου Κύριε...
Θα μας απασχολήσει εδώ, η «έκκληση – πρόσκληση των 58», η έκκληση των «ανθεκτικών και θυμωμένων, θυμωμένων και στοχαστικών, στοχαστικών και όχι ηττημένων» όπως ισχυρίζονται «χωρίς ντροπή γι αυτό που είναι». Όπως είχα ήδη αναφερθεί σε άρθρο μου περί κεντροαριστεράς τον περασμένο Μάρτη, η κεντροαριστερά στην ιδιαίτερη ελληνική εκδοχή της, εμφανίστηκε και κατοχυρώθηκε ως αυτόνομη πολιτική κατηγορία στη δεκαετία του 1960, εκφράζοντας τις ευρύτερες διεργασίες που είχαν συντελεστεί στο κοινωνικό υπέδαφος ως αποτελέσματα της ταχείας εκβιομηχάνισης, της κοινωνικά άδικης ασκούμενης οικονομικής πολιτικής και του αυταρχικού και μονοκομματικού καθεστώτος, που με σιδερένια πυγμή δόμησε η δεξιά παράταξη με τη συνδρομή του αμερικάνικου παράγοντα.
Ας εξετάσουμε ποιες ήταν οι βασικές παράμετροι της ιστορικής κεντροαριστεράς σε αντιδιαστολή με τις θέσεις των «58».
Η ιστορική κεντροαριστερά συγκροτήθηκε ως εσωκομματικό ρεύμα στην Ένωση Κέντρου με επικεφαλής τον Ανδρέα Παπανδρέου και εξέφραζε την απάντηση των λαϊκών στρωμάτων στην κρίση εκπροσώπησης στους κόλπους του κόμματος. Η ιστορική κεντροαριστερά είχε θέσει με ξεκάθαρο τρόπο το «πολιτειακό-καθεστωτικό ζήτημα», καταφέρνοντας έτσι να υπερκεράσει σε ριζοσπαστισμό την παραδοσιακή Αριστερά που δικαιολογημένα υπό τον φόβο των διώξεων και της συνεχούς στοχοποίησης της, δίσταζε να θέσει το ζήτημα του Πολιτεύματος. Αφαίρεσε από την δεξιά παράταξη το μονοπώλιο του πατριωτισμού αναδεικνύοντας την ενδοτική της στάση στα εθνικά θέματα και κυρίως στο Κυπριακό και καταδεικνύοντας την ως δέσμια εξαρτήσεων από τον ξένο παράγοντα. Έθεσε ως στόχο της οικονομικής ανάπτυξης την κοινωνική δημοκρατία στιγματίζοντας την οικονομική ολιγαρχία. Το κυριότερο όμως ήταν πως έθαψε οριστικά την θέση περί «διμέτωπου αγώνα» της Ένωσης Κέντρου απέναντι στη Δεξιά και την παραδοσιακή Αριστερά και διακήρυξε την ανάγκη σύμπηξης «λαϊκού μετώπου» της κεντροαριστεράς με την Αριστερά με στόχο την ριζική κοινωνική αλλαγή.
Το κείμενο των «58» προτρέπει σε μια συστράτευση για την «εθνική ανασυγκρότηση», η οποία θα βασιστεί στην επαναθεμελίωση των «ιστορικών» πολιτικών παρατάξεων, στο διαφαινόμενο «τέλος της εποχής των μνημονίων». Ούτε μία αναφορά στην κρίση, στις γενεσιουργές αιτίες της, στην τρόικα και στις ευθύνες των πολιτικών των μνημονιακών κυβερνήσεων. Και ποιες ήταν οι συνέπειες των μνημονίων στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Ένα «τραύμα της εθνικής πόλωσης» που «δεν θα σβήσει εύκολα»! Πρόκειται δηλαδή για ένα ψυχολογικό τραύμα που θα γιατρέψει η «εθνική ανασυγκρότηση»! Καμία αναφορά στην ανεργία, στην καταβαράρθρωση των λαϊκών εισοδημάτων, στην λεηλασία του εθνικού πλούτου. Καμία αναφορά σε δανειστές, στο ΔΝΤ, στην αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας, στην διάλυση των συστημάτων Υγείας και Παιδείας και μάλιστα από συντάκτες πανεπιστημιακούς... Σαν όλα αυτά να συμβαίνουν στην χώρα του πουθενά, του ποτέ και του κανένα.
Ποια ανάπτυξη θέτουν ως στόχο οι «58» και με ποιο παραγωγικό μοντέλο; Πως θα συμπορευτεί «η εθνική αυτογνωσία με τον προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό»; Όταν δεν έχεις ορίσει την κατάσταση, τις αιτίες και τους υπεύθυνους, τότε φυσικά και οι προτάσεις σου κινούνται στην σφαίρα της φιλολογίας. Μία σειρά από γενικόλογα «ταξίματα» στον λαό, ακριβώς εκείνα που του στέρησε η μνημονιακή πολιτική. Τάζουν αυτοί που ήταν συνένοχοι ή σιώπησαν όταν επιτελέστηκε το έγκλημα. Και τώρα θέλουν να «θεραπεύσουν». Και βέβαια δεν είναι υπέρ της δεξιάς ούτε της «νεοκομμουνιστικής - εθνολαϊκιστικής» αριστεράς. Είναι υπέρ της θεωρίας των δύο άκρων, με έναν γλαφυρά εξεζητημένο τρόπο: Στην ίδια παράγραφο αναφέρονται στον «μικρό δικομματισμό ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ» σαν αιτία μη επίτευξης μιας βιώσιμης ανάπτυξης και αμέσως μετά αναφέρεται στο «σαράκι της δημοκρατίας», στην Χρυσή Αυγή. Συνεπώς, δεν έχουμε ανάπτυξη γιατί φταίει η πολιτική αντιπαράθεση για αυτό και η Χ.Α. παρουσιάζεται σαν να συνδέεται άμεσα με την αντιπαράθεση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ και έτσι σαν να ήταν εξίσου υπεύθυνος ο ΣΥΡΙΖΑ για την άνοδο των νεοναζί.
Απευθύνουν έκκληση για κοινή δράση και σύμπλευση, όχι βέβαια στην Αριστερά, τον φυσικό σύμμαχο της ιστορικής κεντροαριστεράς, αλλά στις οιωνί συνιστώσες της Δεξιάς, στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και στην άρον – άρον αποσκιρτήσασα ΔΗΜΑΡ. Σε πλήρη αντίθεση με την στρατηγική της κεντροαριστεράς την περίοδο 1964-1967, οι σημερινοί μνηστήρες της έχουν επιλέξει να συμπλέουν απόλυτα με τις στρατηγικές του κατεστημένου, να λειτουργούν ως εξαρτήματα του σχεδίου που απεργάζεται η διαπλοκή και η οικονομική ολιγαρχία για να ανακόψει την πορεία του λαϊκού μπλοκ προς την εξουσία. Επ' αυτού είναι απολύτως συγκεκριμένοι στο κατά τα άλλα νεφελώδες κείμενό τους: «Η σύγκλιση πρέπει να γίνει με τρόπο που να διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα από την οποία πρωτίστως πλέον εξαρτάται η ανάκαμψη της οικονομίας, η διασφάλιση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας» και η πάντα δημαγωγική αναφορά στην «ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων». Σε τι διαφέρουν αυτά από τις κυβερνητικές «διακηρύξεις»; Πολιτική σταθερότητα λοιπόν για την «αποκατάσταση μιας ελάχιστης εθνικής συναίνεσης», χωρίς την παραμικρή αναφορά στις αιτίες και τις πολιτικές που την διατάραξαν.
Η μόνη αναλογία της νεφελώδους κεντροαριστεράς των «58» με την περίοδο του 1964-1967 είναι αυτή με τους Αποστάτες. Όπως κι αυτοί, ενόψει της κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης μεταξύ του κατεστημένου και του ανερχόμενου λαϊκού μπλοκ, επέλεξαν να συμβιβασθούν με την αστική στρατηγική και να βοηθήσουν στην υλοποίηση της. Και φευ, «χωρίς ντροπή γι αυτό που είναι».

Εφημερίδα "ΑΥΓΗ", Ημ. Έκδοσης 18/10/2013, Σελ. 31