του συνεργάτου μας Οδυσσέως Πάτση
Αφορμή πήρα από το πολύ καλό άρθρο «Η αβάσταχτη γοητεία της Ανατολής στην καθ’ ημάς Αριστερά» του δημοσιογράφου Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη που το ανάρτησα ΕΔΩ αλλά μπορείτε να το δείτε και ΕΔΩ για να ξανατονίσω την ελλειμματική ψυχοσύνθεση των αριστερών χωρίς καμιά εξαίρεση.
Υπάρχουν κείμενα που αποτελούν εύγλωττες μαρτυρίες δίνοντας ένα μέτρο τού πως θέλουν πεισματικά αυτοί οι άνθρωποι να διαστρέφουν αφ' ενός την πραγματικότητα και αφ' ετέρου να προσκολλώνται σε πρόσωπα και ιδέες αδιαφορώντας ελάχιστα για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στον άνθρωπο σαν άτομο αλλά και στην ανθρωπότητα γενικότερα και εδώ θα παραθέσω δύο.
Το πρώτο είναι σοβιετικό παρμένο από την εγκεκριμένη από την ΚΕ του κινεζικού κομουνιστικού κόμματος συλλογή δοκιμίων με τίτλο «Ζήτω ο Λενινισμός» και αναφέρεται στην εκτίμηση του «μεγάλου(;) επαναστάτη», «μεγάλου(;) τιμονιέρη» και «μεγάλου(;) μεταρρυθμιστή» Μάο Τσε Τουνγκ για τις συνέπειες του ατομικού πολέμου και έχει ως εξής:
« Ο ατομικός πόλεμος είναι ένας χάρτινος τίγρης και δεν έχει τίποτε το φοβερό. Το ουσιώδες είναι να εξουδετερωθεί το ταχύτερο ο ιμπεριαλισμός. Το πως θα γίνει αυτό και με ποιο αντίτιμο είναι δευτερευούσης σημασίας. Οι νικητές λαοί θα δημιουργήσουν ταχύτατα πάνω στα ερείπια του ιμπεριαλισμού έναν πολιτισμό πολύ ανώτερο από το καπιταλιστικό σύστημα και θα αφιερωνόταν σε ένα αληθινά υπέροχο μέλλον»
σε σημείο που να αναγκάζει τους σοβιετικούς να αναρωτιούνται αν πρέπει να ρωτήσουν τους «Κινέζους συντρόφους» αν έχουν υπ' όψιν τους τι είδους «ερείπια», τι είδους γη και πόσα δις εκατομμύρια νεκρούς θα άφηνε πίσω του ένας θερμοπυρηνικός πόλεμος («Πράβδα» 14 Ιουλίου 1963) και εμένα να ρωτήσω τους εδώ ηλίθιους αν εξακολουθούν να θεωρούν μυαλό, τιμονιέρη, επαναστάτη και μεταρρυθμιστή τον Μάο που, αν δεν υπήρχε ένας Λιν Πιάο και ένας Τενγκ Χσιάο Πινγκ, σιγά μην έφθανε η Κίνα στο σημερινό επίπεδο.
Το δεύτερο είναι από το βιβλίο του Μάο Τσε Τουγκ «Πάνω στο ζήτημα του Στάλιν, 13 Σεπ. 1963) όπου ο Μάο γράφει:
« Ο Χρουστσώφ ύβρισε τον Στάλιν χαρακτηρίζοντάς τον «ληστή». Τούτο δεν σημαίνει ότι κατά την διάρκεια μιας περιόδου η πρώτη σοσιαλιστική χώρα του κόσμου είχε επί κεφαλής έναν ληστή; Ο Χρουστσώφ ύβρισε τον Στάλιν, θεωρώντας τον σαν δολοφόνο. Τούτο δεν σημαίνει ότι κατά την διάρκεια πολλών δεκαετηρίδων, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είχε σαν ηγήτορα έναν δολοφόνο; Ουδέποτε οι κομμουνιστές όλου του κόσμου θα παραδεχθούν τέτοιες συκοφαντίες».
Κατά την γνώμη μου αυτό το δεύτερο, που δίνει το μέτρο διαφοράς εκτιμήσεως ως προς το πρόσωπο του Στάλιν, κάνει τους σημερινούς κομπλεξικούς «χρήσιμους ηλίθιους» της αριστεράς να έχουν αναθεωρήσει την μέχρι τώρα θέση τους απέναντί στον μακαρίτη και να ξαναανεβάσουν την φωτογραφία του στο κομματικό εικονοστάσι φανερά οι μεν (κουκουέδες) κρυφά οι δε (συριζαίοι οπορτουνιστές ) αδυνατώντας να κατασιγάσουν το «σύνδρομο μίσους» που , όπως λέει και ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, τους διακατέχει για κάθε ξένο προς τα αρρωστημένα πιστεύω τους και την ηλίθια λογική τους που τους κάνει να μην βλέπουν την πραγματικότητα και αν ακόμη είναι αυτόπτες μάρτυρες μιας τραγωδίας σαν της Χιροσίμα.
Το δεύτερο είναι από το βιβλίο του Μάο Τσε Τουγκ «Πάνω στο ζήτημα του Στάλιν, 13 Σεπ. 1963) όπου ο Μάο γράφει:
« Ο Χρουστσώφ ύβρισε τον Στάλιν χαρακτηρίζοντάς τον «ληστή». Τούτο δεν σημαίνει ότι κατά την διάρκεια μιας περιόδου η πρώτη σοσιαλιστική χώρα του κόσμου είχε επί κεφαλής έναν ληστή; Ο Χρουστσώφ ύβρισε τον Στάλιν, θεωρώντας τον σαν δολοφόνο. Τούτο δεν σημαίνει ότι κατά την διάρκεια πολλών δεκαετηρίδων, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είχε σαν ηγήτορα έναν δολοφόνο; Ουδέποτε οι κομμουνιστές όλου του κόσμου θα παραδεχθούν τέτοιες συκοφαντίες».
Κατά την γνώμη μου αυτό το δεύτερο, που δίνει το μέτρο διαφοράς εκτιμήσεως ως προς το πρόσωπο του Στάλιν, κάνει τους σημερινούς κομπλεξικούς «χρήσιμους ηλίθιους» της αριστεράς να έχουν αναθεωρήσει την μέχρι τώρα θέση τους απέναντί στον μακαρίτη και να ξαναανεβάσουν την φωτογραφία του στο κομματικό εικονοστάσι φανερά οι μεν (κουκουέδες) κρυφά οι δε (συριζαίοι οπορτουνιστές ) αδυνατώντας να κατασιγάσουν το «σύνδρομο μίσους» που , όπως λέει και ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, τους διακατέχει για κάθε ξένο προς τα αρρωστημένα πιστεύω τους και την ηλίθια λογική τους που τους κάνει να μην βλέπουν την πραγματικότητα και αν ακόμη είναι αυτόπτες μάρτυρες μιας τραγωδίας σαν της Χιροσίμα.
