Οι ισραηλινές αεροπορικές επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν φέτος στη Συρία για την καταστροφή όπλων πριν αυτά καταλήξουν στην φιλο-ιρανική Hezbollah όπως έχει προειδοποιήσει το Ισραήλ, έχουν μετατρέψει τον συριακό εναέριο χώρο να μοιάζει με «ελβετικό τυρί» αν και μάλλον οι προσβολές έγιναν από ασφαλείς αποστάσεις.
Επειδή τα παλαιότερης γενιάς συστήματα SAM που εξοπλίζουν την συριακή αεράμυνα δεν μπορούν να εγγυηθούν ότι θα σταματήσουν την ισραηλινή Αεροπορία η Δαμασκός έχει ζητήσει και της έχει απαντηθεί ότι θα παραλάβει τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα S-300. Τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα SAM έχουν ένα παρελθόν παρουσίας σε πολλές πολεμικές συρράξεις όπως βέβαια και το αντιαεροπορικό σύστημα Iron Dome του Ισραήλ.
Η κληρονομία όμως των παρωχημένων SA-2 και SA-6 είναι το S-300 το S-400 και το εκπληκτικών επιδόσεων S-500.
Επειδή τα συγκεκριμένα όπλα μπορούν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης οι Ρώσοι θεωρούν τα συγκεκριμένα όπλα ως στρατηγικά όπλα και αυτό είναι εκπληκτικό για ένα μη- πυρηνικό βλήμα. Το S-300 όπως δηλώνουν όλοι οι αναλυτές είναι ένας παράγοντας αποτροπής και επίφοβος παράγοντας τόσο για τις ΗΠΑ όσο κυριότερα για το Ισραήλ.
Το S-300 έχει ένα εντυπωσιακό “DNA”. Οι ρίζες του βλήματος που χρησιμοποιεί σήμερα προέρχονται από το βλήμα S-75 βλήμα το οποίο την 1η Μαΐου του 1960 κατέρριψε ένα αναγνωριστικό αεροσκάφος της αμερικανικής Αεροπορίας σχεδόν πάνω από τη Μόσχα φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Dwight Eisenhower
Το S-300 είναι ένα απλό στην επιχειρησιακή του χρήση και με καθοδήγηση που εγγυάται την καταστροφή του στόχου. Με εμβέλεια από 5 ελάχιστη μέχρι και 150 χλμ. μέγιστη το S-300 μπορεί να εμπλέξει μέχρι και 6 στόχους ταυτόχρονα ενώ μπορεί να παρακολουθεί μέχρι και 12. Όσο για την ακρίβεια βολής οι Ρώσοι ισχυρίζονται πιθανότητα καταστροφής του στόχου από 80 έως και 93% με μια και μόνο βολή.
Κανένα αεροσκάφος δεν μπορεί να διαφύγει από ένα πύραυλο ο οποίος έχει ταχύτητα 7.200 χ.α.ω. και έχει μέγιστο ύψος εμπλοκής μέχρι και 30 χλμ! Οι τελευταίες εκδόσεις μάλιστα του S-300 μπορούν να αναχαιτίσουν και να καταστρέψουν στόχους οι οποίοι πετούν μόλις 6 μλετρα πάνω από το έδαφος συμπεριλαμβανομένων και βλημάτων cruise.
Σε αντίθεση με το αμερικανικό Patriot το οποίο πολλοί περιέγραψαν σαν το φονιά των Scud το σύστημα δεν απέδωσε τα αναμενόμενα στις συρράξεις που συμμετείχε από την άλλη όμως το ρωσικό σύστημα πέρα από «διαφημιστικές καμπάνιες» και ετικέτες δουλεύει.
Σύμφωνα με τον Boris Bunkin τον επικεφαλής σχεδιαστή του συστήματος η επιχείρηση Desert Strom κατέδειξε (πρώτος πόλεμος του Κόλπου (Ιανουάριος Φεβρουάριος 1991) ότι «δεν αρκεί για ένα σύστημα να χτυπήσει ένα βαλλιστικό βλήμα και το εκτρέψει από την πορεία του αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι να του καταστρέψει την πολεμική κεφαλή».
Η ομάδα του Bunkin επέλυσε αυτό το πρόβλημα. Η ομάδα πραγματοποίησε δοκιμές εναντίον πραγματικών πυραύλων Scud όπου διαπιστώθηκε πως το S-300 μπορεί να καταστρέψει την πολεμική κεφαλή του βαλλιστικού πυραύλου ακριβώς στο σημείο της αναχαίτισης.
Ο Robert Hewson αρχισυντάκτης στην έκδοση του Janes για τα αεροεκτοξευόμενα και αντιαεροπορικά όπλα έχει περιγράψει το S-300 ως ένα σύστημα «φόβητρο» που έει αποσπάσει τον «σεβασμό» της Δύσης. «Ελαν ο σκοπός είναι να εισβάλεις στη Συρία και να αρχίσεις να βομβαρδίζεις στόχους τότε το S-300 είναι ένα σοβαρό εμπόδιο», δήλωσε σχετικά.
Το σύστημα καθοδήγησης του S-300 έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να εκπέμπει μια πολύ λεπτή δέσμη από το ραντάρ κάτι που κάνει όχι μόνο τον εντοπισμό της δύσκολο αλλά και την παρεμβολή της επίσης. Πάντως το S-300 δεν έχει παντελή ανοσία απέναντι στις ηλεκτρονικές παρεμβολές, ένα τομέα που οι Ισραηλινοί έχουν την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή από το 1982 κιόλα όταν κατέστρεψαν τις συριακές αντιαεροπορικές συστοιχίες των SAM στην κοιλάδα Μπεκάα.
Έτσι ντο S-300 δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από μόνο του ως παράγοντας αλλαγής σκηνικού, Το σύστημα για να αποδώσει πρέπει να δράσει από κοινού με μικρότερης εμβέλειας αντιαεροπορικά συστήματα. Κυριαρχώντας το S-300 στα μέσα και μεγάλα ύψη ρίχνει ουσιαστικά τα εχθρικά μαχητικά στην παγίδα των SHORADS και των αντιαεροπορικών πυροβόλων κάτι που είναι γνωστό ως“ flak trap”.
Χώρες οι οποίες αναπτύσσουν τη λεγόμενη αντιαεροπορική «τριάδα» δηλαδή SAM που ελέγχουν τα μεγάλα ύψη, μαχητικά που περιπολούν στα μέσα ύψη και SHORAD και πυροβόλα που καλύπτουν τα μικρά ύψη τότε δημιουργείται ένα σοβαρό πρόβλημα για οποιαδήποτε επιτιθέμενη Αεροπορία.
Οι χώρες με τις πιο θανατηφόρες αντιαεροπορικές άμυνες
Το παράδειγμα του Βιετνάμ είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά δείγματα οργανωμένης Αεράμυνας πιθανότατα και σε όλη την στρατιωτική ιστορία.
«Ήταν πολυστρωματική, δυναμικά ολοκληρωμένη με συστήματα SAM και ΑΑΑ διαφόρων διαμετρημάτων και μαχητικά MiG» γράφει ο Βιετναμέζος στρατηγός ε.α. Van Tien στο βιβλίο του «Αμερικανική αποτυχία».
Μόλις τα αμερικανικά αεροσκάφη έμπαιναν σε αυτή την εναέρια «μηχανή του κιμά» τα βιετναμικά ραντάρ έδιναν κατεύθυνση στα μαχητικά MiG στο να αναχαιτίσουν τους στόχους τους και οι πληροφορίες αυτές έφταναν και στ κέντρα αντιαεροπορικής άμυνας.
Για να αντιμετωπίσουν τα συστήματα SAM τα αμερικανικά αεροσκάφη ξεκίναγαν αμέσως την εφαρμογή ηλεκτρονικών μέσων παρεμβολών τα οποία όμως έφεραν σε εξωτερικούς φορείς κάτι που μείωνε την ευελιξία τους κάνοντάς τα έτσι εύκολους στόχους για τα MiG. .
Όπως γράφει ο Robert Dorr στο βιβλίο του «Αεροπορικός πόλεμος πάνω από το Ανόι» μόλις εκτοξεύονταν οι SAM τα αμερικανικά αεροσκάφη ξεκινούσαν ελιγμούς αποφυγής τους, αυτό όμως τα έφερνε σε χαμηλά ύψη όπου ήταν ευπρόσβλητα από τα αντιαεροπορικά πυροβόλα».
Μεταξύ των ετών 1964 και 1973 η αεράμυνα του Βιετνάμ και πιο συγκεκριμένα μόνο τα ΑΑΑ κατέρριψαν 740 αμερικανικά αεροσκάφη. Παράλληλα με τη χρήση όλων των όπλων καταρρίφθηκαν εκατοντάδες ελικοπτέρων, αρκετά F-111 και του τουλάχιστον 15 B-52, τα τελευταία από SA-2.
Ειδικότερα τα B-52 ηττήθηκαν από την βορειοβιετναμική αεράμυνα παρά το γεγονός των ηλεκτρονικών παρεμβολών και των αεροσκαφών SEAD. Μόνο όταν εξαντλήθηκαν τα αποθέματα των SAM οι Αμερικανοί έστειλαν ξανά πάνω από το Ανόι B-52 και φυσικά δεν έχασαν κανένα. .
SAM πάνω το Σινά
Το 1973 κατά τη διάκρεια του Αραβο-ισραηλινού πολέμου τα ρωσικά πληρώματα που επάνδρωναν τις θέσεις των SA-2 και SA-6 ακολούθησαν την ίδια τακτική των Βορειοβιετναμέζων στοχεύοντας στην απαγόρευση χρήσης μέσων και μεγάλων υψών από τα ισραηλινά αεροσκάφη. Οι SAM ώθησαν τα ισραηλινά αεροσκάφη να πετάξουν στην παγίδα των flak. Η ισραηλινή Αεροπορία απώλεσε 103 αεροσκάφη. Ο πραγματικός αριθμός ίσως είναι πολύ μεγαλύτερος.
Ο Sharad Joshi αμυντικός αναλυτής γράφει σχετικά: "Η ισραηλινή Αεροπορία η οποία διέλυσε πλήρως την αιγυπτιακή το 1967 εξουδετερώθηκε στα πρώτα στάδια του πολέμου του 1973".
Η είσοδος των S-300 στη Συρία
Όποτε ή εάν οι S-300 φτάσουν στη Συρία θα είναι αναμφισβήτητα ένα γεγονός ορόσημο. Αυτό γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία των αραβο-ισραηλινών πολεμικών συγκρούσεων, ένα αραβικό έθνος θα έχει τη δυνατότατα να καταρρίψει ισραηλινά αεροσκάφη πάνω από το ίδιο το Ισραήλ.
Ένας S-300 ο οποίος θα εκτοξευθεί από τη Δαμασκό θα είναι σε θέση να καταστρέψει ένα ισραηλινό μαχητικό ή οποιαδήποτε άλλο αεροσκάφος που θα πετά πάνω από το Τελ Αβίβ μέσα σε χρονο 107 δευτ.! Αυτό το γεγονός από μόνο του αφαιρεί κάθε χρόνο αντίδρασης από τους Ισραηλινούς πιλότους. Για τους Ισραηλινούς η ανάπτυξη των S-300 στη Συρία είναι μια απαράδεκτη κλιμάκωση.
Ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Moshe Yaalon έχει προειδοποιήσει σχετικά: «Τα φορτία των S-300 δεν έχουν φτάσει ακόμη στη Συρία. Εάν όμως κάτι τέτοιο γίνει –Θεός φυλάξει- ξέρουμε τι να κάνουμε» για να πάρει την απάντηση από τον Ρώσο υφυπουργό Εξωτερικών Sergey Ryabkov ότι«η παράδοση των S-300 θα είναι παράγοντας σταθεροποίησης για την περιοχή αποθαρρύνοντας μερικούς «θερμοκέφαλους» να παρέμβουν στρατιωτικά στην κρίση».
Ο κίνδυνος για την ισραηλινή Αεροπορία σε αυτή την περίπτωση να πέσει στην παγίδα των flak είναι υπαρκτός. Στην πραγματικότητα ο λόγος για τις μεγάλες απώλειες Αμερικανών και Ισραηλινών 4 δεκαετίες πριν ήταν ο μεγάλος αριθμός εξόδων που πραγματοποιούσαν τα μαχητικά τους για να καταστείλουν την εχθρική αεράμυνας.
«Ελιγμοί» στη Μέση Ανατολή
Ο συριακός Στρατός πώντας δεν είναι στο ίδιο επίπεδο από άποψη εκπαίδευσης και κινήτρου που ήταν οι Βορειοβιετναμέζοι. Η υπάρχουσα συριακή αεράμυνα δείχνει αδύναμη στο να αναχαιτίσει τις ισραηλινές επιδσρομές όπως και δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα μπορέσει να χειριστεί κατάλληλα το S-300. Από τις αρχές του χρόνου υπήρξαν 4 ισραηλινές επιδρομές στη Συρία εναντίον όπλων που οι Ισραηλινοί φοβούνταν ότι θα καταλήξουν στην Hezbollah.
Η Ρωσία επομένως έχει λόγους για να είναι ανήσυχη. Εάν οι Ισραηλινοί καταφέρουν να θέσουν εκτός του S-300 τότε η κοινή γνώμη θα μείνει με την εντύπωση πως ένα επίφοβο όπλο τώρα είναι λιγότερο επίφοβο.
«Η καθυστέρηση της παράδοσης των συστημάτων στη Συρία αφορά του Ρώσους και στο πόσο αυτοί προσπαθούν να αντιληφθούν την ισραηλινή κατάσταση και όχι να προκαλέσουν μια αντίδραση η οποία θα μπορούσε να βλάψει τη συμφέροντα της Ρωσίας» σημειώνει το ιστολόγιο Strategy Page.
Τώρα η Ρωσία έχει δύο επιλογές στο τραπέζι: Η Ρωσία μπορεί να επισπεύσει την εκπαίδευση των Σύρων που θα χειριστούν τα αντιαεροπορικά αυτά συστήματα πριν προχωρήσει στην παράδοση των συστημάτων και η δεύτερη επιλογή είναι να παραδώσει τα συστήματα με τον όρο αυτά να τα χειρίζονται Ρώσοι, που όχι μόνο θα έχουν καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με τους Σύρους, αλλά θα λειτουργήσουν και ως αποτρεπτικός παράγοντας σε μια ισραηλινή επιδρομή.
Μια επιδρομή του Ισραήλ σε συστοιχίες S-300 που θα τις επανδρώνουν Ρώσοι θα προκαλέσει την ισχυρή αντίδραση της Μόσχας η οποία και θα προχωρήσει σε ανοικτή πλέον υποστήριξη του άξονα Δαμασκός- Hezbollah –Ιράν. Έτσι η μικρή διασπορά των ρωσικών όπλων αυτή τη στιγμή θα μετατραπεί κυριολεκτικά σε χείμαρρο, μέχρι του σημείου να φανταζόμαστε τον Assad να λέει προς τους Ισραηλινούς «εμπρός φτιαχτε μου τη μέρα».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
