Ανεξάρτητα από το αυτονόητο αίτημα για μια δικαιότερη κοινωνία που θα γίνεται κάθε μέρα περισσότερο πιεστικό, ανεξάρτητα κι από τη σημερινή κατάσταση κοινωνικής αναλγησίας που αργά ή γρήγορα θα πάρει ένα τέλος μαζί με την κυβέρνηση των Ολετήρων, η ουσία παραμένει ότι πολλά από τα αγαθά που τροφοδοτούν την, έστω και αποδυναμωμένη εγχώρια ζήτηση, πρέπει να αρχίσομε να τα παράγομε και πάλι εγχώρια.
Αυτοκίνητα ίσως να μην μπορούμε να παράξουμε, αλλά φάρμακα μπορούμε. Τι τους έχουμε σπουδάσει όλους αυτούς τους τεχνολόγους, βιολόγους, χημικούς, φαρμακοποιούς που κάθονται ετεροαπασχολούμενοι ή άνεργοι? Πόσα διδακτορικά φαρμακοκινητικής αραχνιάζουν αναξιοποίητα και ξεχασμένα σε σκονισμένες βιβλιοθήκες? Αλλά κανείς «ταγός» σε αυτόν τον τόπο της αρπαχτής, δε βλέπει σε ορίζοντα μεγαλύτερο από το πέρας της μεγάλης μύτης του, μύτης ίσια με του Πινόκιο. Και καλά τα φάρμακα, δύσκολη δουλειά, αλλά ούτε σκόρδα? Διότι δεν είναι ανέκδοτο ότι φτιάχνομε σκορδαλιά με κινέζικα σκόρδα την ώρα που τα χωράφια μένουν παρατημένα κι ακαλλιέργητα· είναι η πραγματικότητα.
Που θα βρεθούν τα κεφάλαια για σχεδιασμό και υλοποίηση βιώσιμων παραγωγικών επενδύσεων, αφού οι πτωχές μας τράπεζες κι αν μας κοστίζουν ο κούκος αηδόνι, δε διαθέτουν ρευστότητα, είναι η προφανής ερώτηση που συνήθως προτάσσεται ως αντίλογος.
Κι όμως, η προφανής πρώτη ερώτηση θα έπρεπε να είναι άλλη: ποιο είναι το στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης. Αυτό είναι το ζητούμενο. Που είναι τα συνοδά περιφερειακά σχέδια και που είναι τα επιμέρους επιχειρησιακά σχέδια δράσης σε επίπεδο νομού, επαρχίας, κοινότητας, για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη.
Αντιγράφω από μια συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη,αλιευμένη στο διαδίκτυο. Απαντάει λοιπόν ο ποιητής στην ερώτηση του δημοσιογράφου: «...τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό «ταμπού» τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.»
Έτσι ακριβώς! Οι ποιητές λένε πάντα τις καθαρότερες αλήθειες!
Όσο για τα απαιτούμενα κεφάλαια, λεφτά υπάρχουν. Λεφτά λιμνάζουν στα Ευρωπαικά Ταμεία Σύγκλισης και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και κάποιος πρέπει να πάει για να τα διεκδικήσει. Λεφτά είναι κρυμμένα στα σεντούκια και τις θυρίδες των συνελλήνων ή ασφαλέστερα, στο εξωτερικό· οι τολμηρότεροι θα ήσαν ίσως πρόθυμοι να συμβάλλουν σε εταιρίες λαϊκής βάσης, τοπικού βεληνεκούς στη βάση τεκμηριωμένων επιχειρησιακών προτάσεων.
Η σημαντικότερη πηγή κεφαλαίων, βέβαια, θα πρέπει να εδράζεται στην κατάσχεση του παράνομα κι αφορολόγητα αποθησαυρισμένου πλούτου των περασμένων χρόνων. Η δημιουργία του περιβόητου περιουσιολογίου και η σύγκριση μεταβολών περιουσιών με φορολογικές δηλώσεις θα είναι μια πραγματική αποκάλυψη για τους αδαείς. Έτσι θα αποδοθεί και μια ελάχιστη κοινωνική δικαιοσύνη υπέρ αυτών που αρνήθηκαν την πρόσκληση στο μεγάλο πάρτι, εκεί όπου κάποιοι καλεσμένοι το παράκαναν, έφαγαν, ήπιαν και αποθησαύρισαν μέχρι σκασμού.
Λεφτά μπορούν να βρεθούν λοιπόν, αλλά σχέδιο δεν υπάρχει. Πρώτη δουλειά μας βέβαια είναι να απαλλαχτούμε από αυτήν την κυβέρνηση των Ολετήρων που ξεπουλάει τον δημόσιο πλούτο σε τιμή ευκαιρίας για να εξυπηρετηθεί έναν άνομο δημόσιο χρέος.
Αδιέξοδο από αυτήν την κρίση θα υπάρξει μόνο όταν ομονοήσουμε, σχεδιάζοντας με όρους κοινής λογικής και δημοσίου συμφέροντος. Λύση θα υπάρξει μόνο μέσα από την επιτυχία της παραγωγικής ανασυγκρότησης. Τότε και μόνο τότε θα μπορούμε να διεκδικήσουμε ξανά την χαμένη εθνική μας αξιοπρέπεια, όχι πιο πριν.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μιλώντας για παραγωγική ανασυγκρότηση και επιχειρηματικότητα, μαθαίνομε ότι την επόμενη εβδομάδα, ο ανεκδιήγητος πολιτικός ανήρ που παριστάνει τον πρωθυπουργό, πάλι σα κλέφτης θα πάει στη ΔΕΘ και θα φύγει ξανά από την πίσω πόρτα. Αδιάφορο τι θα πει αφού γνωρίζουμε εξ αρχής ότι θα πει πάλι αισχρά ψεύδη. Κανονικά, εσείς οι Θεσσαλονικιές κι οι Θεσσαλονικιοί, θα έπρεπε να μπλοκάρετε το αεροδρόμιο εκείνη την ώρα της επίσκεψης, να μην τον αφήσετε να κατέβει ούτε από το αεροπλάνο, να μαγαρίσει την πόλη σας ο σφουγγοκωλάριος των πάντων!
Διότι, μιλώντας για την σημερινή κυβέρνηση των Ολετήρων, ασφαλώς δεν τη θέλουμε! Ποιος θέλει μια κυβέρνηση που λέει "ναι" σε όλα? Πράγματι πρόκειται για μια «πλήρως υποταγμένη κυβέρνηση στις επιλογές του μνημονίου και των δανειστών» όπως ακριβώς είπε κι ο Ροζ Αλέξης. Βέβαια, καλός ο"Ανένδοτος", καλοί κι οι λεονταρισμοί, ειδικά όταν είναι χαριτωμένοι, αλλά από μόνοι τους, χωρίς να υπάρχει ταυτόχρονα ένα σχέδιο ανασυγκρότησης, έστω, της καλλιέργειας σκόρδων, δεν αρκούν αυτοί οι λεονταρισμοί, δυστυχώς… Αυτή είναι η υποχρέωση των κατά τόπους στελεχών· να οργανώσουν την ανασυγκρότηση, σε συνάφεια και σε συνεργασία με τους τοπικούς θεσμούς και τις κοινότητες: με λίγα λόγια και πολλή, σοβαρή δουλειά.
Από την ΔΕΘ, λοιπόν, περιμένομε περισσότερο να ακούσουμε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μας αποκαλύψει επιτέλους το δικό του πολυδιαφημισμένο αλλά προς το παρόν κρυφό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Δεν πειράζει που άργησε το σχέδιο· αν άξιζε τον κόπο η αργοπορία, χαλάλι.
Μόνο που αν η αναμονή αυτή δεν άξιζε τον κόπο, δύσκολα θα πάρει το αναποφάσιστο και πιο "υποψιασμένο" μέρος του εκλογικού σώματος μαζί της η αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό το κομμάτι των εκλογέων που λείπει από το μέτρημα στα κουκιά για να διεκδικήσει η αξιωματική αντιπολίτευση την εξουσία και να κυβερνήσει το μισοβουλιαγμένο καράβι προς απάνεμο λιμάνι για εκτεταμένες επισκευές.
