Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Έχει πια κανένα νόημα να αναρωτιόμαστε «πώς φτάσαμε ως εδώ;» ή να αναφωνούμε πως «δεν χρεοκοπήσαμε τυχαία»;
Όποια απάντηση κι’ αν δοθεί, το γεγονός είναι ένα:
Φτάσαμε στο σημείο να χρεοκοπήσουμε ενώ η χώρα μας διαθέτει άφθονο νικέλιο (που όμως διαχειρίζεται η ΛΑΡΚΟ).
Και φτάσαμε στο σημείο να απαξιώσουμε τόσο πολύ την αμυντική μας βιομηχανία (φορτώνοντάς τη με δάνεια που λαμβάνονταν με εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου, που εκπίπτουν η μία μετά την άλλη), ώστε οι δανειστές να απαιτούν το οριστικό κλείσιμό τους.
Φυσικά, επί του θέματος, η αντιπολίτευση έχει έτοιμη την απάντηση – εμείς δεν κυβερνήσαμε, φταίνε αυτοί που κυβέρνησαν.
Με τη διαφορά πως κάθε φορά που αποφασιζόταν οποιαδήποτε αλλαγή, αναδιάρθρωση, εξυγίανση, σηκωνόταν ο κόσμος στο ποδάρι.
Και με τη διαφορά ότι όσοι έχουν εύκολη την κριτική, πρέπει τώρα, εκεί που φτάσαμε, να μας πουν πού θα βρουν τα 2,5 δις ευρώ που είναι οι υποχρεώσεις της αμυντικής βιομηχανίας μας, μετά από αλλεπάλληλους δανεισμούς, μακροχρόνια ζημιογ
όνο δραστηριότητα και κρατικές επιδοτήσεις που η ΕΕ θεωρεί παράνομες.
Η υπόθεση σέρνεται εδώ και χρόνια.
Και δυστυχώς τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα και η ΕΑΒ συγκαταλέγονταν πάντα στον κατάλογο με τις πιο ζημιογόνες ΔΕΚΟ.
Και έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να εφαρμοστεί (λόγω μνημονίου) ο νόμος 3429 για τις ΔΕΚΟ που είχε ψηφιστεί από το 2005 – άλλωστε πολλά θα είχαμε αποφύγει αν εφαρμόζονταν εκείνοι οι νόμοι.
Ο συγκεκριμένος νόμος προέβλεπε ότι οι ζημιογόνες επιχειρήσεις του Δημοσίου όφειλαν, μετά από διαπραγματεύσεις με τους εργαζομένους, αλλά σε προθεσμία 4 μηνών, να προσαρμόσουν τους κανονισμούς προσωπικού με στόχο την εξυγίανσή τους.
Εκείνη η ρύθμιση για τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ είχε καταργηθεί στην πράξη.
Κάθε τόσο, δινόταν και μια εντολή για business plan, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τα επιχειρησιακά σχέδια με στόχο τη μείωση των ελλειμμάτων ως τις 30 Ιουνίου του… 2006 έμειναν στα χαρτιά, διότι η ΓΣΕΕ προειδοποιούσε πως «θα κοπεί το χέρι» όποιου επιχειρούσε εφαρμογή του νόμου!
Ήδη από τον Νοέμβριο του 2006, τα έσοδα των ΔΕΚΟ είχαν μειωθεί κατά 8%, ενώ οι ζημίες είχαν αυξηθεί κατά 228% και τα ελλείμματα κατά 200%!
Αυτά και προς απάντησιν του κ. Παπανδρέου, που τώρα ρίχνει τα βάρη σ’ αυτούς στους οποίους ο ίδιος δεν επέτρεψε να εξυγιάνουν τις δημόσιες επιχειρήσεις, συμβάλλοντας στην καταστροφή και οδηγώντας ο ίδιος τη χώρα στη σημερινή κατάσταση.
Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα δεν είναι… Λουξεμβούργο.
Δεν μπορεί να μείνει χωρίς αμυντική βιομηχανία.
Όχι επειδή θα είναι, όπως λένε, η μόνη χώρα χωρίς αμυντική βιομηχανία.
Αλλά επειδή η Ελλάδα και η Κύπρος είναι οι μόνες ευρωπαϊκές χώρες που τελούν υπό διαρκή απειλή.
Τα αεροπλάνα μας πετούν συνεχώς στο Αιγαίο αναχαιτίζοντας τα τουρκικά μαχητικά και πρέπει να συντηρούνται.
Η χώρα πρέπει να είναι σε θέση να παράγει σφαίρες για ώρα ανάγκης.
Τα στρατιωτικά οχήματά της πρέπει να συντηρούνται για να βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα.
Όλα αυτά είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου του Έθνους.
Επομένως, αν δεν θεωρείται βιώσιμο το σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση όσον αφορά στην εξυγίανση των επιχειρήσεων που συναποτελούν την αμυντική βιομηχανία μας, μπορούμε να το συζητήσουμε και να αναζητήσουμε κάποιο άλλο.
Αλλά χωρίς αμυντική βιομηχανία δεν μπορούμε να μείνουμε.
Και νομίζω πως ήλθε η ώρα, ειδικά γι’ αυτό το θέμα, να φύγουν από τη μέση οι αριθμοί και το υπουργείο των Οικονομικών να παρουσιάσει στην τρόικα (ενδεικτικά) το δελτίο των τουρκικών παραβάσεων και παραβιάσεων (και των αντίστοιχων αναχαιτίσεων και αναγνωρίσεων) του τελευταίου δεκαημέρου.
Επίσης, ήλθε η ώρα το συγκεκριμένο δελτίο της συγκεκριμένης περιόδου να ανακοινωθεί στις Βρυξέλλες.
Οι οποίες (Βρυξέλλες) νομίζω ότι ήλθε η ώρα να κάνουν κάτι για την εφαρμογή της Συνθήκης της Λισαβόνας (που προβλέπει τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού, ο οποίος θα παρεμβαίνει όταν μια χώρα-μέλος δέχεται επίθεση).
