Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Οι ομιλίες του κ. Τσίπρα διαδέχονται η μία την άλλη, οι επιθέσεις του κατά της κυβέρνησης αποκτούν όλο και πιο πολύ υβριστικό χαρακτήρα, αλλά απαντήσεις στο βασικό ερώτημα για τους τρόπους άμεσης χρηματοδότησης των αναγκών της χώρας δεν λαμβάνουμε.
Ο κ. Τσίπρας παραμένει προσκολλημένος στο αρχικό σύνθημα «με τον ΣΥΡΙΖΑ, μνημόνιο τέλος» και επιμένει στο ιδεολόγημα περί αποσύνδεσης του μνημονίου από την δανειακή σύμβαση, την οποία θα επαναδιαπραγματευτεί.
Πόσο, όμως, θα κρατήσει αυτή η «επαναδιαπραγμάτευση» και τι θα γίνει στο μεταξύ, εφόσον η χώρα θα έχει προχωρήσει σε στάση πληρωμών;
Ούτε επ’ αυτού υπάρχει απάντηση.
Διότι το μνημόνιο, το ξέρουμε όλοι, έτσι κι’ αλλιώς τελειώνει.
Αυτό που δεν τελειώνει, είναι οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα και αυτό προκαλεί και τις τριβές και τις διαφωνίες των τελευταίων ημερών με τους δανειστές.
Όλα αυτά, μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως, σε περίπτωση που βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε θέση κυβερνητικής ευθύνης, το μεν μνημόνιο θα έχει ούτως ή άλλως τελειώσει, η δε δανειακή σύμβαση θα συνεχίσει να ισχύει και να εφαρμόζεται.
Μιλώντας την Κυριακή στην Κ.Ε. του κόμματός του, ο κ. Τσίπρας είπε το αυτονόητο: Ότι οι «από κάτω δεν θέλουν. Τελεία και παύλα».
Αλλά αυτό δεν είναι είδηση.
Συγγνώμη, αλλά ποιος έχων σώας τα φρένας θέλει να ταλαιπωρείται;
Επομένως, προφανώς… τελεία και παύλα.
Όπως είπε, αυτό θα αποτελέσει τη γενεσιουργό αιτία για τις σαρωτικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και στους πολιτικούς συσχετισμούς.
Πιθανόν.
Αλλά τι ακριβώς υπόσχεται ο κ. Τσίπρας στους «από κάτω που δεν θέλουν» και θα οδηγήσουν στις «σαρωτικές αλλαγές»;
«Στόχος μας να καταργήσουμε τα μνημόνια και να ανοίξουμε το δρόμο για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα».
Αλλά αυτό είναι μια τρομερή ασάφεια. Και η ασάφεια αποτελεί προπαγανδιστική πρακτική, που κάθε άλλο παρά τυχαία ακολουθείται:
Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει πως, όταν έλθει η ώρα, όταν θα χρειάζεται χρήματα, τότε δεν θα έχει άλλο δρόμο από τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας – όπως άλλωστε κάνουν όσοι ομοϊδεάτες του βρίσκονται στην εξουσία ανά τον κόσμο.
Έτσι, το μόνο που πετυχαίνει με τις διαρκείς επιθέσεις του, είναι να κλονίζει όλο και πιο πολύ την εμπιστοσύνη του λαού στις δημοκρατικές αξίες.
Αν και γνωρίζει πως κάθε τι που αμφισβητεί τη Δημοκρατία μας αποτελεί όπλο στα χέρια των αντιπάλων της, επέμεινε και αυτή τη φορά σε εκφράσεις του τύπου «φαλκίδευση της δημοκρατίας», «σαπίζουν θεσμοί αναγκαίοι για τη δημοκρατική ομαλότητα», «υπονόμευση της ίδιας της δημοκρατίας», «στεκόμαστε απέναντι στα σχέδια ανωμαλίας και δημοκρατικής υπονόμευσης»
Επιμένει δηλαδή να συνδέει τη Δημοκρατία με τις συνέπειες της λιτότητας – επιχείρημα πάνω στο οποίο πατούν οι πραγματικοί υπονομευτές της Δημοκρατίας.
Και βέβαια, μια αμηχανία ενώπιον της απόφασης να μην γίνουν αποδεκτές οι νέες πιέσεις της τρόικας, την έχει ο κ. Τσίπρας.
Γι’ αυτό και επ’ αυτού μένει στην ξεπερασμένη κατηγορία ότι η θέση της κυβέρνησης είναι, όπως είπε, «ό,τι αποφασίσουν οι δανειστές».
Μια δεύτερη αμηχανία, αφορά στην αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το ναζιστικό φαινόμενο.
Ενώ όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει (συλλήψεις, προφυλακίσεις, άρσεις ασυλίας, ο νόμος για τη διακοπή της χρηματοδότησης), ο κ. Τσίπρας γενίκευσε, αποδίδοντας μεμονωμένες συμπεριφορές συγκεκριμένων προσώπων στο σύνολο της παράταξης της Ν.Δ.
Είπε ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του την Κυριακή:
«Έκλειναν ιστοσελίδες, απαγόρευαν θεατρικές παραστάσεις, και συγκέντρωναν λίστες με παιδιά μεταναστών στους παιδικούς σταθμούς κατόπιν παραγγελίας του Παναγιώταρου και του Κασιδιάρη. Καταψήφιζαν την άρση της κοινοβουλευτικής ασυλίας των ναζί. Και εσχάτως, κάποιοι από αυτούς, τους έκαναν και ανοίγματα κυβερνητικής συνεργασίας».
Δηλαδή, ο κ. Τσίπρας κάνει αυτό για το οποίο καταγγέλλει τους πολιτικούς του αντιπάλους, όταν τους κατηγορεί για προπαγάνδα:
Εφαρμόζει την βασική αρχή της προπαγάνδας, που είναι η γενίκευση.
Ποιοι «έκλειναν ιστοσελίδες» και «απαγόρευαν θεατρικές παραστάσεις»;
Η κυβέρνηση ή η Δικαιοσύνη με βάση νόμιμες διαδικασίες.
Και ποιοι καταψήφιζαν την άρση ασυλίας των Ναζί;
Όλοι οι βουλευτές ή ένας-δυο;
Και ποιοι έκαναν ανοίγματα κυβερνητικής συνεργασίας μαζί τους;
«Κάποιοι απ’ αυτούς» ή μήπως αυτό συνέβη σε μία μόνο περίπτωση;
Και επειδή μίλησε περί «νταλκά» της κυβέρνησης, που, όπως είπε, δεν είναι οι νεοναζί και η ακροδεξιά, αλλά η αριστερά, μήπως μπορούμε να μάθουμε ποιος είναι ο δικός του «νταλκάς»;
Προφανώς όχι η κατάργηση του μνημονίου, που θα αυτοκαταργηθεί και θα πρέπει πια να βρίσκουμε λεφτά μόνοι μας.
Κάτι που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με τον… νταλκά της εξουσίας…
