του συνεργάτου μας, Οδυσσέως Πάτση
Πολύ προβληματίστηκα από το κείμενο με τίτλο «ΜΕΤΑ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑ-ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΜΕΤΑ-ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ» που ανάρτησα προχθές ΕΔΩ και προσπάθησα να ψάξω λιγάκι το θέμα θέλοντας περισσότερο να διαψεύσω παρά να συμφωνήσω με τα όσα εμπεριστατωμένα ανέλυσε ο Δρ Νικόλαος Λάος, μη αντέχοντας την δημιουργούμενη - δυστυχώς για την την χώρα μας αλλά και την ανθρωπότητα γενικότερα - νέα πραγματικότητα.
Το σχέδιο πρέπει να ήταν πολύ παλιό και είχε κάνει, δειλά δειλά, τα πρώτα του βήματα από την δεκαετία του 1950 αλλά μόλις μετά το 1989 άρχισε η εντατική του εφαρμογή. Γιατί μετά το το 1989; Μα το 1989 σημειώθηκε η κατάρρευση του σοβιετικού στρατοπέδου και ο διπολικός κόσμος που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά (Β' ΠΠ) με τις δικές του λογικές και τις πρακτικές οργάνωσης, ανάλυσης και διοίκησης του πλανήτη, έπαψε να υπάρχει και οι ΗΠΑ αναδύθηκαν σαν η μόνη υπερδύναμη του κόσμου ενώ στον πρόεδρό τους απονεμήθηκε πολύ έξυπνα ο τίτλος του πλανητάρχη ίσως για να αποφευχθεί ο τίτλος του «κοσμοκράτορα».
Αυτή την περίοδο εμφανίζονται διάφορες πρωτότυπες θεωρίες, ανάμεσα σ’αυτές και εκείνη του Φουκιγιάμα (Francis Fukuyama), που μιλούσε για το τέλος της Ιστορίας. αφού η επικράτηση των σύγχρονων πολιτικών θεωριών και καταστάσεων αποτελούσαν το «ακροτελεύτιο σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας» και την τελική μορφή της ανθρώπινης διακυβέρνησης. Τα πάντα λοιπόν είχαν, στον μονοπολικό κόσμο, τακτοποιηθεί, η ηγεμονική δύναμη της Αμερικής θα επέβαλλε τις εξελίξεις και τις λογικές που θα ακολουθούσε ο πλανήτης και όλοι οι εχέφρονες και νουνεχείς της παγκόσμιας κοινωνίας όφειλαν να συντονίσουν το βήμα τους σύμφωνα με το ρυθμό που θα επέβαλλε η μοναδική υπερδύναμη.
Αυτή την περίοδο εμφανίζονται διάφορες πρωτότυπες θεωρίες, ανάμεσα σ’αυτές και εκείνη του Φουκιγιάμα (Francis Fukuyama), που μιλούσε για το τέλος της Ιστορίας. αφού η επικράτηση των σύγχρονων πολιτικών θεωριών και καταστάσεων αποτελούσαν το «ακροτελεύτιο σημείο της ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας» και την τελική μορφή της ανθρώπινης διακυβέρνησης. Τα πάντα λοιπόν είχαν, στον μονοπολικό κόσμο, τακτοποιηθεί, η ηγεμονική δύναμη της Αμερικής θα επέβαλλε τις εξελίξεις και τις λογικές που θα ακολουθούσε ο πλανήτης και όλοι οι εχέφρονες και νουνεχείς της παγκόσμιας κοινωνίας όφειλαν να συντονίσουν το βήμα τους σύμφωνα με το ρυθμό που θα επέβαλλε η μοναδική υπερδύναμη.
Προς το τέλος της δεκαετίας του 1990 η συντηρητική και σκληροπυρηνική ηγετική ελίτ της αμερικανικής διανόησης και πολιτικής υπέβαλε το Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα [P.N.A.C. = Project for the New American Century). Σχετικά μετριόφρονες αυτοί οι Αμερικανοί αν αναλογισθούμε ότι οι Γερμανοί μιλούσαν για το χιλιόχρονο Ράιχ της γερμανικής κυριαρχίας. Ανοίγω παρένθεση.Πιστεύω ότι δεν πρέπει να συνεχίζουμε κάνουμε το λάθος να θεωρούμε σαν μια ξεχωριστή περίπτωση την περίοδο της διακυβέρνησης της Γερμανίας από τον Χίτλερ και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να ξανασχεδιάζεται αυτό το όνειρο από την αρχή από τους σημερινούς Γερμανούς ηγέτες. Μάλλον ανέφικτο απέναντι στην αμερικανική υπεροχή αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Κλείνω την παρένθεση. Άρα ο εικοστός πρώτος αιώνας θα ήταν ο αιώνας των ΗΠΑ, και μάλλον καθορίστηκε το πιο σίγουρο δρομολόγιο.
Σε όλες τις εποχές κάθε νέα υπερδύναμη προσπαθεί να θεμελιώσει ιδεολογίες και πρακτικές για παγκόσμια χρήση, και δεν θα αποτελούσε εξαίρεση η αδιαμφισβήτητη και μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη, που πράγματι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει συγκεντρώσει πλούτο και δύναμη σε τόσες κολοσσιαίες ποσότητες. Οι ιστορικές θεωρίες θα πρέπει πια να αποβλέπουν στην αποδόμηση της εθνικής ιστορίας, να υπονομεύουν το κύρος και την ιδεολογική βαρύτητα των εννοιών «Έθνος» και «Εθνικισμός», να υπονομεύουν το ιστορικό βάθος στις κοινωνικές, πολιτικές και ταξικές αντιθέσεις κάθε αντιπαλότητας, χρησιμοποιώντας τους «χρήσιμους ηλίθιους» σε κάθε χώρα και συγκεκριμένα για την Ελλάδα τους επαγγελματίες ερασιτέχνες πολιτικούς της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), του «κέντρου (εκσυγχρονιστές) και της δεξιάς (κυρίως Μητσοτάκηδες και λοιπούς νεοφιλελεύθερους). Και είναι τέτοια η σύγχυση που, κάπου το πήρε το μάτι μου, ο εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού στην χώρα μας, ο Ανδριανόπουλος έγινε (;), λέει, σύμβουλος του Τσίπρα!
Έτσι λοιπόν έπρεπε να αρχίσει η συντονισμένη πολεμική κατά του Εθνικισμού που αποτελεί μια ιδιαίτερη έκφραση του «σκοτεινού αγώνα» στα έγκατα της ιστορίας που σημειώνει το τέλος του Μεσαίωνα, δηλαδή του αγώνα ώστε να τακτοποιήσει ο άνθρωπος ένα νέο βιώσιμο σχήμα ζωής και σχέσεων μεταξύ ατόμου και ομάδος. Ο Εθνικισμός είναι το ιδεώδες για την αντιμετώπιση του ιστορικού και μεταφυσικού χάους επειδή έχει σαν κεντρικό σημείο την έννοια της ομάδας, της κοινότητας, του κοινού και κατά συνέπεια «του ατόμου».
Αποτελεί ο Εθνικισμός την «Μεγάλη εκείνη Ιδέα» που θέρμανε τα στήθη φιλοσόφων, κοινωνιολόγων και επαναστατών, την ιδέα δηλαδή της Κοινότητας που είχε εκφρασθεί με πολλούς τρόπους σε πολλά μεταφυσικά και πολιτικά επίπεδα και ιδίως με την έννοια της κοινής ανθρώπινης φύσεως που επιβάλλει την ισότητα, την έννοια της γενικής θελήσεως και τέλος, της δημοκρατίας. Ο Εθνικισμός είναι ιδέα «αριστοτελική», δηλαδή φυσικό δημιούργημα της ζωής ανεξαίρετο τμήμα του ανθρώπινου πολιτισμού που μας εξηγεί ότι ο άνθρωπος είναι «φυσικά» μέλος της ομάδος η οποία διέπεται και συγκρατείται σαν ομάδα από ισχυρούς φυσικούς κανόνες και της οποίας η συνοχή οφείλεται σε κοινά στοιχεία που υπάρχουν μεταξύ των μελών της που συνδέονται με κοινούς κανόνες συμβίωσης (αυτά, για τους λαθρολάγνους). Ο Εθνικισμός είναι η ιδέα που κάνει το ατομικό «εγώ» να συμπληρώνεται μόνον όταν συνυπάρχει με τα πολλά «εσύ» και να είναι συν-άνθρωπος, συν-πολίτης, συν-μαχητής, συν-τροφος να ανήκει δηλαδή κάπου.
Είναι φυσικό λοιπόν το «Αμερικανικό Έθνος» να βλέπει με καχυποψία τα άλλα εθνικά κράτη και σαν εμπόδιο στην ολοκλήρωση των σχεδιασμών του και, όπως είναι λογικό, προσπαθεί να υπονομεύσει τους «εθνικισμούς» ρίχνοντας στην μάχη και την άλλη ομάδα των «χρήσιμων ηλιθίων» που για την χώρα μας είναι η «λούμπεν διανόηση» των Βερέμηδων, των Ρεπούσηδων, Τσατσοπουλαίων και λοιπών κομπλεξικών ανθρωπαρίων της νοτροπίας «όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει» ερμηνεύοντας με τον δικό τους επαρχιώτικο κομπλεξικό τρόπο τον μεγάλο Σεφέρη.
Οδυσσεύς Πάτσης, «Ήπειρος, η πατρίδα μας»
Σε όλες τις εποχές κάθε νέα υπερδύναμη προσπαθεί να θεμελιώσει ιδεολογίες και πρακτικές για παγκόσμια χρήση, και δεν θα αποτελούσε εξαίρεση η αδιαμφισβήτητη και μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη, που πράγματι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει συγκεντρώσει πλούτο και δύναμη σε τόσες κολοσσιαίες ποσότητες. Οι ιστορικές θεωρίες θα πρέπει πια να αποβλέπουν στην αποδόμηση της εθνικής ιστορίας, να υπονομεύουν το κύρος και την ιδεολογική βαρύτητα των εννοιών «Έθνος» και «Εθνικισμός», να υπονομεύουν το ιστορικό βάθος στις κοινωνικές, πολιτικές και ταξικές αντιθέσεις κάθε αντιπαλότητας, χρησιμοποιώντας τους «χρήσιμους ηλίθιους» σε κάθε χώρα και συγκεκριμένα για την Ελλάδα τους επαγγελματίες ερασιτέχνες πολιτικούς της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), του «κέντρου (εκσυγχρονιστές) και της δεξιάς (κυρίως Μητσοτάκηδες και λοιπούς νεοφιλελεύθερους). Και είναι τέτοια η σύγχυση που, κάπου το πήρε το μάτι μου, ο εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού στην χώρα μας, ο Ανδριανόπουλος έγινε (;), λέει, σύμβουλος του Τσίπρα!
Έτσι λοιπόν έπρεπε να αρχίσει η συντονισμένη πολεμική κατά του Εθνικισμού που αποτελεί μια ιδιαίτερη έκφραση του «σκοτεινού αγώνα» στα έγκατα της ιστορίας που σημειώνει το τέλος του Μεσαίωνα, δηλαδή του αγώνα ώστε να τακτοποιήσει ο άνθρωπος ένα νέο βιώσιμο σχήμα ζωής και σχέσεων μεταξύ ατόμου και ομάδος. Ο Εθνικισμός είναι το ιδεώδες για την αντιμετώπιση του ιστορικού και μεταφυσικού χάους επειδή έχει σαν κεντρικό σημείο την έννοια της ομάδας, της κοινότητας, του κοινού και κατά συνέπεια «του ατόμου».
Αποτελεί ο Εθνικισμός την «Μεγάλη εκείνη Ιδέα» που θέρμανε τα στήθη φιλοσόφων, κοινωνιολόγων και επαναστατών, την ιδέα δηλαδή της Κοινότητας που είχε εκφρασθεί με πολλούς τρόπους σε πολλά μεταφυσικά και πολιτικά επίπεδα και ιδίως με την έννοια της κοινής ανθρώπινης φύσεως που επιβάλλει την ισότητα, την έννοια της γενικής θελήσεως και τέλος, της δημοκρατίας. Ο Εθνικισμός είναι ιδέα «αριστοτελική», δηλαδή φυσικό δημιούργημα της ζωής ανεξαίρετο τμήμα του ανθρώπινου πολιτισμού που μας εξηγεί ότι ο άνθρωπος είναι «φυσικά» μέλος της ομάδος η οποία διέπεται και συγκρατείται σαν ομάδα από ισχυρούς φυσικούς κανόνες και της οποίας η συνοχή οφείλεται σε κοινά στοιχεία που υπάρχουν μεταξύ των μελών της που συνδέονται με κοινούς κανόνες συμβίωσης (αυτά, για τους λαθρολάγνους). Ο Εθνικισμός είναι η ιδέα που κάνει το ατομικό «εγώ» να συμπληρώνεται μόνον όταν συνυπάρχει με τα πολλά «εσύ» και να είναι συν-άνθρωπος, συν-πολίτης, συν-μαχητής, συν-τροφος να ανήκει δηλαδή κάπου.
Είναι φυσικό λοιπόν το «Αμερικανικό Έθνος» να βλέπει με καχυποψία τα άλλα εθνικά κράτη και σαν εμπόδιο στην ολοκλήρωση των σχεδιασμών του και, όπως είναι λογικό, προσπαθεί να υπονομεύσει τους «εθνικισμούς» ρίχνοντας στην μάχη και την άλλη ομάδα των «χρήσιμων ηλιθίων» που για την χώρα μας είναι η «λούμπεν διανόηση» των Βερέμηδων, των Ρεπούσηδων, Τσατσοπουλαίων και λοιπών κομπλεξικών ανθρωπαρίων της νοτροπίας «όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει» ερμηνεύοντας με τον δικό τους επαρχιώτικο κομπλεξικό τρόπο τον μεγάλο Σεφέρη.
Οδυσσεύς Πάτσης, «Ήπειρος, η πατρίδα μας»
ΥΓ. Όσοι δεν διάβασαν το θαυμάσιο κείμενο του Δρ. Ν. Λάου πολλά θα καταλάβουν αν το διαβάσουν στο λινκ που έδωσα στην αρχή ή όπου αλλού το βρουν.
Ο ίδιος
Ο ίδιος
