“Τις βούλεται…κυβερνάν;”
Του συνεργάτου μας Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟΥΣ κ. κ. Τσοχατζόπουλο, Παπαγεωργόπουλο τους «τσίμπησαν». Κάποιοι μεγαλόσχημοι και «παράγοντες» (λέγε με Μάκη…) που δεν μπορούσες να τους αγγίξεις ήδη βρίσκονται στη φυλακή. Άλλοι, του αυτού φυράματος και (πιθανώς) παρόμοιων κατορθωμάτων (λέγε με…Γιάννο) «περιμένουν», και μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου απλώνουν τα χεράκια τους για χειροπέδες.
ΟΛΑ δείχνουν πως κάτι «κινείται» σε επίπεδο εχόντων και βαρέως αμαρτησάντων κι είναι δείγμα γραφής, δυνατότητας και προθέσεων των κυβερνώντων. Υπό την μέγγενη της Τρόικας, βέβαια, και αναγκαστικά αποφασιστικών. Σε μονόδρομο και με μανούβρες, ωστόσο…τις βούλεται…κυβερνάν; Ας αναλάβει, να πράξει διαφορετικά, να τα καταφέρει και θα τον χειροκροτήσουμε.
ΚΑΙ τι απόμεινε; Οι άλλοι που, μια ζωή, μιλούσαμε για τους παραπάνω. Μιλούσαμε και απαιτούσαμε. Να πληρώσουν και να «πληρώσουν». Και τώρα; Δεν ξεσηκώνονται οι «μεγάλοι». Αυτοί έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν, όταν δεν έχουν τον τρόπο να ξεφύγουν. Και, βέβαια, ξεσηκώνουν τους «μικρούς». Οι τελευταίοι…καθαρίζουν για πάρτη τους, καθαρίζουν και για τους έχοντες. Όπως κάποτε οι προλετάριοι μη τους λείψουν οι αλυσίδες, οι μπιστικοί για τ’ αφεντικά τους, οι μετεμφυλιακοί τσαρουχάδες για τους βασιλιάδες.
ΩΣΤΟΣΟ, ποιος το’ πε πως όταν οι «μικροί» ξεφυσούσαμε αγανακτισμένοι και απαιτώντας, εννοούσαμε τον εαυτό μας; Όχι, βέβαια. Θέλαμε εαυτούς και αλλήλους εκτός υποχρεώσεων, για να δακτυλοδείχνουμε το κεφάλαιο. Με το…ελεύθερο του κάθε «ταπεινού» να παρανομεί και να αυθαδιάζει. Σε καθεστώς βολικό και με νοοτροπία αυτόματης και αυτονόητης(!) απενοχοποίησής του.
ΜΟΝΟ που είμαστε οι πολλοί και η φοροκλοπή μας, σωρευτικά, αδειάζει Ταμεία. Βάλθηκαν να τα γεμίσουν (και) με τον (υποχρεωτικό) οβολό μας, αλλά κλωτσάμε και τσιρίζουμε. Για το ΣΔΟΕ και τους αιφνιδιασμούς του σε «συναυλίες»…εκπολιτιστικών ομίλων. Με τους ακριβοπληρωμένους των καψουροτράγουδων που ανεβάζουν τον πολιτισμό μας και τους «επιχειρηματίες» να…ξεσφραγίζουν τα «σφραγισμένα». Με τις «εργαζόμενες» με κάνιστρα για τους ασίκηδες και το ουίσκι να ρέει αγκαλιά με τη φοροδιαφυγή. Θυμίζοντας παλιές…ωραίες εποχές των δανεικών με τα αξεπλήρωτα δάνεια, τη «μερσεντέ» και το «αίσθημα».
ΚΑΙ, βέβαια, οι έχοντες και οικονομημένοι δεν θα ταξιδέψουν με το λαό πάνω στα ίδια τραίνα, δεν πάνε τα παιδιά τους στα ίδια σχολεία, διακοπές στο ίδιο μέρος. Άρα, δεν γίνεται, φίλε μου, να παραμείνουμε (κι εμείς) αφορολόγητοι…
Υ.Γ. Η «εξάρτηση», στο χθεσινό μου, είναι εξάρτυση.
Του συνεργάτου μας Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟΥΣ κ. κ. Τσοχατζόπουλο, Παπαγεωργόπουλο τους «τσίμπησαν». Κάποιοι μεγαλόσχημοι και «παράγοντες» (λέγε με Μάκη…) που δεν μπορούσες να τους αγγίξεις ήδη βρίσκονται στη φυλακή. Άλλοι, του αυτού φυράματος και (πιθανώς) παρόμοιων κατορθωμάτων (λέγε με…Γιάννο) «περιμένουν», και μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου απλώνουν τα χεράκια τους για χειροπέδες.
ΟΛΑ δείχνουν πως κάτι «κινείται» σε επίπεδο εχόντων και βαρέως αμαρτησάντων κι είναι δείγμα γραφής, δυνατότητας και προθέσεων των κυβερνώντων. Υπό την μέγγενη της Τρόικας, βέβαια, και αναγκαστικά αποφασιστικών. Σε μονόδρομο και με μανούβρες, ωστόσο…τις βούλεται…κυβερνάν; Ας αναλάβει, να πράξει διαφορετικά, να τα καταφέρει και θα τον χειροκροτήσουμε.
ΚΑΙ τι απόμεινε; Οι άλλοι που, μια ζωή, μιλούσαμε για τους παραπάνω. Μιλούσαμε και απαιτούσαμε. Να πληρώσουν και να «πληρώσουν». Και τώρα; Δεν ξεσηκώνονται οι «μεγάλοι». Αυτοί έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν, όταν δεν έχουν τον τρόπο να ξεφύγουν. Και, βέβαια, ξεσηκώνουν τους «μικρούς». Οι τελευταίοι…καθαρίζουν για πάρτη τους, καθαρίζουν και για τους έχοντες. Όπως κάποτε οι προλετάριοι μη τους λείψουν οι αλυσίδες, οι μπιστικοί για τ’ αφεντικά τους, οι μετεμφυλιακοί τσαρουχάδες για τους βασιλιάδες.
ΩΣΤΟΣΟ, ποιος το’ πε πως όταν οι «μικροί» ξεφυσούσαμε αγανακτισμένοι και απαιτώντας, εννοούσαμε τον εαυτό μας; Όχι, βέβαια. Θέλαμε εαυτούς και αλλήλους εκτός υποχρεώσεων, για να δακτυλοδείχνουμε το κεφάλαιο. Με το…ελεύθερο του κάθε «ταπεινού» να παρανομεί και να αυθαδιάζει. Σε καθεστώς βολικό και με νοοτροπία αυτόματης και αυτονόητης(!) απενοχοποίησής του.
ΜΟΝΟ που είμαστε οι πολλοί και η φοροκλοπή μας, σωρευτικά, αδειάζει Ταμεία. Βάλθηκαν να τα γεμίσουν (και) με τον (υποχρεωτικό) οβολό μας, αλλά κλωτσάμε και τσιρίζουμε. Για το ΣΔΟΕ και τους αιφνιδιασμούς του σε «συναυλίες»…εκπολιτιστικών ομίλων. Με τους ακριβοπληρωμένους των καψουροτράγουδων που ανεβάζουν τον πολιτισμό μας και τους «επιχειρηματίες» να…ξεσφραγίζουν τα «σφραγισμένα». Με τις «εργαζόμενες» με κάνιστρα για τους ασίκηδες και το ουίσκι να ρέει αγκαλιά με τη φοροδιαφυγή. Θυμίζοντας παλιές…ωραίες εποχές των δανεικών με τα αξεπλήρωτα δάνεια, τη «μερσεντέ» και το «αίσθημα».
ΚΑΙ, βέβαια, οι έχοντες και οικονομημένοι δεν θα ταξιδέψουν με το λαό πάνω στα ίδια τραίνα, δεν πάνε τα παιδιά τους στα ίδια σχολεία, διακοπές στο ίδιο μέρος. Άρα, δεν γίνεται, φίλε μου, να παραμείνουμε (κι εμείς) αφορολόγητοι…
Υ.Γ. Η «εξάρτηση», στο χθεσινό μου, είναι εξάρτυση.
