Ο Ξαρχάκος και…οι άλλοι (Μέρος 1ο)
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟ αθάνατο κύκλωμα, στην Ελλάδα. Η παρέα. Η κλίκα. Οι ομόφρονες στο κακό (ενίοτε και στο…καλό), με την «ισχύ εν τη ενώσει». Κι αν αποπειραθεί «παρείσακτος», βρίσκει τα…μέλη του κυκλώματος ενωμένα σαν γροθιά. Μη πατήσει «βάρβαρος» (με γνώσεις, ήθος και ταλέντο), θα τον αχρηστέψουν. Θα βρουν τη μέθοδο, τον τρόπο, μυστικά βυσσοδομώντας είτε φανερά σνομπάροντας, μη χαλάσουν σχέδια και ναυαγήσουν σχεδιασμοί.
ΚΙ αν θέλεις (παρα)δείγμα κυκλώματος «ομοειδών» που λειτουργούν σαν κρίκοι αλυσίδας αλληλοεξαρτώμενοι και αλληλοστηριζόμενοι, πάτα το κουμπάκι για κανάλια του είδους.
Θα τους δεις παραταγμένους, θρασείς και φλύαρους, γυναικωτούς και τιποτένιους. Τσιρίζουν για το τίποτα ανάγοντας το ευτελές σε θέμα και η επωδός είναι «κάνω τηλεόραση». Φύσει (είτε θέσει και προσποιητά) κίναιδοι, με την ακροαματικότητα τονωτική για την επιμονή στη μόστρα. Κατάφατσα με λατρευτές του είδους που επιμένουν κι αυτοί/αυτές στο τηλεοπτικό τίποτα κάποιων καναλιών της ιδιωτικής μας τηλοψίας. Ο ένας «καθαρίζει» από δουλειά (εύρεση εργασίας) για τον άλλο(η) κι αν πεις να απολύσεις έναν/μία τους, θα κινηθούν για συμπαράσταση «κουνάμενοι», δυναμικά και αλληλέγγυοι.
ΠΟΛΛΑ είπαμε για το κύκλωμα και πάμε στα «εθνικά» μας καλλιτεχνικά. Με τους καπάτσους ιδιώτες να τρυπώνουν απ’ τις χαραμάδες. Δεν βρισκόμαστε στις δεκαετίες που εναλλάσσονταν στην εξουσία σοσιαλιστές και νεοφιλελεύθεροι και κάποιοι «καλλιτέχνες» αμφιβόλου ποιότητας και «παντός καιρού» μονοπωλούσαν τα τηλεοπτικά μας Πάσχα και Χριστούγεννα. Διανύουμε περίοδο (και) καλλιτεχνικής κρίσης, με την ελευθεροστομία σε βαθμό χυδαιότητας και την αισθητική μας αφημένη σε χέρια περίεργων των κυκλωμάτων.
«ΜΗ δότε τα άγια τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων» και το αγνοήσαμε επιδεικτικά. Μπάσαμε Νταλάρες (συμβολικά ο όρος-όνομα κι ας μας το συγχωρήσει ο λαϊκός βάρδος) στο Ηρώδειο και μπουζούκια στο «Μέγαρο». Έτσι καταλύονται τα κάστρα, βεβηλώνονται οι ναοί και, να θυμηθούμε το σοφό «αν δεν μπορείς να πλήξεις άμεσα τον βασιλιά, φτιάξε κι άλλους βασιλιάδες».
ΕΙΧΑΜΕ τον ταλαντούχο Λάκη Λαζόπουλο των «10 μικρών Μήτσων» και κατάντησε βασικός συναυτουργός και φορέας της τηλεοπτικής αλητείας. Κι αν η χυδαιότητα του παραπάνω σύγχρονου…Αριστοφάνη ενίοτε διαλανθάνει της προσοχής του ΕΡΣ, η μαθητιώσα νεολαία την εισπράττει…χύδην. Με οργανωμένες καθόδους στις εκπομπές του και με αναρτημένα πανό της «προέλευσής» του μαθητόκοσμου. «Τάδε Γυμνάσιο και τα παιδιά παραληρούν για τον ανταποδοτικό χαιρετισμό και τη συμπάθεια (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).
Του Θανάση Νικολαΐδη
ΤΟ αθάνατο κύκλωμα, στην Ελλάδα. Η παρέα. Η κλίκα. Οι ομόφρονες στο κακό (ενίοτε και στο…καλό), με την «ισχύ εν τη ενώσει». Κι αν αποπειραθεί «παρείσακτος», βρίσκει τα…μέλη του κυκλώματος ενωμένα σαν γροθιά. Μη πατήσει «βάρβαρος» (με γνώσεις, ήθος και ταλέντο), θα τον αχρηστέψουν. Θα βρουν τη μέθοδο, τον τρόπο, μυστικά βυσσοδομώντας είτε φανερά σνομπάροντας, μη χαλάσουν σχέδια και ναυαγήσουν σχεδιασμοί.
ΚΙ αν θέλεις (παρα)δείγμα κυκλώματος «ομοειδών» που λειτουργούν σαν κρίκοι αλυσίδας αλληλοεξαρτώμενοι και αλληλοστηριζόμενοι, πάτα το κουμπάκι για κανάλια του είδους.
Θα τους δεις παραταγμένους, θρασείς και φλύαρους, γυναικωτούς και τιποτένιους. Τσιρίζουν για το τίποτα ανάγοντας το ευτελές σε θέμα και η επωδός είναι «κάνω τηλεόραση». Φύσει (είτε θέσει και προσποιητά) κίναιδοι, με την ακροαματικότητα τονωτική για την επιμονή στη μόστρα. Κατάφατσα με λατρευτές του είδους που επιμένουν κι αυτοί/αυτές στο τηλεοπτικό τίποτα κάποιων καναλιών της ιδιωτικής μας τηλοψίας. Ο ένας «καθαρίζει» από δουλειά (εύρεση εργασίας) για τον άλλο(η) κι αν πεις να απολύσεις έναν/μία τους, θα κινηθούν για συμπαράσταση «κουνάμενοι», δυναμικά και αλληλέγγυοι.
ΠΟΛΛΑ είπαμε για το κύκλωμα και πάμε στα «εθνικά» μας καλλιτεχνικά. Με τους καπάτσους ιδιώτες να τρυπώνουν απ’ τις χαραμάδες. Δεν βρισκόμαστε στις δεκαετίες που εναλλάσσονταν στην εξουσία σοσιαλιστές και νεοφιλελεύθεροι και κάποιοι «καλλιτέχνες» αμφιβόλου ποιότητας και «παντός καιρού» μονοπωλούσαν τα τηλεοπτικά μας Πάσχα και Χριστούγεννα. Διανύουμε περίοδο (και) καλλιτεχνικής κρίσης, με την ελευθεροστομία σε βαθμό χυδαιότητας και την αισθητική μας αφημένη σε χέρια περίεργων των κυκλωμάτων.
«ΜΗ δότε τα άγια τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων» και το αγνοήσαμε επιδεικτικά. Μπάσαμε Νταλάρες (συμβολικά ο όρος-όνομα κι ας μας το συγχωρήσει ο λαϊκός βάρδος) στο Ηρώδειο και μπουζούκια στο «Μέγαρο». Έτσι καταλύονται τα κάστρα, βεβηλώνονται οι ναοί και, να θυμηθούμε το σοφό «αν δεν μπορείς να πλήξεις άμεσα τον βασιλιά, φτιάξε κι άλλους βασιλιάδες».
ΕΙΧΑΜΕ τον ταλαντούχο Λάκη Λαζόπουλο των «10 μικρών Μήτσων» και κατάντησε βασικός συναυτουργός και φορέας της τηλεοπτικής αλητείας. Κι αν η χυδαιότητα του παραπάνω σύγχρονου…Αριστοφάνη ενίοτε διαλανθάνει της προσοχής του ΕΡΣ, η μαθητιώσα νεολαία την εισπράττει…χύδην. Με οργανωμένες καθόδους στις εκπομπές του και με αναρτημένα πανό της «προέλευσής» του μαθητόκοσμου. «Τάδε Γυμνάσιο και τα παιδιά παραληρούν για τον ανταποδοτικό χαιρετισμό και τη συμπάθεια (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).
