Eκατοντάδες τα αντιαεροπορικά συστήματα της Συρίας, αλλά μόνο τρία είναι τα επίφοβα για τις δυτικές αεροπορικές δυνάμεις από την στιγμή που αποφασίσουν να πλησιάσουν τους στόχους τους σε ακτινα μικρότερη των 40 χλμ, κάτι που είναι μάλλον απίθανο.
Εν πάση περιπτώσει για πρώτη φορά οι δυτικοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με δύο από τα συστήματα που αποτελούν την "αφρόκρεμα" των μέσης και μικρής ακτίνας αντιαεροπορικών συστημάτων της ρωσικής τεχνολογίας
Αυτά είναι οι 20 αυτοκινούμενοι εκτοξευτές του συστήματος 9K37 Buk Μ1 (κατά ΝΑΤΟ SA-11 Gadfly), οι 50 αυτοκινούμενοι εκτοξευτές του συστήματος 96K6 Pantsir-S1 (κατά ΝΑΤΟ SA-22 Greyhound) και περίπου 20 από την εξελιγμένη έκδοση του Buk την Μ2 (9K317 Buk-M2, κατά ΝΑΤΟ SA-17 Grizzly).
Πάντως, ειδικά το Pantsir έχει μεγάλες δυνατότητες κατά βλημάτων cuise και θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα η μονομαχία με τα αμερικανικά Tomahawk.
Τα ανωτέρω συστήματα ουδέποτε αντιμετωπίστηκαν από αμερικανικά αεροσκάφη μέχρι στιγμής, ουτε στο Ιράκ, Ούτε στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ούτε στην Λιβύη.
Να πούμε ότι το Buk-M1 είναι ενταγμένο στις δυνάμεις της κυπριακής Εθνοφρουράς, έστω και αν δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα η απόκτησή του.
Και τα τρία, ειδικά το Pantsir και η έκδοση M2 του Buk, θεωρούνται "αδιαπέραστα" από μαχητικά αεροσκάφη που θα βρεθούν εντός της ακτίνας δράσης τους, ενώ το Pantsir< όπως και το Tor-M2 που όμως δεν πρόλαβε να προμηθευτεί η Συρία θεωρούνται cruise-killer συστήματα.
Σε ότι αφορά τα S-300PMU2, πιθανότατα δεν είναι έτοιμα ακόμα, αλλά αυτό θα το ξέρουμε σε λίγα 24ωρα με σιγουριά.
Τα λοιπά στρατηγικά συστήματα της συριακής αεράμυνας είναι συγκεντρωμένα σε έξι περιοχές: περιμετρικά των πόλεων Χομς, Χαλέπι και φυσικά της πρωτεύουσας Δαμασκού, της αεροπορικής βάσης Tiyas (στη συριακή ενδοχώρα αλλά πλησίον της μεσογειακής ακτής), της παραλιακής ζώνης προς τη Μεσόγειο και την περιοχή των υψωμάτων του Γκολάν.
Προφανώς, η ανάπτυξη των μέσων της συριακής αεράμυνας ακολουθεί τις βασικές αρχές προστασίας των κύριων κέντρων βαρύτητας (κατά την εκτίμηση του συριακού καθεστώτος) και κάλυψης των πιθανών κύριων αξόνων αεροπορικής διείσδυσης και προσβολής του κύριου εχθρού, της Αεροπορίας του Ισραήλ. Δηλαδή είναι ερώτημα κατά πόσον είναι προσανατολισμένα και καλύπτουν επαρκώς την δυτική πλευρά της Συρίας.
Σε ότι αφορά το δίκτυο έγκαιρης προειδοποίησης υπάρχουν 22 καταγεγραμμένες θέσεις όπου είναι αναπτυγμένα ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης στο σύνολο τους σοβιετικής (ρωσικής) προέλευσης όπως τα P-35/37 Bar Lock, P-12/18 Spoon Rest, PRV-16 Thin Skin (μέτρησης υψομέτρου), 5N87/P-80 Back Net και and 5N84/P-14 Tall King. Σε μία από αυτές τις θέσεις έχει καταγραφεί και η λειτουργία ενός ραντάρ 36D6 Tin Shield.
Τα λοιπά μεγάλου βεληνεκούς α/α συστήματα των Σύρων έχουν δώσει εξετάσεις απέναντι στα αμερικανικά, βρετανικά, ισραηλινά κλπ μαχητικά σε διάφορoυς πολέμους και έχουν ηττηθεί: S-75 Dvina (κατά ΝΑΤΟ SA-2 Guideline), S-125 Pechora (κατά ΝΑΤΟ SA-3 Goa), 2K12 Kub (κατά ΝΑΤΟ SA-6 Gainful), S-200 Angara (κατά ΝΑΤΟ SA-5 Gammon), 9K32 Strela-2/2M (SA-7A Grail/SA-7B Grail), 9K33 Osa (κατά ΝΑΤΟ SA-8 Gecko), 9K31 Strela-1 (κατά ΝΑΤΟ SA-9) κλπ ουδέποτε κατάφεραν να αποτρέψουν την ισοπέδωση του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας, της Λιβύης κλπ.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
