Του Σάββα Καλεντερίδη
Την προηγούμενη εβδομάδα αναφερθήκαμε στους παράγοντες που «ρίχνουν νερό στο μύλο» της Χ.Α. και επικεντρωθήκαμε σε τρεις, τον μη εντοπισμό των υπευθύνων που οδήγησαν σκόπιμα την Ελλάδα στο καταστροφικό μνημόνιο, στον χειρισμό της λίστας Λαγκάρντ, που προστατεύει τους παρανόμους, και το ζήτημα της επιχειρούμενης ακύρωσης της απόφασης αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβάνοντας μόνο τους αρνητές της γενοκτονίας των εβραίων στο νομοσχέδιο που υποτίθεται θα καταπολεμά φαινόμενα ρατσισμού!
Μια εβδομάδα μετά τη δημοσίευση του άρθρου, βλέπουμε δυστυχώς να επαληθευόμαστε στην πρόβλεψή μας, που έλεγε ότι αν δεν εξαλειφθούν τα αίτια που ωθούν εκατοντάδες Έλληνες να ψηφίσουν Χ.Α., θεωρώντας τα λεγόμενα συστημικά κόμματα αλλά και το άλλο πρόωρο μικρομέγαλο νεογνό της κρίσης, ΣΥΡΙΖΑ, χειρότερη επιλογή, η επιχείρηση αποδόμησής της δεν θα έχει αποτέλεσμα. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν μικρή πτώση της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ και μικρή άνοδο της Χ.Α., που μπορεί να γίνει μεγαλύτερη αν το δικαστικό συμβούλιο αποφανθεί ότι παραγράφηκε το έγκλημα του εκ των πρωταγωνιστών της Λίστας Λαγκάρντ Γιώργου Παπακωνσταντίνου και αν κάποιοι συνεχίζουν να ρίχνουν νερό στο μύλο...!
Για παράδειγμα έχουμε το ζήτημα της βίας, που επίσης μας απασχόλησε σε προηγούμενο άρθρο μας, η οποία δαιμονοποιείται όταν ασκείται από τα ξυρισμένα κεφάλια των χρυσαυγιτών και γίνεται ικανή αιτία για άσκηση διώξεων, προφυλακίσεων και άρσεως ασυλίας βουλευτών, ενώ όχι μόνο αντιμετωπίζεται με επιείκεια αλλά παρουσιάζεται και ως απαραίτητο συστατικό των κοινωνικών και των λαϊκών αγώνων, όταν ασκείται από τους κουκουλοφόρους που εφορμούν μέσα από τις τάξεις (μπλοκ) κοινοβουλευτικού κόμματος, με τραγικές συνέπειες όχι σε εκατοντάδες καταστήματα αλλά και σε ψυχές, όπως έγινε στην περίπτωση της Μαρφίν.
Ενώ, λοιπόν, το κράτος και η κυβέρνηση, θεωρητικά, έκανε αυτά που έπρεπε για να τεθεί υπό έλεγχο η βία των χρυσαυγιτών, η αριστερά και το δημοσιογραφικό κατεστημένο στην Ελλάδα, που αποτελείται από μεταμελημένους ή μη αριστερούς σε ποσοστό που θυμίζει τον πατερούλη Στάλιν ή τον Τσαουσέσκου*, δεν μπορούν και δεν θέλουν, να αποκλείσουν ξεκάθαρα τη βία από την πολιτική.
Συνεχίζουν να ονειρεύονται ότι μέσα από τη συνεχιζόμενη βαθιά κρίση και τις εξαθλιωμένες μάζες θα ξεπηδήσει η επανάσταση, η εξέγερση και η ανατροπή, όπως το ζήτησε από τους μαθητές των λυκείων και των γυμνασίων προσφάτως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που σε όλες τις χώρες αποτελεί την εθνική εφεδρεία και εξ αυτού φωνή υπευθυνότητας!
Όμως, όπως είπε στο γράφοντα ένας από τους λίγους πραγματικούς διανοούμενους της Αριστεράς στην Ελλάδα, σήμερα, δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στην πατρίδα μας και στις δυνάμεις που έχουν ποντάρει στην εξέλιξη της κρίσης για να εξυπηρετήσουν στρατηγικά τους συμφέροντα και να πραγματώσουν σχέδια δεκαετιών, η πιο επαναστατική πράξη είναι το να κάνεις με τον καλύτερο και τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τη δουλειά σου, η υπευθυνότητα και η λήψη αποστάσεων από την βία, είτε αυτή έχει αντιφασιστικό, είτε αντιεξουσιαστικό είτε αγωνιστικό μανδύα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο μακριά βρισκόμαστε ως κοινωνία από το να κατανοήσουμε τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης και του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε για να την ξεπεράσουμε με τις λιγότερες απώλειες, είναι τα επεισόδια που δημιούργησαν συνδικαλιστές και εργαζόμενοι στο νοσοκομείο της Κέρκυρας, όταν οι νόμιμοι ελεγκτές του Υπουργείου επιχείρησαν να κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή να ελέγξουν γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, λες και δεν είναι τα νοσοκομεία άντρο παρανομιών στις οποίες συμμετέχουν ακριβώς αυτοί που αντέδρασαν και δεν εννοούμε τα συγκεκριμένα άτομα.
Φυσικά, επειδή ο λαϊκισμός και η ανευθυνότητα, αντί του υπεύθυνου δημιουργικού λόγου και αντίλογου, είναι η πιο δημοφιλής και εύκολη καταφυγή πολιτικών και δημοσιογραφούντων στην Ελλάδα, αυτοί που έφταιγαν και πάλι δεν ήταν εκείνοι που δεν επέτρεψαν την λειτουργία του κράτους και την εφαρμογή του νόμου, ασκώντας βία, αλλά οι ελεγκτές, που ενήργησαν ή μάλλον προσπάθησαν να ενεργήσουν με βάση το νόμο!
Και εκεί που προβληματίζεσαι με αυτά που συμβαίνουν και με εκείνα που ίσως συμβούν στην πατρίδα, σου έρχεται κατακέφαλα σαν κεραμίδα η «Πρόσκληση σε ιδρυτική συνέλευση για μια δημοκρατική προοδευτική παράταξη», που υπογράφουν 58 προσωπικότητες, αρκετές από τις οποίες συναπάρτιζαν την παρέα του Σημίτη και της Goldman Sachs, που πέραν τη εκτεταμένης διαφθοράς, δεν έβλεπαν πιο πέρα από τη μύτη τους, με αποτέλεσμα να μας φέρουν εδώ που είμαστε σήμερα.
Αρ’ έλα ψ’χύ μ΄και μη σπάντ’ς, όπως έλεγαν οι τ’ εμετέρ’!
*Αμφότεροι είχαν υπό την προστασία τους μηχανισμούς και επιφανή στελέχη της Αριστεράς, ο μεν πρώτος τους ορθόδοξους, ο δε δεύτερος τους λεγόμενους μεταρρυθμιστές, συνέχεια των οποίων αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
