γραφει ο αρισταρχος
Ζούμε τελευταία το άκρον άωτον της παραλογίας, της υποκρισίας. Παρακολουθούμε μια παράσταση με θύματα αθώους ανθρώπους. Γονατισμένα νέα παιδιά κι από πάνω βλοσυρά γελαστοί οι άλλοι, οι “συνάνθρωποι”, με τα όπλα στα χέρια. Και κει στην αποτύπωση της φωτογραφίας θερίζουν την νιότη λες κι ήταν στάχυα. Θεριστάδες, υπηρέτες του κακού.
Ένα εργαλείο διαστρεβλωμένης αποβλάκωσης εναντίον “συνανθρώπων”. Χημικά! Ανυπολόγιστη η σιχαμερή βλακεία έστειλε με οδυνηρό τρόπο στον τάφο υπερχίλιες αθώες ψυχές. Γιατί; Για να γίνει επέμβαση και να ευοδωθούν κάποια σχέδια.
Και τώρα μια χώρα καθημαγμένη απ’ τον εμφύλιο ετοιμάζεται να δεχτεί το “δίκαιο” ράπισμα/τιμωρία για την χρήση ανεπίτρεπτων όπλων που τα προμηθεύτηκε από τους ίδιους. Μαζεύτηκαν και μαγάρισαν την ανοιξιάτικη θάλασσα του Νότου. Στήθηκε το ετερόκλητο πλήθος από καράβια λογής λογής και με διαφορετικές σημαίες να κυματίζουν στον ιστό. Λάδωσαν τα κανόνια τους, ίσιωσαν τις ρουκέτες τους και σημάδεψαν ο καθένας τον δικό του στόχο και με σταθερό το δάχτυλο περιμένουν τοις κείνων ρήμασι!
Θα αποδώσουν δικαιοσύνη σ’ έναν προδικασμένο και ήδη εξοφλημένο “παράνομο”.
“Να μάθει! Υπάρχουν και κόκκινες γραμμές”
Στην απέναντι μεριά της ανοιξιάτικης θάλασσας ένας λαός που πάντα σκέφτονταν, εξημερωμένος από οικονομική δυσπραγία και μισοκοιμισμένος από αόρατα ηρεμιστικά παρακολουθεί με πόνο ψυχής τα τεκταινόμενα και αγκομαχάει γιατί ξέρει από πρώτο χέρι την μωρία, την υποκρισία. Πουλημένος ο ίδιος σε συνεχείς πλειστηριασμούς γνωρίζει πολύ καλά και το γιατί και το τί μέλει γενέσθαι.
Ουαί τοις ηττημένοις! Μόνο που δεν θα υπάρχουν νικητές για να γράψουν την ιστορία.
Που νομίζετε πως βρίσκεται η ζωή στον πλανήτη. Πάνω σ’ ένα δάχτυλο που ακουμπάει μια σκανδάλη έτοιμη να απελευθερώσει την αποκάλυψη μιας ηλίθιας ματαιοδοξίας.
Έ, ηλίθιοι… αν ο Θεός ήθελε να ήμαστε ανελεύθεροι θα μας γεννούσε έτσι.
