Πόσοι άραγε, με σώα ακόμα τα φρένα τους και χωρίς προσωπική ή άλλη ιδιοτέλεια, έχουν απομείνει να τρέφουν εκτίμηση στην σημερινή Βουλή των Ελλήνων? Πόσοι, παρεκτός αυτών των εκλεκτών, εναπομεινάντων συνδαιτυμόνων στο ατέλειωτο φαγοπότι του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού...
Η σημερινή Βουλή –και να μου το θυμηθείς καλό μου πληκτρολόγιο- θα γραφτεί στα κιτάπια της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας ως η κατεξοχήν «Βουλή των Αχρησίμευτων».
Τους μισούς τους βουλευτάδες μας τους οικτίρουμε επειδή στην τελευταία για τους περισσότερους από αυτούς, βουλευτική θητεία, άβουλοι και μοιραίοι, στηρίζουν με σκυμμένα τα κεφάλια την κυβέρνηση των Ολετήρων. Κανείς δεν τους ρωτά πια για τίποτα κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ψιττακοί της Τηλεδημοκρατίας μας για να σωθούν τα προσχήματα μαζί με τα βουλευτικά προνόμια των κατώτερων των περιστάσεων. Τα προεδρικά διατάγματα εναλλάσσονται με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όλες μαζί, πολιτικές παραλείψεις που συνομολογούν αυτό το εξευτελιστικό ξεπούλημα της γης των πατεράδων μας.
Τους άλλους μισούς τους βουλευτάδες, τους οικτίρουμε επειδή στρογγυλοκαθισμένοι στα βουλευτικά τους έδρανα, αποχωρούν οργισμένοι, δήθεν, από τις συνεδριάσεις της Βουλής-οπερέτας, που παράνομα αλλά απρόσκοπτα δρομολογεί αυτό το ατιμωτικό ξεπούλημα. Χωρίς όμως να αποχωρούν οριστικά και παραδειγματικά, χωρίς να τολμούν να προκαλέσουν πολιτική κρίση, μόνο με ανέξοδους λεονταρισμούς, μόνο δίνουν παράταση ζωής σε ετούτη τη θλιβερή Βουλή που έχει παραβιάσει κάθε έννοια ισονομίας και που δηλητηριάζει όλο και περισσότερο, κάθε επόμενη μέρα, τον κοινωνικό ιστό.
Κάθε μέρα που περνάει και ακόμα βρίσκει αυτούς τους Ολετήρες στο πηδάλιο του μισοβουλιαγμένου ελληνικού σκάφους, κάθε τέτοια μέρα προαναγγέλλει μια επόμενη μέρα θλίψης και οδύνης.
Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, από τις τηλεοπτικές συχνότητες που νέμονται ημιπαράνομα, με τους ξεφτεντέρηδες, τους μανδραβιόληδες και τους άλλους πρωτοψάλτες, σπέρνουν τον φόβο σ’ έναν ολόκληρο λαό! Ομαδόν κι εν χωρώ μας ποδηγετούν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης, σε αγαστή συνεργασία με το διαπλεκόμενο σύστημα των εξουσιών. Ένασύμπλεγμα έτσι διαπλεγμένο που ο διαχωρισμός μεταξύ της νομοθετικής, της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας έχει πια καταντήσει εντελώς ανόητος ως να απευθύνεται σε πολίτες αδιάκριτους. Μας πιέζουν και μας εκβιάζουν με όλους τους τρόπους να πιστέψουμε τους δημο(σ)κόπους, που ισχυρίζονται ότι αυτό το πολιτικό σκύβαλο που παριστάνει τον πρωθυπουργό είναι ο "καταλληλότερος" για αυτή τη δουλειά!
Μέχρι πότε θα τους ανεχόμαστε, άραγε?
Πρέπει να φτάσει, άραγε, η στιγμή του κουρέματος των καταθέσεων σου για να καταλάβεις ότι τα ψέματα σώθηκαν κι ότι αυτοί που κυβερνούν είναι επικίνδυνοι?
Πρέπει να φτάσει, άραγε, η στιγμή της κατάσχεσης του σπιτιού σου για να καταλάβεις τι πάει να πει ξεπούλημα?
Πρέπει να φτάσει, άραγε, η στιγμή να αρρωστήσεις εσύ ή ο δικός σου, για να καταλάβεις τι πάει να πει διάλυση του συστήματος της δημόσιας υγείας?
Πρέπει να φτάσει, άραγε, η στιγμή να είσαι εσύ που δεν θα μπορείς πια να στέλνεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικά σχολεία, για να καταλάβεις τι πάει να πει διάλυση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος?
Πρέπει να φτάσει, άραγε, η στιγμή να πτωχεύσει το δικό σου ασφαλιστικό συμβόλαιο που σαν ηλίθιος πληρώνεις τόσα χρόνια, "για καλό και για κακό", για να καταλάβεις τι σημαίνει το κούρεμα του χρέους και τι σημαίνει καταλήστευση των κοινών πόρων ?
Πρέπει να φτάσει, άραγε, η στιγμή να αυτοκτονήσει ο δικός σου φίλος για να καταλάβεις ότι αυτός ο κόσμος που ζεις δεν είναι ο κόσμος που σου υποσχέθηκαν?
