Ένα άθρο κόλαφος κατά της οικογενειοκρατίας δημοσιεύεται σήμερα στο Aς μιλήσουμε επιτέλους. Ο πολυχρονεμένος ο Παπουτσής μας, τράβηξε κατά παγκόσμια τράπεζα μεριά, όπου κατά πως λένε οι κακές γλώσσες εργάζεται επίσης και η κόρη του πολιτικού ανδρός. Ο εξωλέστατος Άκης έχει πάρει μαζί του στην ψειρού, ολάκερη σχεδόν την φαμίλια του –δυο συζύγους (νυν και πρώην) μια θυγατέρα, έναν πρώτο ξάδερφο και ίσως και άλλους μακρινότερους συγγενείς που δεν γνωρίζω – η οποία φαμίλια, δίκην μαφιόζικης οικογένειας κατηγορείται πως ξεπλένανε συνεργατικά τα «μιστά» και τα «τυχερά» του πρώην υπουργού, μεγαλοστελέχους και παρά τρίχα Πρωθυπουργού του ΠΑΣΟΚ. Ο πολύπλαγκτος Βύρων – ο Πολύδωρας ντε! – πρόλαβε στην μία (!) ημέρα της αναρριχήσεώς του στο αξίωμα του Προέδρου της Βουλής να διορίσει την κόρη του. Ο δε εξολοθρευτής της ΕΡΤ και πολέμιος του νεποτισμού και της ευνοιοκρατίας (των άλλων) Σίμος, δεν απέφυγε το ατόπημα με την ευειδή κυρία Κόλλια. Τέλος, ο νεαρός Μπακογιάννης ακούγεται πως προαλείφεται για υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, ενώ ο νέος σύμβουλος του Παντελή Καψή για την δημόσια τηλεόραση, λέγεται πως έχει διορίσει στην πρώην ΕΡΤ την σύζυγο, την ανεψιά της και την κουμπάρα του!
Όλα τα ανωτέρω παραδείγματα φυσικά, αλιευμένα από πρόσφατα δημοσιεύματα, αποτελούν την παρωνυχίδα της κατά μείζονα λόγο πολιτικής (και επιχειρηματικής, πνευματικής και επαγγελματικής όμως!) οικογενειοκρατίας που εξουσιάζει και λυμαίνεται την ταλαίπωρη πατρίδα μας από την γένεση του ελληνικού κράτους έως τις μέρες μας. Αν επιχειρήσει κανείς να ιχνηλατήσει κυρίως μέσω wikipedia τα σκοτεινά μονοπάτια και τις γραμμές αίματος που συνδέουν την πολιτική, πνευματική και επιχειρηματική «ελίτ» της χώρας θα κλάψει με δάκρυ πικρό. Προτείνω στους φιλέρευνους αναγνώστες να δοκιμάσουν αυτό το παιχνίδι «γκουγκλάροντας» τρανταχτά οικογενειακά ονόματα της πολιτικής – πνευματικής – επιχειρηματικής ιστορίας της χώρας και να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τις περίτεχνες, αέναες και σκοτεινές διασταυρώσεις των κλάδων και των παραφυάδων τους που έχουν σκεπάσει με σφιχτό εναγκαλισμό τον κορμό του Έθνους μας και κινδυνεύουν να τον στραγγαλίσουν εντελώς αν δεν το έχουν καταφέρει ήδη. Ειδικότερα για την πολιτική, μπορούμε να πούμε ολίγα προφανή, που όμως φωτίζουν επαρκώς την ατιμωτική για την κοινωνία μας εικόνα.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως μετά την Μεταπολίτευση και με την εξαίρεση της οκταετίας του Κώστα Σημίτη, τρεις οικογένειες κυβερνούν τη χώρα. Το Παπανδρέϊκο, το Καραμανλέϊκο και το Μητσοτακέϊκο. Πολιτικά τζάκια που «καπνίζουν» αδιάκοπα από την προπολεμική εποχή, εξακολουθούν να παράγουν – εκτός από αιθαλομίχλη – και απογόνους που ανεξάρτητα από προσωπική αξία και ικανότητες, αναμένουν να λάβουν τα σκήπτρα της διακυβέρνησης του τόπου σχεδόν νομοτελειακά. Και το κακό ίσως να μην ήταν τόσο μεγάλο αν σταματούσε σε αυτούς. Όμως, κοντά σε αυτά τα κεντρικά «τζάκια», δεκάδες άλλες «οικογενειακές εστίες» ανά την επικράτεια αναθρώσκουν «πολιτικό καπνό», παράγοντας ασταμάτητα «υπουργοποιήσιμους», «νομαρχοποιήσιμους» και «δημαρχοποιήσιμους» απογόνους. Αν και οι όροι είναι αδόκιμοι, αποδίδουν νομίζω την πραγματικότητα και προσδίδουν στην ελληνική πολιτική σκηνή ένα άρωμα κάστας ή κλειστής λέσχης. Ου μόνον μη, αλλά και μια οσμή σήψης και μια αποφορά «καμαρίλας» και ίντριγκας που επικρατούσε στις ευρωπαϊκές βασιλικές αυλές πριν τις σαρώσει το ζωογόνο αεράκι της Γαλλικής Επανάστασης και οι πολεμικές θύελλες που ακολούθησαν.
Δεν χρειάζεται νομίζω να συνεχίσουμε, αναφέροντας ονόματα υιών, θυγατέρων, γαμβρών, ξαδέρφων, ανεψιών, κουμπάρων, φίλων και άλλων πολλών που «κοσμούν» με την παρουσία τους, υπουργικούς θώκους, έδρανα της Βουλής, άνετες καρέκλες γραμματέων υπουργείων, επίμαχες θέσεις συμβούλων και διοικητών οργανισμών, κλπ. Αυτά είναι γνωστά στον καθένα μας και δεν αφορούν μονάχα το χώρο της πολιτικής δυστυχώς, αλλά και άλλους χώρους. Αρκεί να δει κανείς τα Πανεπιστήμια, το χώρο της δημοσιογραφίας, τις καλοπληρωμένες θέσεις κρατικών επιχειρήσεων και θα διαπιστώσει έκπληκτος πως είναι μια ζωντανή απόδειξη της παροιμίας για τη μηλιά και το μήλο ανεξαρτήτως από την ποιότητα της ίδιας της μηλιάς ή ακόμη χειρότερα του μήλου!
Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, υπάρχει και ο αντίλογος:
Πρώτον, αυτό που εξέφρασε με τον ιταμό και τσορμπατζίδικο τρόπο του ο πρώην αντιπρόεδρος Πάγκαλος. Γιατί να είναι απαγορευτικό σε κάποιον συγγενή πολιτικού να καταπιαστεί κι αυτός με το «ευγενές» αυτό «άθλημα»;
Δεύτερον, αυτό που έρχεται αυθορμήτως στο στόμα του καθενός που διαβάζει αυτές τις γραμμές. Μα, εμείς τους ψηφίσαμε, τους ψηφίζουμε και θα τους ψηφίσουμε όλους αυτούς! Εμείς, ο κυρίαρχος Λαός!
Για το πρώτο φυσικά, δεν υπάρχει αντίλογος. Καμιά απαγόρευση αυτού του τύπου δεν είναι νοητή στη Δημοκρατία. Όμως, επειδή όλοι ετούτοι οι γόνοι, ξεκινούν από μια αφετηρία συνήθως υψηλότερη των υπολοίπων, αρκεί νομίζω ένας σοβαρός έλεγχος στους διορισμούς στις θέσεις – κλειδιά ώστε ο κάθε κατεργάρης να μπει στον πάγκο του. Είναι γνωστό πως όλοι αυτοί οι γόνοι των πολιτικών «τζακιών» αναπτύσσονται, θεριεύουν και αποκτούν «βάρος» και δύναμη κατέχοντας κομματικές θέσεις και αξιώματα στα «θερμοκήπια» των πολιτικών κομμάτων. Σοβαρό βήμα λοιπόν ανάσχεσης αυτής της απαράδεκτης οικογενειοκρατίας θα ήταν ο αληθινός εκδημοκρατισμός των κομμάτων και το άνοιγμά τους στην κοινωνία, ώστε να πάψουν να αποτελούν κλειστά κλαμπ και φυτώρια «γόνων» και «επιγόνων» εις το διηνεκές.
Για το δεύτερο δυστυχώς, δεν υπάρχει δικαιολογία! Είναι πέρα ως περά αληθές και θλιβερό συνάμα. Εμείς είμαστε που με την ψήφο μας νομιμοποιούμε και διαιωνίζουμε αυτό το φαινόμενο τελικά. Εμείς, οι κυρίαρχοι, οι παντοδύναμοι, οι σοφοί. Εμείς, που τελικά αποδεικνυόμαστε ψοφοδεείς, άκριτοι, συμφεροντολόγοι, ορκισμένοι οπαδοί οικογενειών σαν τους παλιούς βασιλόφρονες. Εμείς, που δεν κρίνουμε από τις ικανότητες, τις γνώσεις, το όραμα, αλλά από τις γνωριμίες, τις υποσχέσεις, το όνομα. Τέτοιοι που είμαστε, τέτοιοι μας πρέπουν πολιτικοί. Ας μην παραπονιόμαστε. Εμείς είμαστε που τους αφήνουμε όλους αυτούς να αλωνίζουν στο αλωνάκι μας. Εμείς ηδονιζόμαστε με τον μπαγιάτικο καπνό από τα μπαρουτοκαπνισμένα «τζάκια» τους. Εμείς είμαστε τελικά που επιτρέπουμε την ευημερία και τον πολλαπλασιασμό των πολιτικών γόνων. Εμείς ποτίζουμε με την άκριτη εμπιστοσύνη μας τις γερασμένες ρίζες των πολιτικών «πλατάνων». Ακόμη και μετά από τέτοιους και τόσους «φελλούς» που ξεπήδησαν τα τελευταία χρόνια από τους κουρασμένους και ροζιασμένους κορμούς τους και κόντεψαν να μας βουλιάξουν αύτανδρους, εμείς εξακολουθούμε να ομνύουμε στο όνομα της «αγίας οικογένειας» και να αποθέτουμε ευλαβικά την ψήφο μας στα σαπισμένα τους κλαριά. Μήπως είναι καιρός κάτι να αλλάξει; Ή μήπως είναι ήδη πολύ αργά για κάτι τέτοιο;
Σχόλιο
Αν και σωστά στο πυρήνα τους τα λόγια του αρθρογράφου αδικούν το μέρος εκείνο των πολιτών που δεν έχουν συναλλαχθεί με το κατεστημένο το οποίο ανεξαρτήτως του πόσο μεγάλο ή μικρό είναι , είναι μια κάποια ελπίδα. Όσο για το κόσμο που λέει "εγω δεν εμπιστεύομαι κανένα και συνεπώς θα κάτσω σπίτι μου η θα πάω για καφέ" αυτόι είναι οι χειρότεροι διότι με αυτό τον τρόπο αφήνουν τους κομματικούς στρατούς να αλωνίζουν και τις οργανωμέενες μειοψηφίες να αποφασίζουν αντί εκείνων. Αν δεν θέλουν κανέναν ας ψηφίσουν λευκό ή κάποιο "μικρό " κόμμα. Μην πετάτε ένα απο τα τελευταία δικαιώμτα που έχετε στη διαμόρφωση της τύχης του τόπου.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
